Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση για άσχετους

Λίγο άκυρο το θέμα για Δευτέρα πρωί, αλλά το παρακάτω με απασχολεί ολόκληρο το Σαββατοκύριακο και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

Στην ηλικία λοιπόν των 27 (σχεδόν, έχω ακόμα δυο μηνάκια!!), δεν έχω αποφασίσει τι σημαίνει για μένα το σεξ και πότε πρέπει να το κάνουμε.

Μέχρι την ηλικία των 22 (ναι, το ξέρω, άργησα λίγο…), σεξ ήταν αυτό που έκανες με κάποιον που αγαπούσες πολύ, που ήταν ο καλός σου, που είχατε σχέση κανονική. Αυτό έκαναν όλες οι φίλες μου, αυτό ήξερα κι εγώ να κάνω.

Στα 22 μου λοιπόν και όσο βρισκόμουν στο εξωτερικό για σπουδές, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος δεν είναι ακριβώς έτσι. Με μεγάλη έκπληξη και γουρλωμένα μάτια αντιμετώπιζα τους άντρες που έλεγαν «Το σεξ είναι κάτι που πρέπει να κάνεις κάθε φορά που έχεις ευκαιρία. Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά και έτσι περνάμε όλοι καλά!!!». Αυτή η στάση με σόκαρε. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται. Όταν ενέδωσα σε έναν άντρα που είχε τέτοια αντίληψη για τα πράγματα, δεν ενστερνιζόμουν τις απόψεις του, απλά τον είχα ερωτευτεί. Η κατάληξη όπως φαντάζεστε ήταν απογοητευτική. Μιλάμε για πολύ κλάμα…

Γυρίζοντας στην Ελλάδα, αντιλήφθηκα ότι την ίδια ακριβώς άποψη είχαν και οι άντρες στα πάτρια εδάφη. «Καλά να περνάμε και να ρίχνουμε και κανέναν που και που..»για να συνοψίσουμε. Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, κι ούσα επισήμως single, αποφάσισα ότι δεν με παίρνει να κάθομαι να ερωτεύομαι τον κάθε τυχάρπαστο και μετά να κλαίω και είπα με άνεση και σκέρτσο : «Αφού μπορούν αυτοί, τότε μπορώ κι εγώ!». Λάθος; Θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Δεν ξέρω αν κέρδισα κάτι μ’ αυτή τη στάση. Ίσως τη χαρά της συνειδητοποίησης του ότι δεν είμαι από άλλο πλανήτη. Όλοι έτσι κάνουν, εγώ τι; Θα κάθομαι να περιμένω τον πρίγκιπα;

Ξέρω σίγουρα τι έχασα. Έχασα τον ρομαντισμό, το καρδιοχτύπι, την προσμονή και τη λαχτάρα του άλλου. Έκτοτε το σεξ έχασε κάθε βαρύτητα και ο εκάστοτε παρτενέρ με νοιάζει όσο το δυνατόν λιγότερο. Μπορεί έτσι να θέλω να πιστεύω για να μην πληγωθώ στη συνέχεια ή μπορεί και έτσι να είναι στ’ αλήθεια. Δεν ήθελα και δεν θέλω να δίνω στους άλλους περισσότερα απ’ όσα μου δίνουν αυτοί. Δεν είναι εγωιστική αυτή η σκέψη. Είναι η μόνη λύση για να μην νιώθεις μαλάκας. Δεν πιάνει όμως πάντα. Το 85% των ανδρών με τους οποίους έχω πάει, τους έχω ερωτευτεί, έστω και λίγο. Οι υπόλοιποι είναι τα λεγόμενα «σκαλοπάτια» για να ξεπεράσεις τον προηγούμενο.

Τις περιόδους της πλήρους σεξουαλικής απελευθέρωσης, ακολουθούν πάντοτε περίοδοι ευλαβικής αποχής.
Όχι γιατί με πιάνει κρίση ηθικής αλλά γιατί από κάποιο σημείο και μετά αδειάζω. Δεν έχω κάτι άλλο να δώσω σε κανέναν.

Μια τέτοια περίοδος αποχής έληξε τις τελευταίες μέρες. Με τη σιγουριά ότι είμαι πλέον δυνατή και μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου.
Φευ! Ποιος έχασε τον έλεγχο για να τον βρω εγώ; «Έρωτα…έρωτά μου…!» τραγουδούσα από μέσα μου…Αλλά ο ενδιαφερόμενος είναι η απόλυτα λάθος επιλογή.
«Πάλι σκατά τα έκανα» σκέφτηκα και αποφάσισα να δράσω. «Δεν θα σε ερωτευτώ ρε! Σ’ έχω γραμμένο!!!» και πήγα γραμμή στο «σκαλοπάτι» που λέγαμε για να το σιγουρέψω. Μιλάμε για τον ορισμό του μπάχαλου…

Βρίσκομαι λοιπόν πάλι στο ίδιο σημείο. Και θέτω τα εξής ρητορικά ερωτήματα στον εαυτό μου.
Έχεις τη δύναμη τελικά να κάνεις σεξ μόνο για το σεξ;; Κι αν ναι, τι κερδίζεις;
Κι αν δεν μπορείς, τι σκατά το κάνεις και τώρα κάθεσαι και προβληματίζεσαι;;

Τελικά είναι πολύ ανόητο να σε προδίδει ο ίδιος σου ο εαυτός.