Τα χρόνια της εφηβείας...

Ο Δημητράκης μου είναι 16 χρονών. Τον βάφτισα όταν ήμουν 10. Τα χρόνια που ακολούθησαν τον είδα άλλες δυο τρεις φορές, όταν ήμουν 13-14. Δεν το είχα συμπαθήσει καθόλου αυτό το μωρό. Ήταν χοντρό και αυθάδικο.
Τον ανέλαβε εξ ολοκλήρου η μητέρα μου λοιπόν. Λαμπάδες, χαρτζιλίκια, ρούχα κτλ.

Τον ξαναείδα πέρσι τον Σεπτέμβριο, στο γάμο της μητέρας μου.
Ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά…Ένα παλικάρι δυο μέτρα (1,93 για την ακρίβεια), κουκλί.
Από τότε, βρισκόμαστε πολύ συχνά, κατεβαίνω στην Τρίπολη, έρχεται εκείνος, μιλάμε πολύ στο τηλέφωνο και έχουμε δημιουργήσει μια σχέση που δεν την ανταλλάζω με τίποτα στον κόσμο.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε κατέβηκα γιατί γιόρταζε.
Αααααχ! Τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας…Μιλούσαμε και μιλούσαμε και μιλούσαμε…Αυτό το παιδί είναι σίγουρα βαφτιστήρι μου. Απίστευτα συναισθηματικός και ευαίσθητος. Αλλά και πολύ ανασφαλής, παιδί που επηρεάζεται πολύ εύκολα, που δεν είναι καθόλου σίγουρο για τον εαυτό του και που στρέφεται σε μένα για να του δώσω λύσεις και απαντήσεις… Πόσο δύσκολη η θέση μου!
Αν ήξερα τα μυστικά του κόσμου, θα τα χρησιμοποιούσα για να κάνω και τη δική μου τη ζωή πιο εύκολη!

Τι λες σ’ ένα παιδί που σε κοιτάει στα μάτια και σου λέει: «Νιώθω ότι η καρδιά μου είναι πολλά, ξεχωριστά κομμάτια και περιμένω την κοπέλα που θα τα ενώσει». Έλιωσα! Τι ήθελα και το βάφτισα και δεν μπορώ να τον παντρευτώ! σκέφτηκα…

Κι από την άλλη στεναχωρήθηκα. Δεν θέλω το δικό μου το βαφτιστήρι να εναποθέτει τις ελπίδες του για ευτυχία σε κάποια κοπέλα που κάποια στιγμή θα έρθει.

Πώς να τον κάνω να γίνει πιο δυνατός, πιο έτοιμος για τα δύσκολα που έρχονται;;
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να ανησυχώ. Δεν θυμάμαι πως ήμουν στην εφηβεία…είχα κι εγώ τέτοιες ανησυχίες;; Μάλλον.

Τι έχω να τραβήξω όταν θα κάνω παιδί…!