Κάποιος να μας σώσει απ’ τους «Σοφούς»...

Καθόμουν χτες και διάβαζα το ένθετο για τα βιβλία στο «ΒΗΜΑ».
Το μάτι μου έπεσε σε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και είπα να διαβάσω την παρουσίασή του. Στα πέντε πρώτα λεπτά έξυνα το κεφάλι μου με απορία. «Αυτός ο άνθρωπος αυτός…» (καθηγητής στο επάγγελμα) τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει;;; Να παρουσιάσει το βιβλίο; Να κάνει κριτική;;; Η' μήπως να το παίξει έξυπνος;;; Διάβαζα και ξαναδιάβαζα την κάθε πρόταση, προσπαθώντας να τονίσω σωστά τις λέξεις μέσα στο κεφάλι μου (δεν ήταν κι εύκολο γιατί η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και είχε και ειδήσεις οπότε είχα να τα βάλω με πολλά ντεσιμπέλ) σε μια ανέλπιδη τέλος πάντων προσπάθεια να παρακολουθήσω τη σκέψη του συγγραφέως. Εις μάτην. Ο τύπος είχε πειστεί ότι κανονικά γι’ αυτόν έπρεπε να γράφουν κριτικές και παρουσιάσεις και έβαζε τα δυνατά του να εντυπωσιάσει τα δύστυχα πλήθη…

Θυμήθηκα μια άλλη πρόσφατη εμπειρία μου, αυτή τη φορά στην τηλεόραση. Αυτό που έβλεπα είχε τελειώσει και ακολουθούσε το Survivor…Πρόβλημα…Παίρνω το πρόγραμμα και βλέπω ότι στην ΕΤ1 έχει εκπομπή ο Κούλογλου (που του’χω και μια άλφα αδυναμία αν και πρέπει οπωσδήποτε να προσέξει λίιιιιιγο παραπάνω τα αγγλικά του και να κάνει και κάτι με την άρθρωσή του) με θέμα «Φρόυντ, Η Ελλάδα στο ντιβάνι». Χαρά εγώ, λέω στη μητέρα μου, άσε τις αηδίες και κάτσε εδώ να ξεστραβωθούμε. Το γυρίζουμε λοιπόν και εκείνη τη στιγμή έπαιζε ένα ρεπορτάζ για τη χρήση των ψυχοφαρμάκων και την έκταση του συγκεκριμένου φαινομένου στην Αμερική κτλ κτλ. Τελειώνει το ρεπορτάζ και βλέπουμε και τους καλεσμένους…Ένας καθηγητής Πανεπιστημίου κι ένας Πρόεδρος Ψυχαναλυτών ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και ο μεν ένας να μιλάει σαν φυσιολογικός άνθρωπος και όλοι μαζί να καταλαβαίνουμε και να χαιρόμαστε που μαθαίνουμε, ο δε άλλος να μιλάει λες και έχει απέναντί του ολόκληρη την Πανεπιστημιακή Κοινότητα και έχει βαλθεί να τους πείσει ότι το κατέχει το αντικείμενο. Το οποίο αντικείμενο είναι κι από τη φύση του δύσκολο και «μη φιλικό προς τον τηλεθεατή» έρχεται κι αυτός και χρησιμοποιεί σε μία μόνο πρόταση όσες το δυνατόν περισσότερες άγνωστες λέξεις μπορεί!! Μ’ έπιασε απίστευτος εκνευρισμός καθώς μιλούσε σαν να υπαγορεύει κείμενο για ορθογραφία, τονίζοντας μάλιστα την κατάληξη κάθε λέξης στην προσπάθειά του να αποφύγει το άκομψο «εεεε» ανάμεσα στις λέξεις,( πχ. «Το συγκεκριμένο παράδειγμα αναδεικνύειειειειε» …μέχρι να σκεφτεί τι ακριβώς αναδεικνύεειιιι είχα πάρει εγώ δυο ύπνους), χωρίς να χρωματίζει τη φωνή του, χωρίς να νοιάζεται τέλος πάντων ότι μπορεί, (Ναι! Κι όμως! Μπορεί!!!) να υπάρχουν άνθρωποι που τον παρακολουθούν τον χαμένο και πλήττουν αφόρητα!!! Και φυσικά έφριξα στην ιδέα ότι αυτός ο άνθρωπος ασκεί το επάγγελμα του ψυχαναλυτή!!! Δέκα λεπτά τον παρακολούθησα και ήθελα δυο συνεδρίες να στανιάρω! Όταν τελικά γύρισε και είπε το θεϊκό «Στην κατάσταση αυτή εμφιλοχωρεί ο κίνδυνος μπλα μπλα μπλα» το άλλαξα γιατί κατάλαβα ότι ο τύπος είναι αποτυχημένος Μπαμπινιώτης και ουχί καλός καλεσμένος και συνομιλητής σε ενημερωτική εκπομπή που απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Αποτέλεσμα; Είδαμε τελικά Survivor…Φτου!

Μην με παρεξηγήσετε αγαπητοί επισκέπτες. Την ελληνική γλώσσα την αγαπώ. Δεν την αγαπώ απλά, της έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Και σ'αυτήν και στ'αγγλικά και στα γαλλικά. Όλες οι γλώσσες του κόσμου είναι καλές και πρέπει να τις σεβόμαστε και να τις αγαπάμε και να τις χρησιμοποιούμε σωστά και να εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο τον πλούτο τους για να εκφράσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας. Πάντοτε προσπαθώ να μιλάω και να γράφω σωστά. Κι αν μου ξεφύγει ορθογραφικό λάθος (όπως χτες σ’ ένα comment που άφησα στον φίλτατο Barouak…ντροπήηηηη!! και άλλα που τυχόν έχουν εμφανιστεί σ'αυτό το blog!), όταν το δω, κοκκινίζω από ντροπή. Και αντίστοιχα, όταν βλέπω άλλους να κάνουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, ενοχλούμαι σε αξιοπερίεργο βαθμό.

Δυστυχώς όμως η υπερβολική επιτήδευση στον τρόπο που μιλάει κάποιος (χαρακτηριστικό που παρουσιάζεται συνήθως σε καθηγητές Πανεπιστημίου και βάλε) δεν προκαλεί θαυμασμό. Προκαλεί απλά απορία ή στην χειρότερη των περιπτώσεων αηδία. Και είναι πραγματικά περίεργο το ότι ολόκληροι καθηγητές δεν γνωρίζουν το πιο ουσιαστικό: Πώς να περνάνε το νόημα με τρόπο ορθό και κατανοητό, τουλάχιστον όταν απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Πως να μην κάνουν τη γνώση αντιπαθητική...

Αντίθετα αυτοί προσπαθούν σαν τα παγώνια να μας εντυπωσιάσουν κράζοντας: «Χα! Εγώ το ξέρω το ρήμα “εμφιλοχωρώ”».

Είναι τώρα αυτοί σοβαροί άνθρωποι;;;