Τρίτη, Μαΐου 29, 2007

Brother in arms

Χθες το πρωί με ξύπνησαν φωνές από το διπλανό διαμέρισμα.
Στριγκλιές, πανικός αλλά για κάποιο λόγο δεν ταράχτηκα γιατί ενδιαμέσως των κραυγών άκουγα πνιχτά γέλια.
Το σκηνικό γνωστό. Δυο αδέρφια παίζουν ξύλο.

Με τον αδερφό μου με χωρίζουν μόλις 17 μήνες. Όταν γεννήθηκα σταμάτησε να τρώει και έκτοτε του έμεινε κουσούρι κι είναι σαν οδοντογλυφίδα.
Στην πορεία ξεπέρασε την φυσιολογική του ζήλια και μ’ αγάπησε πολύ. Με φρόντιζε (δηλαδή αποφάσιζε να μου αλλάξει πάνα κι απλά με έγδυνε και με γέμιζε ταλκ από πάνω μέχρι κάτω μέχρι να μοιάσω με κουραμπιεδάκι), με κοίμιζε (δηλαδή μου έβαζε το μαξιλάρι στο κεφάλι μέχρι να σκάσω) και έπαιζε μαζί μου (δηλαδή μου έκρυβε τις κούκλες και μ’εβαζε να παιζουμε κατς και να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο μέχρι να αποκτήσουμε βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις). Μια φορά μάλιστα μου έσωσε και τη ζωή καθώς άρχισε να ουρλιάζει και να με τραβάει από τα μαλλιά όταν εγώ λιποθύμησα μέσα στη μπανιέρα επειδή ήθελα να δω πόσο μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου (όχι και πολύ απ’ό,τι καταλαβαίνω!). Υποθέτω ότι στην συνέχεια το μετάνιωσε γιατί λίγο καιρό μετά η μαμά μου με βρήκε σκαρφαλωμένη στο παράθυρο έτοιμη να κάνω το απονενοημένο και τον αδερφό από κάτω να μου λέει «Πήδα ντε!».

Ήμασταν όμως δεμένα πολύ σαν αδερφάκια. Και τις βλακείες μαζί τις κάναμε και τις τιμωρίες μαζί τις τρώγαμε.
Όσο ο αδερφός μου ήταν μικρός, είχα το βαρύ καθήκον, αν και μικρότερη, να τον προσέχω (που λένε ότι τα κορίτσια είναι πιο ώριμα; Ε! αυτό!).
Έτσι, όταν εγώ τέλειωνα από το νηπιαγωγείο πήγαινα στην τάξη του αδερφού μου και περίμενα να τελειώσει το μάθημα για να του θυμίσω να μαζέψει τα πράγματά του και να πάρω και το μπουφάν του που θα το ξεχνούσε κρεμασμένο για πάντα. Και επειδή ήμουν και τσαούσα όταν ήμανε μικρό, κάθε φορά που ο αδερφούλης μου έμπλεκε σε καυγάδες, επειδή φορούσε γυαλιά και ήτανε φλωράκος, έριχνα κανα δυο μπούφλες και καθάριζα.
Όλα αυτά μέχρι την έκτη δημοτικού…. Όταν σε έναν από τους γνωστούς καυγάδες όπου ο αδερφός μου πάλι τις έτρωγε, του σπάσαν τα γυαλιά! Και τότε κατέβασε το κεφάλι κι όρμησε σαν το τραγί κατά των διωκτών του. Και για πρώτη φορά επικράτησε.
Κι από τότε λες και μπήκε ο δαίμονας μέσα του!!
Η συμπεριφορά του άλλαξε άρδην. Από το καλό παιδί της μαμάς (μα πολύ μαμάκιας ρε παιδί μου) έγινε τραμπούκος κανονικός. Και να τα μαλλιά, και να τα κολλητά παντελόνια και οι μπλούζες με τα συγκροτήματα, και να οι αλυσίδες που θα ζήλευαν πολλά κάτεργα κι από πίσω εγώ, να ακολουθώ τα βήματά του κι από κοριτσάκι τόσο δα να γίνομαι το καφράκι που ακούει Metal και χτυπιέται σαν το κομπρεσέρ και περπατά σαν νταλικέρης και σέρνει και τις Βέρμαχτ γιατί σιγά μην μπορούσα να τις σηκώσω κιόλας.
Και μετά περάσαμε και την εφηβεία του, όπου όπως κάθε φυσιολογικός νέος αποφάσιζε κάθε τρεις και λίγο ότι δεν αντέχει την καταπίεση κι έπαιρνε τους δρόμους κι έτρεχα εγώ με τους γονείς μου μες τη μαύρη νύχτα να τον ξετρυπώσουμε από τις ταράτσες των φίλων του όπου άραζε ή από τις πλατείες και τα πάρκα όπου κρυβόταν. Μετά του πήραν ηλεκτρική κιθάρα κι αποφάσισε να μην ξαναεγκαταλείψει την πατρική εστία γιατί ο ενισχυτής είναι βαρύς και που να τον κουβαλάς. Άσε που είχε αρχίζει να ξυπνάει μέσα του το αντράκι και δεν άφηνε φίλη για φίλη που έφερνα σπίτι.

