Μιλώντας με την τύχη μου...
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα με απασχολεί η τύχη, ως φαινόμενο, ως πιστεύω, ως ενδεχόμενο να υπάρχει πραγματικά.
Την Παρασκευή το απόγευμα πίστευα ότι εφεξής πρέπει να μετονομαστώ σε Γκαστόνε. Το πιο όμορφο σπιτάκι που θα μπορούσα να ζητήσω ποτέ βρισκόταν μπροστά μου και μου έλεγε "φέρε τα πραγματάκια σου!". Μου ζήτησαν να το σκεφτούν και να το συζητήσουν λιγάκι γιατί τους έριχνα την τιμή σε τόσο τραγικό σημείο που αποτελούσε σκάνδαλο! Για κάποιο λόγο όμως είχα πειστεί ότι το μικρό σπίτι στο δάσος θα γινόταν δικό μου. Και δεν πίστευα στην τύχη μου! Μάλλον καλά έκανα.
Όλο το Σάββατο, έκανα σχέδια, με έβλεπα να κάθομαι στο κρεβάτι και να κοιτάζω έξω από αυτά τα καταπληκτικά παράθυρα, έβλεπα το σπιτάκι απ' έξω, έκανα όνειρα για την υπέροχη βιβλιοθήκη που θα έμπαινε στο σαλονάκι και σκεφτόμουν ότι την επόμενη φορά που θα πάω να θυμηθώ να πάρω ένα μέτρο για να μετρήσω τις διαστάσεις για τα έπιπλα.
Χτες το βράδυ, κάθησα να μιλήσω με την τύχη μου. Για κάποιο λόγο είχα αρχίσει να νιώθω ότι τελικά δεν θα γίνει αυτό που ονειρεύομουν. Και της είπα να αποφασίσει εκείνη τί θα είναι καλύτερο για μένα. Και να το κάνει έτσι ώστε να μην στεναχωρηθώ όποια κι αν είναι η απόφασή της. Τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε.
Σήμερα το πρωί έμαθα ότι θέλουν να το σκεφτούν λίγο ακόμα, ότι δεν μπορούν να ρίξουν την τιμή τόσο χαμηλά, ότι τέλος πάντων μάλλον θα πρέπει να το ξεχάσω.
Δεν θα πω ότι δεν απογοητεύτηκα. Αυτό το σπίτι έγραφε blogaki σε κάθε του γωνιά. Αλλά αφού δεν είναι να γίνει, the chances are ότι είναι για το καλύτερο.
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν πρέπει να απογοητεύομαι για ό,τι δεν κάθεται. Είτε γκόμενος, είτε δουλειά, είτε σπίτι, είτε οτιδήποτε.
Η αντίθετη αντιμετώπιση των πραγμάτων είναι σαν να απογοητεύεσαι για όλες τις χαμένες πιθανότητες της ζωής σου. Που είναι αμέτρητες. Σαν να δέχεσαι ότι πρέπει να απογοητευτείς που "δεν έχασες το τρένο και στο επόμενο μπορεί να έβρισκες τον άντρα της ζωής σου". Κάτι τέτοιο τείνει να σε οδηγεί στο παράλογο.
Ίσως απλά ψάχνω δικαιολογίες για να μην στεναχωριέμαι. Αλλά νομίζω ότι όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένας δρόμος δίπλα της. Κι αν τον ακολουθήσεις, μάλλον θα βρεις κερδισμένος.
Την Παρασκευή το απόγευμα πίστευα ότι εφεξής πρέπει να μετονομαστώ σε Γκαστόνε. Το πιο όμορφο σπιτάκι που θα μπορούσα να ζητήσω ποτέ βρισκόταν μπροστά μου και μου έλεγε "φέρε τα πραγματάκια σου!". Μου ζήτησαν να το σκεφτούν και να το συζητήσουν λιγάκι γιατί τους έριχνα την τιμή σε τόσο τραγικό σημείο που αποτελούσε σκάνδαλο! Για κάποιο λόγο όμως είχα πειστεί ότι το μικρό σπίτι στο δάσος θα γινόταν δικό μου. Και δεν πίστευα στην τύχη μου! Μάλλον καλά έκανα.
Όλο το Σάββατο, έκανα σχέδια, με έβλεπα να κάθομαι στο κρεβάτι και να κοιτάζω έξω από αυτά τα καταπληκτικά παράθυρα, έβλεπα το σπιτάκι απ' έξω, έκανα όνειρα για την υπέροχη βιβλιοθήκη που θα έμπαινε στο σαλονάκι και σκεφτόμουν ότι την επόμενη φορά που θα πάω να θυμηθώ να πάρω ένα μέτρο για να μετρήσω τις διαστάσεις για τα έπιπλα.
Χτες το βράδυ, κάθησα να μιλήσω με την τύχη μου. Για κάποιο λόγο είχα αρχίσει να νιώθω ότι τελικά δεν θα γίνει αυτό που ονειρεύομουν. Και της είπα να αποφασίσει εκείνη τί θα είναι καλύτερο για μένα. Και να το κάνει έτσι ώστε να μην στεναχωρηθώ όποια κι αν είναι η απόφασή της. Τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε.
Σήμερα το πρωί έμαθα ότι θέλουν να το σκεφτούν λίγο ακόμα, ότι δεν μπορούν να ρίξουν την τιμή τόσο χαμηλά, ότι τέλος πάντων μάλλον θα πρέπει να το ξεχάσω.
Δεν θα πω ότι δεν απογοητεύτηκα. Αυτό το σπίτι έγραφε blogaki σε κάθε του γωνιά. Αλλά αφού δεν είναι να γίνει, the chances are ότι είναι για το καλύτερο.
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν πρέπει να απογοητεύομαι για ό,τι δεν κάθεται. Είτε γκόμενος, είτε δουλειά, είτε σπίτι, είτε οτιδήποτε.
Η αντίθετη αντιμετώπιση των πραγμάτων είναι σαν να απογοητεύεσαι για όλες τις χαμένες πιθανότητες της ζωής σου. Που είναι αμέτρητες. Σαν να δέχεσαι ότι πρέπει να απογοητευτείς που "δεν έχασες το τρένο και στο επόμενο μπορεί να έβρισκες τον άντρα της ζωής σου". Κάτι τέτοιο τείνει να σε οδηγεί στο παράλογο.
Ίσως απλά ψάχνω δικαιολογίες για να μην στεναχωριέμαι. Αλλά νομίζω ότι όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένας δρόμος δίπλα της. Κι αν τον ακολουθήσεις, μάλλον θα βρεις κερδισμένος.
1 σχόλιο:
Άστο!
"Κάθε εμπόδιο για καλό"!! Είναι μια φράση που χρησιμοποιώ χρόνια, χωρίς να ξέρω τελικά αν απλά έτσι με βολεύει, γιατί μου δίνει δικαιολογία για όσα δεν γίνονται, ή αν ισχύει σαν φράση!
Δημοσίευση σχολίου