TGIF και καλά...
Οι Παρασκευές ήταν πάντοτε οι αγαπημένες μου μέρες..
Όχι όμως σήμερα.
Σήμερα τα μάτια μου πετάνε σπίθες κι απ’ τ ’αυτιά μου βγαίνει καπνός.
Το γαλλάκι, που τόσο καιρό είχε χαθεί, κι εγώ έκανα σενάρια επιστημονικής φαντασίας στο μυαλό μου (κάτι του έτυχε, είναι άρρωστος κι αυτός και η οικογένειά του, τον έχουν απαγάγει και τον βασανίζουν φριχτά για να με ξεχάσει) ζει και βασιλεύει και μάλιστα, απόψε το βράδυ πετάει για Κρήτη…για διακοπές..με δυο φιλεναδίτσες του..και πολύ χαίρεται λέει που ξανάρχεται στην Ελλάδα…και με ρωτάει πως πάνε οι έρωτές μου!!!!!!
Τον γαμάς κύριε Πρόεδρε ή δεν τον γαμάς;;
Που πάω και τα βρίσκω όλα τα σακατεμένα ρε γαμώτο;;;
Κοιτάζω στον καθρέφτη να βρω την ταμπέλα που τους τραβάει και δεν την βλέπω!!!Μήπως είναι κολλημένη στην πλάτη μου;;;
2 σχόλια:
κοινώς την έκανε άλλα γαλλικά!
περαστικά σου, αυτά παθαίνεις όταν μπλέκεις με πουρκουάδες!
Ενας γνωστός έχει πει μια κουβέντα που στην αρχή την θεώρησα αποτυχημένη προσπάθεια ψυχολογικής υποστήριξης, αλλά όσο το σκέφτομαι τελικά νομίζω ότι έχει δίκιο...(μήπως δεν πρέπει να σκέφτομαι;)
Ο άλλος - ο οποιοσδήποτε άλλος, σε οποιαδήποτε περίσταση - πρέπει να θέλει περισσότερο από εσένα. Σου θυμίζει κάτι;
Δεν υπάρχει κανένας λόγος λοιπόν να απασχολείς το κεφαλάκι σου με θέματα και ανθρώπους που δεν κάνουν τον κόπο να ασχολούνται εκείνοι με σένα...
(σταματάω να σκέφτομαι....)
Δημοσίευση σχολίου