Απ’ όλα είχαμε, παράπονο κανένα!
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν ότι είχα παρέα. Παρέα για παιχνίδι, για κουβέντα, για καβγά, για ξύλο. Πολύ ξύλο έχω φάει. Μέχρι πριν από λίγο χρόνια έσκυβα το κεφάλι κάθε φορά που σήκωνε κάποιος το χέρι του δίπλα μου μη τυχόν και φάω καμιά ανάστροφη. Αλλά δεν με πειράζει. Δεν θα το άλλαζα.
Αναγκαστικά άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα και τα αγόρια.
Το εφηβικό μας δωμάτιο ήταν πάντοτε γεμάτο με συμμαθητές του και γινόταν κόλαση.
Έμαθα τι θεωρούν αστείο, ποια είναι τα όρια της καφρίλας, γιατί δεν πλένονται ποτέ, γιατί κάνουν διαγωνισμό ρεψίματος και άλλων τέτοιων διασκεδαστικών και πότε πρέπει να παραμένω σιωπηλή και απλά να απολαμβάνω το θέαμα ή να φεύγω τρέχοντας μην έχουμε απώλειες.

Μου λείπει τόσο πολύ μερικές φορές. Τον έχει φάει η γκρίνια του και δεν έχει καθόλου πλάκα.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!

buzz it!

34 σχόλια:

Αστάρτη είπε...

Μου θύμισες ατελείωτο ξύλο με την αδελφή μου.
Μέχρι κάποια ηλικία την είχα.
Μετά ψήλωσε πολύ, ενώ εγώ έμεινα στάσιμη.
Θυμάμαι κάποια στιγμή, δημοτικό ακόμη ήμασταν,είχαμε υπογράψει μια αυτοσχέδια υπευθυνη δήλωση που έλεγε οτι στο ξύλο επιτρέπονται ολα εκτός απο μαλλιά.
Τούφες μας έφευγαν..τι πόνος!
Προνοήσαμε.

Καλημέρες, καλή μας βδομάδα :)

[Germanos] είπε...

Καλημέρα , αδερφακι βιολογικό δεν πολυ θυμάμαι αλλα τα ζησα και εγω αυτά που περιγράφεις με άλλη μορφή.....

Γκρινιάρης είπε...

Πολύ όμορφο post!

Είναι ωραίο να έχεις μόνιμα κάποιον δίπλα σου, για παρέα, για να σου σταθεί, για να χαζολογήσετε, για να μοιραστείτε στιγμές, πίτσα, τιμωρία, οτιδήποτε.

Μακάρι η σχέση αυτή να συνεχίζεται το κατα δύναμη και μετά που μεγαλώνοντας οι δρόμοι χωρίζουν αναπόφευκτα.

Ανώνυμος είπε...

xexe έτσι ακριβώς και με το δικό μου αδερφό. Του έκανα τη ζωή δύσκολη επειδή ήταν πιο μικ΄ρος από μενα. Αλλά τωρα που μεγαλώσαμε, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήμουν χωρίς αυτόν! Είμαστε πολύ τυχερές, Blogaki!

An-Lu είπε...

Ωωωωωω! Με κάνεις να ζηλεύω που είμαι μοναχοπαίδι!
Καιρός να σκαρώσω κανα-δυό νινιά να παίζουνε ξύλο ;-)

seaina είπε...

Έτσι συμβαίνει πολλές φορές, όταν είμαστε μικροί, σκοτωνόμαστε με τα αδέρφια μας και θεωρούμε ότι μια ζωή θα τσακωνόμαστε.
Αυτά τα καυγαδάκια όμως μας δένουν και θωρακίζουν την αδερφική μας αγάπη.
Κάπως έτσι λοιπόν είμαστε με την αδρεφή μου, που αν και είναι μακριά όποτε έρχεται είναι σα να μην έφυγε ποτέ!

