Hey! Teacher!!

«Γιατί παιδί μου δεν κάθεσαι να τελειώσεις τα μαθήματά σου;;», ούρλιαζε κάθε τρεις και λίγο η μητέρα.
«Μισό! Δεν βρίσκω το τυχερό μου μολύβι!», απαντούσε με υφάκι η μικρή και μόλις γύρναγε η μαμά της την πλάτη, έβγαζε και περιπαιχτικά τη γλώσσα.
«Θα το σκοτώσω αυτό το παιδί! Αν το’ χα πάρει χαμπάρι θα το είχα ρίξει αλλά βλέπεις μέχρι τον πέμπτο μήνα είχα περίοδο κανονικά! Και να’μαι τώρα στα 57 να’χω 10 χρονών παιδί! Ας ασχοληθεί ο πατέρας του! Εγώ πάω για ψώνια!»

Και περνούσε ο καιρός και η μικρή κάθε μέρα πήγαινε αδιάβαστη στο σχολείο. Εγώ ήμουν τότε κολλητή της αδερφής της, κάθε μέρα σπίτι τους.
Μια μέρα την βλέπω πάλι να ζωγραφίζει λουλουδάκια στο βιβλίο της ιστορίας της 6ης δημοτικού (όχι! τότε δεν είχε γίνει ο κακός χαμός).
«Έχεις διαβάσει;»
«Περίπου!», μου λέει.
Και την βάζω κάτω. Και μαθαίνει το μάθημα νεράκι κι είναι και μες την τρελή χαρά γιατί είχα κέφια και της έκανα και αστειάκια.

Και προσλαμβάνομαι. Τότε (το ’96-‘97), 60 χιλιάδες την εβδομάδα για να πηγαίνω κάθε μέρα μετά το δικό μου σχολείο και να την διαβάζω. Όταν μου είπε ο μπαμπάς της το μισθό, κιτρίνισα. Αυτός νόμιζε ότι ήθελα παραπάνω και με ρώτησε «Λίγα είναι;» Όταν μπόρεσα να μιλήσω, του είπα ότι είναι μια χαρά. Νομίζω ότι του φίλησα και το χέρι από τη συγκίνηση. Μπορεί και όχι, αλλά θυμάμαι ότι ήθελα να το κάνω.

Το ότι είχαν λεφτά το ήξερα. Σπιταρόνα με θέα Ακρόπολη που νόμιζες ότι θα κάνεις τσουπ και θα βρεθείς επάνω,αγκαλιά με τις Καρυάτιδες. Οικιακή βοηθό, κατά τα λεγόμενά τους «δούλα», που έμενε μόνιμα στο σπίτι. Μάνα πρώην Χίπισσα με τρυπημένα αυτιά και μύτη και με (τότε) νεοαποκτηθέν τατουάζ σε σχήμα σκαντζόχοιρου, και με κόκκινη κόμη (επίσης σε στυλ σκαντζόχοιρου) που στολιζόταν όμως, για να σπάει η μονοτονία, με κάτι μπλε ανταύγειες. Ο μπαμπάς άφαντος, είτε στην οικογενειακή επιχείρηση με τα τουριστικά είδη (όχι σφηνοπότηρα και τσαρούχια αλλά χρυσά κοσμήματα και γούνες, εξού και τα φράγκα) είτε στο Καζίνο Λουτρακίου. Ο αδερφός επίσης χωμένος στα έγκατα του σπιτιού, ο οποίος κρυβόταν κάθε φορά που χτυπούσε κουδούνι γιατί είχε αποφασίσει ότι είναι αντιρρησίας συνείδησης και είχε ένα μικρό φόβο ότι η Ελληνική Αστυνομία θα καταλάβει ότι δεν σπουδάζει περιβαλλοντολογία στην Αγγλία και θα τον μπουζουριάσει. Η κολλητή για τα σίδερα. Η γιαγιά μισότρελη και κουφή και αθυρόστομη, όπως και όλοι μέσα σ’αυτό το σπίτι.

Και μου’μεινε αμανάτι η μικρή…
Στην αρχή όλα καλά! Γλυκάθηκα από τα λεφτάκια και λέω «Θα το κάνω το παιδί Αστέρι!»
Πιο πιθανό θα ήταν έπαιρνα Νόμπελ Φυσικής παρά να κάτσω να διδάξω το μωρό της Ρόζμαρυ.
Στην αρχή όλα καλά. Με συμπαθούσε αρκετά η μικρή. Μετά από λίγες μέρες άρχισαν τα δύσκολα..
«Γιατί ρε παιδί μου δεν κάθεσαι να διαβάσεις;; Τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις που δεν θα ξέρεις πού σου πηγαίνουν τα τέσσερα;»
«Ξέρεις πόσα λεφτά έχω εγώ;; Δεν χρειάζεται να μάθω τίποτα! Στο μαγαζί θα δουλεύω όταν τελειώσω το σχολείο και θα βγάζω περισσότερα από σένα κι όλο σου το σόι !!!» πετάει τη γλωσσάρα η μικρή.
«Ναι αλλά θα μείνεις στόκος και θα σε κοροϊδεύουν όλοι με τις κοτσάνες που θα πετάς!!» (Ναι το ξέρω, η παιδαγωγική μου μέθοδος δεν σας γεμίζει το μάτι, αλλά πιστέψτε με, τα είχα δοκιμάσει όλα!).
«Δε με νοιάζει! Θα έχω φίλους επειδή έχω λεφτά!».
Δεν θυμάμαι αν ήταν ακριβώς αυτή η διατύπωσή της αλλά το ζουμί αυτό ήταν.
Κι όταν πήγα και τα είπα στη μάνα της μου είπε απλά «Αχ πολύ έξυπνο μου βγήκε αυτό το παιδί! Το’ χει πιάσει το νόημα!»

Ευτυχώς οι δικές μου υποχρεώσεις με ανάγκασαν να σταματήσω τα μαθήματα.

Γιατί τώρα θα μου φέρνατε τσιγάρα στη φυλακή...

Το μάθημα όμως δεν το’μαθα…

Σήμερα ξεκινάω ιδιαίτερα αγγλικά σ’ ένα αγοράκι..
Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι κι αυτό δαιμονισμένο!

Wish me luck!!!