Μια απ'τα ίδια!

Γκντουπ! Αυτό ήταν το κεφάλι μου στον τοίχο.
Αυτή τη στιγμή αντί να γράφω ποστ θα έπρεπε να έχω χωθεί ως τα μπούνια στο internet και να ψάχνω για δουλειά.
Έχω σιχαθεί τη δουλειά μου, τους συναδέλφους και το αφεντικό μου.
Και γι’ αυτό το λόγο μεμψιμοιρώ ακατάπαυστα. Και κουράζω τους γύρω μου. Και αποφασίζω να μην ξαναμιλήσω για το θέμα. Κι έρχομαι και μπουκώνω και κοιτάω το κενό σα το ζαβό. Και στεναχωρώ τους γύρω μου. Κι όταν με ρωτάνε «τι έχεις και δε μας λες» πάλι για το ίδιο θέμα μιλάω. Και πάλι. Και πάλι.

«Και τι κάνεις γι’αυτό μαντάμ;»
«Πολύ καλή η ερώτησή σας! Ευχαριστώ που μου τη θέσατε! Ο Προϋπολογισμός που λέτε…»
Σαν το Γιωργάκη ένα πράγμα. Άλλα ντ’άλλα κουτρουβάλα.

Γιατί το δικό μου το πρόβλημα ως γνωστόν είναι ότι στα δύσκολα μπλοκάρω.
Αυτό το «κάτσε σκέψου εσύ τι θες» εμένα με αποδιοργανώνει.
Δεν είναι πολύ περίεργο;;
Η μάνα μου φταίει. Δεν μπορεί. Όλοι οι ψυχαναλυτές θα με δικαιώσουν!
Εκτός αν είναι γονιδιακό το θέμα. Τότε φταίει ο πατέρας μου. Σίγουρα!

Ο μόνος που δεν φταίει είναι ο καλός μου. (μπλιαχ ακούγεται αυτό το «καλός μου» αλλά πως να το πω;)
Αλλά αυτός τα τραβάει όλα, θέλει δε θέλει.
Μια χαρά χαρούμενο blogaki με είχε γνωρίσει και τώρα, κάθε τρεις και λίγο, με βλέπει να βαρυγκωμάω και να βαριαναστενάζω.
Και τρέχει να μοιράζει από δω κι από κει βιογραφικά κι εγώ πάλι γκρινιάζω. «Δε θέλω να υποχρεώνεσαι χωρίς λόγο!!»
Νευρωτική! Τι να πεις;

Ελπίζω κάποια στιγμή σύντομα να πάρω ανάποδες και ν’ αρχίσω ν’ ανεβαίνω γιατί πολλές εβδομάδες τώρα μ’ έχει πάρει η κατρακύλα και ζαλίστηκα.

Αντε να με δω!