Mogwai είπε...

ειχα κ εγω αδερφακι διδυμακι αλλα την εκανε 3 μηνων εμβρυο, ειτε το πεταξα εξω, είτε καταλαβε τι θα τραβαγε εντος ζωης και την εκανε μονο του χεχε

JoaN είπε...

blogaki τι μου θυμίζεις να ξερες!

αστάρτη, έχω λιώσει στα γέλια κ γω με τον αδερφό μου είχαμε υπογράψει αυτοσχέδια υπεύθυνη δήλωση γι άλλα θέματα ομως :P (θα ψάξω να την βρω)χαχαχαχαα

γκρινιάρη, η πίτσα ΔΕΝ μοιράζεται.

Πάνος είπε...

Μου θύμισες τα παιδικά μου χρόνια, με τον αδερφό μου...

(προ αμνημονεύτων ετών)

αλλά και τα παιδιά μου, όπως τα παρακολουθώ τώρα να αγαπιούνται και να κλωτσιούνται...

*

Πέρνα από την καλύβα, πρωταγωνιστείς και σύ στη "φαντασίωση του Νοσφεράτου" - με το συμπάθειο...

snikolas είπε...

Hahahahaha…. Τι μου θύμησες… για πολύ καιρό η αδελφή μου (νομίζω ακόμη και τώρα) μου κρατούσε μούτρα γιατί δεν είχα αφήσει φίλη της! Ρε γμτ μου λείπουν πολύ αυτά τα χρόνια.

neraidaki είπε...

mou thumise th dikh mou paidikh hlikia me ton aderfo mou to post,an kai me bazw sto rolo tou aderfou sou.mexri kai se auto paraksnenoi eimaste :)

Ανώνυμος είπε...

Εμένα πάλι η αδελφή μου το έπεζε πάντα η μεγάλη και η ώριμη και μου την έσπαγε γιατί ήθελε να βλέπει τόλμη και γοητεία και εγώ ξενέρωνα τη ζωή μου...αλλά κατά τα άλλα μια χαρά ξύλο παίζαμε

Ηλιας....Just me! είπε...

Καλά μου θύμησες τώρα απίστευτα σκηνικά με τον αδερφό μου.... Εμείς δεν έχουμε μόνο δεκαεφτά μήνες διαφορά αλλά τέσσερα χρόνια! Όταν με φέρανε στο σπίτι του είχαν αγοράσει ό,τι παιχνίδι μπορείς να φανταστείς και καλά να είναι απασχολημένος για να μην με πάρει πρέφα αλλα που! Κατ ευθείαν σε εμένα ήρθε το σκασμένο! Άσε το ξύλο που έχω φάει... Σαν μικρότερος κι όλας! Έχει και κάτι μακρυά χέρια δεν τον καταλάβαινα! Αλλά τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα! Τα τέσσερα χρόνια δεν φαίνονται πια καθώς όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι αρχίζουν και μοιάζουν στα ενδιαφέροντα... Τώρα σπουδάζει μακρυά και μου λείπει πολλές φορές... Όταν έρχεται είναι όλα και πάλι όπως πριν! Ξέρεις! Γέλια ξύλο βόλτες με το αμάξι μια και πήρε πλεόν και το δίπλωμα! Είνια μερικά πράγματα που τα μοναχοπαίδια δύσκολα ζουν! :D Sorry αν μακρυγόρησα αλλά έθιξες ευαίσθητο ζήτημα! Και καλώς σε βρήκα κι όλας!

exitmusician είπε...

Ε, είναι η μοίρα όλων των μεγάλων αδερφιών ultimately να τρέχουμε πίσω από τα μικρότερα. Τρέχουμε, τρόπος του λέγειν, αυτά μας σέρνουν κι εμείς άλλο που δε θέλουμε. Νομίζουμε ότι τα προστατεύουμε αλλά στην ουσία εμείς εξαρτώμαστε από αυτά. Been there, done that...

Specter είπε...

Καλά τα πήγες εσύ.εγώ όταν πήγαινα τα αδέρφια μου έρχονταν, βλέπεις μεγάλη διαφορά ηλικίας, 5 και 6 χρόνια. Ο μεγάλος ήταν 'φιλοσοφημένο" άτομο και ετσι εγώ πρώτα διάβασα το "κεφάλαιο" και "τα κατα συνθήκην ψεύδη" και μετά γεωγραφία. Η δε αδερφή μου γκομενιάριζε από μικρή και έπαιρνε εμένα μαζί για άλλωθι, αχ τι τράβηξα. Αποτέλεσμα σε ένα καβγά στο σπίτι της επιτέθηκα με το σίδερο που σιδέρωνε και κατέληξε στο νοσοκομείο το καημένο. Βέβαια και εγώ έπαιρνα το κατιτίς μου για να μη τα λέω στο σπίτι, αλήθεια ποτέ δε μαρτύρησα :)
Καλημέρα στη νέα μέρα :)

ΔΙΑΙΡΕΤΗΣ είπε...

