Τι ζμπρώχνεις μαντάμ;;;

«Face facts with dignity»…Το fortune cookie που τραγάνισα χτες το βράδυ μίλησε, εγώ γέλασα με τα κοσμικά παιχνίδια που παίζονται μπροστά στα μάτια μου και σκέφτηκα να υπακούσω γιατί έχει κι ένα άλφα δίκιο.
Αφήνω πίσω λοιπόν τους προβληματισμούς που σχετίζονται με τα ταπεινά μου ένστικτα γιατί πολύ το βαρύναμε το κλίμα και επανέρχομαι στον αγαπημένο μου ρόλο, το ρόλο του παρατηρητή.

Χτες το βράδυ λοιπόν, πήρα την κολλητή μου και ξεκινήσαμε να πάμε να δούμε την Cezaria Evora στην Ιερά Οδό, γιου νόου εκεί που τραγουδάει ο Τερζής. Δεν θα το παίξω ειδήμων στην μουσική της συμπαθέστατης αυτής κυριούλας. Για μένα η φωνή της μου θυμίζει ένα ξημέρωμα στο σπίτι του Babacar, του Σενεγαλέζου φίλου μας στο Montpellier, όπου καθόμασταν και χορεύαμε και γελάγαμε και ήμασταν όλοι αγαπημένοι. Αυτή η φωνή λοιπόν με κάνει να αισθάνομαι και πάλι αγάπη και νοσταλγία.

Από τη στιγμή που συναντηθήκαμε ήμασταν “out of schedule, out of time” και ταξί δεν πέρναγε με τίποτα. Με τα πολλά, ταξάκι πήραμε με συνεπιβάτες δυο τρελούς Θεσσαλονικιούς που λύσσαγαν σε όλη τη διαδρομή με τα «Τι με λες ρε μαλάκα; Πλάκα έχεις;» κι όταν εδέησε ο τροχονόμος της Ιεράς να μας αφήσει να περάσουμε το φανάρι, βρεθήκαμε αντιμέτωπες με το χάος…

«Χώσου» μου λέει η Pietoula. Χώνομαι κι εγώ, που το’ χω κι εύκολο λόγω μεγέθους.
Γύρω μου άνθρωποι άνω των 35, καλοντυμένοι, καλογυαλισμένοι, με ύφος «Απαπαπα! Τι ταλαιπωρία είναι αυτή!!!» Δεν είχαν μόνο το ύφος όμως, είχαν και την ανάλογη συμπεριφορά. Μιλάμε για σπρώξιμο τύπου τρόλλεϋ, που συνοδεύεται απαραιτήτως από το άσμα «Θα κάνω ντου βρε πό-νη-ρηηηη!!!»
Οι διοργανωτές είχαν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να ταλαιπωρηθεί ο μέγιστος δυνατός αριθμός ατόμων στον μέγιστο βαθμό με την ελάχιστη προσπάθεια, μιλάμε για τον γνωστό κανόνα του Minimax (ατσσσς!!!). Μόνο μια πόρτα ανοικτή, μόνο δύο κοπέλες στο ταμείο, από την ίδια μεριά οι όρθιοι και οι τραπεζάτοι. Και μέσα σ’ όλα, οι γνωστοί άγνωστοι που έκαναν φασαρία στην πόρτα γιατί «Δεν ντρέπεστε λιγάκι να ταλαιπωρείτε έτσι τον κόσμο;;» (με το σκεπτικό υποθέτω ότι Πως θα περάσεις ευχάριστα τη βραδιά σου αν δεν κάνεις πρώτα μια ταραχή;;ε;;), μια κυριούλα πιο κοντή από μένα (αυτό κι αν είναι…!) να φωνάζει μέσα στ’ αυτί μου (αναγκαστικά), μιλώντας στο κινητό της με τη φίλη της την Ντένια ότι «Δεν ξέρω που είμαι… (ζντόινγκ!), δεν μπορώ να περάσω, από πού να πάω;;;» κι εμείς οι γύρω να την καθησυχάζουμε λέγοντας «Καλέ που να πάτε; Καθήστε δω που περνάμε ωραία!!»
Αυτό που κατάλαβα τέλος πάντων (γιατί είχα και άπειρη ώρα να στοχαστώ περιμένοντας) ήταν ότι το συγκεκριμένο μπουλούκι δεν είχε ψυχολογία συναυλιακού κοινού, που πηγαίνει κάπου και ξέρει ότι θα στηθεί γιατί θα υπάρχει κι άλλος κόσμος εκεί γύρω…No no no!!! Ο καθένας από αυτούς είχε την εντύπωση ότι όλοι οι υπόλοιποι έπρεπε να ανοίξουν δρόμο για να περάσει η αφεντιά τους. Εξ ου και οι αγκωνιές που έφαγα στα μουλωχτά. Αφού κάποια στιγμή γύρισα στον από πίσω μου και το είπα με το πιο παραπονιάρικο ύφος μου «Με σπρώχνετε πάαααρα πολύ!!!!» και η pietoula είχε πάθει επιληψία από τα γέλια όταν είδε τη φάτσα του ανθρώπου που με κοίταξε με απορία και σχεδόν με λύπηση.

Κι άντε σου λέω εγώ και μπήκαμε…
Στο μπαρ ρε φίλε;;;; Σου σκάω 45 ευρώπουλα και μ’ανεβάζεις στα πατάρια;;;; Και μου χρεώνεις και €10 τη μικρή τη μπύρα;; Συνολικά δηλαδή €65 έκαστη (διψάγαμε κιόλας) για να βρίσκομαι πίσω από έναν καραφλό τύπου «ντουλάπα», να μη βλέπω την μύτη μου και να περιμένουμε και μέχρι τις 10 και 10 (μια ώρα μετά δηλαδής) για να βγει η Evora.
Βγήκε λοιπόν η καλή σου, ξυπόλυτη για να παραμείνει πιστή και στις συμβουλές του image maker, είπε τα τραγουδάκια της και στην ώρα πάνω, άντε γεια!A! Βγήκε κι η Γαλάνη και είπαν μαζί ένα τραγούδι. Δεν την είδα εγώ καλέ, μου το είπε ο μπροστινός μου..

Λοιπόν, εντάξει. Έκραξα αρκετά. Δεν πέρασα χάλια σε καμία περίπτωση. Και εγώ και η Pietoula είχαμε πολλά κέφια για να περάσουμε άσχημα. Ρίξαμε πολύ γέλιο, φάγαμε και κινέζικο όταν γυρίσαμε σπίτι, αλλά σε καμία περίπτωση αυτή η συναυλία δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Η μουσική ήταν πολύ χαλαρή για να σε συνεπάρει το συναίσθημα, δεν βλέπαμε και τίποτα και απλά σκέφτηκα ότι καλύτερα να είχαμε πάει σε κανένα μπαράκι, να πίναμε κανένα ποτάκι της προκοπής και να χορεύαμε και λιγουλάκι.

Ας είναι…κι ας είμαστε καλά να πάμε αλλού να περάσουμε όμορφα!!!!