Τελευταία φορά που παίξαμε ξύλο με τον αδερφό μου ήταν στα 22 εκείνος και γω στα 21. Τελείωσε βέβαια κάπως άδοξα, γιατί του έβγαλα τον ώμο...
Ωραία πράγματα πάντως έχω να θυμάμαι απο τα παιδικά μας χρόνια!
Τα κρατάω για μένα :)

Καλημέρες!

Σ.

zouri1 είπε...

τυχερη.

an205 είπε...

με τα αδελφάκια μου έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας (20 και χρόνια) αλλά έτσι είχαν την τύχη να έχουν έναν δεύτερο πατέρα (κολλάω πατρόσημα και αποκτώ εμπειρίες) ή έναν πάρα πολύ καλό θείο...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα αγαπημένη μου μαθητριούλα. Σε αντίθεση με εσένα, εγώ με την μεγαλύτερη κατά ένα χρόνο αδερφή μου δεν παίζαμε σχεδόν ποτέ ξύλο,εκτός βέβαια από την ιστορική στιγμή που με πέρασε με μια της κλωτσιά μέσα από μια τζαμαρία, όταν πήγα να της πάρω την κούκλα. Το πιο σύνηθες ήταν για μένα και την αδερφή μου να τρώμε ξύλο από τους γονείς μας για τις σκανταλιές του μικρότερου κατά 4 χρόνια αδερφού μου, τον οποίο συχνά καλύπταμε και επωμιζόμασταν εμείς την ευθύνη. Τώρα αν αυτό έκανε καλό ή κακό στον μικρό μας αδερφό, ο καιρός θα δείξει...

3 parties a day είπε...

Πολύ ωραίο το αφιέρωμα στον αδερφό σου, Μπλογκάκι. Πολύ ωραίο.

Blogaki είπε...

@αστάρτη
Καλά! Από συμβόλαιο περί "Απαγορευμένων Σημείων" άλλο τίποτα! Με σφραγίδες και υπογραφές!! :)))
@germanos
Το ότι τα'ζησες έχει σημασία! :)
@γκρινιάρης
Είναι δύσκολο να την κρατήσεις αυτή τη σχέση αλλά αν θέλουν και οι δύο όλα γίνονται! Εγώ πάντως προσπαθώ!
@lifewhispers
Είμαστε τυχερές, ναι! Ελπίζω να νιώθουν κι αυτοί το ίδιο!! :p
@an-lu
Ωωωω!Νινιά ακούω!! Τι καλά!! :)

Blogaki είπε...

@seaina
Είδες τι αγάπη κρύβουν οι σφαλιάρες;; :)
@mogwai
Στεναχωρήθηκα τώρα λίγο! :(
Τι του'κανες βρεεεεεε;;;;
@joan
Τελικά μπορεί να ήμασταν κωλόπαιδα αλλά μια επισημότητα με τις υπεύθυνες δηλώσεις την είχαμε!! :)
@πάνος
Πολύ κλωτσίδι όμως!!Τα καλάμια μου μια ζωή μπλε ήταν! :) Χαίρομαι που η παράδοση συνεχίζεται!
@snikolas
Τι κακό πράγμα ρε συ;; Ούτε μια φίλη μου δεν είχε αφήσει! Και μετά σταματούσαν να μιλάνε και στους δυο μας!! :p

Blogaki είπε...

@neraidaki
Οι ρόλοι αλλάζουν συχνά μέσα στα χρόνια! Όλοι κάνουμε και τους μεγάλους και τους μικρούς! :)
@gastone
Και μόνο που έβλεπε "Τόλμη και Γοητεία" της άξιζε το ξύλο! :)Welcome!
@ηλίας_just you!
Ωραία είναι όταν οι σχέσεις αυτές εξελίσσονται σε σχέσεις ουσιαστικής επικοινωνίας και αγάπης! :) Καλωσόρισες!!
@exitmusician
Αααααχ! Πολύ το φχαριστήθηκα που το άκουσα αυτό από έναν "μεγάλο αδερφό"!! :)
@specter
Σίδερο; Νοσοκομείο; Κατιτίς;; Έχουμε εγκληματία ανάμεσά μας!! :p
Καλημέρα όοοοολη μέρα! :)

Blogaki είπε...

@διαιρέτης
Κράτα τις αναμνήσεις για σένα και τον ώμο του αδερφού σου στη θέση του!! :) Καλημέρα!
@zouri
Υπουργέ μου! Thanx! :)
@an205
20 ε;; Πολλά!! Άλλη σχέση άλλη ομορφιά! :)
@ανώνυμο
Μια κλωτσιά αλλά καλή! :)Ποδοσφαιριστής έγινε η αδερφή σου; :)
@3pad
Χαίρομαι που σου άρεσε!! :)

pietà είπε...

Λάθος ποστ, λάθος μέρα....
Καλημέρα...

Trilian είπε...

Χαχα μία από τα ίδια… όλα κομπλέ σου λέω και οι κιθάρες και τα κολλητά και οι παρέες και το ξύλο και οι πλάτες ο ένας στο άλλο. Κορυφαία ατάκα του αδερφού μου σε καθηγήτρια στο γυμνάσιο που του έκανε παρατήρηση επειδή παίζαμε ξύλο (και τις έτρωγα για άλλη μία φορά) στο προαύλιο «τι θέλετε μαντάμ; Αδερφή μου είναι αν θέλω της βάζω φωτιά και την καίω!!!» Το αιώνιο παράπονο του είναι που δεν είμαι αγόρι ώστε να με βαράει με όλη του την δύναμη!!! ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩ!

tzo είπε...

Αχ τι καλό!
Κάπως έτσι ήμανε και εγώ με το αδελφή αλλά εγώ του έριχνα δυο χρονάκια και είχε φάει ξύλο αρκετό μέχρι να μεγαλώσει. Πάντως εδώ και 7 χρόνια είμαστε μακριά και πολύ έχουμε χαθεί δυστυχώς!!!

YO!Reeka's είπε...

καλός πολίτης!!!!
κι εμείς μέχρι πριν καμιά πενταετία παίζαμε χοντρό ξύλο :)

Unknown είπε...

Τι χαριτωμένο ποστ..
:):):):)αν και στην τελευταία πρόταση μελαγχόλησα λίγο..μήπως μόνο εγώ το πήρα στραβά
:(:(:(:(

Gaara είπε...

Try 4 αδέρφια, όλα αγόρια… και βέβαια ο μικρότερος τρώει πάντα το ξύλο (ευτυχώς σταμάτησα να είμαι ο μικρότερος εδώ και 15 χρόνια), αλλά ο μικρότερος έχει και την περισσότερη προσοχή από τους υπόλοιπους… Mueh I miss home ) :

Blogaki είπε...

@pieta
Προχθεσινό είναι το ποστ!! Μουατς!
@trilian
Σ'εχω καταλάβει!Αυτό το παράλληλο σύμπαν πρέπει να το εντοπίσουμε κάποια στιγμή! :)
@allitnil
Ελπίζω να ξαναβρεθείτε καλό μου! :)
@yoreeka's
Εμείς ακόμα και τώρα ρίχνουμε καμιά μουλωχτή που και που! :)
@narita
Μελαγχολική ήταν η τελευταία πρόταση Ναριτάκο μου!Καλά το κατάλαβες!:)
@gaara
4 ε; Πωπω πανικός!!Είμαι σίγουρη ότι και σ'αυτούς λείπεις! Αντε!Έλα!:):):)

kira είπε...

Εξαιρετικό ποστ, το διάβασε ο αδερφός σου;

So_Far είπε...

Απίστευτα ωραία περιγραφή και από όσο καταλαβαίνω δύο πολύ υγιή και καλά παιδιά.. με τα όλα τους.
Κάνε κάτι τώρα για να αφήσει τη γκρίνια και την καντήφλα και να ξαναγίνετε - όσο είναι εφικτό - όπως παλιά ( εντάξει χωρίς ξύλο, μπότες βέρμαχτ, και αλυσίδες )...

nikosmihalakis είπε...

Ποπο τι μου θυμησες ....
μιλαμε για καταστασεις απολυτης καφριλας .. να πεταμε φρουτα ο ενας στον αλλον και να σπανε στους τοιχους ...
και αλλα πολα .
μονο που εμενα ο αδελος μου τωρα ειναι ποιο μαλακας απο ποτε ...
παλια καναμε τουλαχιστον παρεα ..
τωρα ουτε για κλωτσες δεν κανει .