Το Χρονικό του Χρόνου

«Κατέρρευσε η θεωρία των υπερχορδών!!» Το χαμόγελό μου χάνεται προς στιγμήν. Όχι, δεν με πήρε ο πόνος για τις υπερχορδές. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα τι είναι οι υπερχορδές και στεναχωριέμαι όταν συζητάμε πράγματα που δεν γνωρίζω ούτε καν φατσικά.
«Τι είναι ρε παιδιά οι υπερχορδές;» ρωτάω όσο πιο ναζιάρικα μπορώ για να αποφύγω και το γιουχάρισμα. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό που αγνοώ είναι κάτι τόσο γνωστό όσο το κάνουν να φαίνεται.
Απόκριση καμία. Η συζήτηση συνεχίζεται με πιο εντατικούς ρυθμούς.
«Η συγκεκριμένη θεωρία έχει καταρρεύσει τέσσερα χρόνια τώρα ρε συ!! Και μάλιστα από τον ίδιο τον επιστήμονα που την πρωτοέθεσε!!» απαντά ο άλλος.
Έχω αρχίσει να τραβάω τα μανίκια του διπλανού μου, να τον σκουντάω και να γρυλίζω. «Δώστε μου σημασία!!! Εγώ δεν ξέρω τι είναι οι υπερχορδές!!!»
Τα βλέμματα πέφτουν επάνω μου. Παγώνω. «Είπα κάτι κακό;;;» ρωτάω χαμογελώντας. «Πείτε μου απλά περί τίνος πρόκειται…δεν θέλω λεπτομέρειες δα!!!»
«Οι υπερχορδές είναι μια θεωρία που σχετίζεται με το χωροχρόνο. Αλλά τώρα καταρρίφθηκε και πήραν τη θέση τους τα κβαντικά πλέγματα», μου απαντάει απλοϊκά ο ένας από τους συνδαιτυμόνες.
«Πες το έτσι μανίτσα μου, να συνεννοηθούμε!!! Λοιπόν! Έλα σοβαρευτείτε! Εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά! Εσύ!», γυρνάω στον έτερο τρελό επιστήμονα, «που είσαι και φυσικός, δεν μπορείς να μου το εξηγήσεις;;;»
Και αρχίζει ο φυσικός μας, να μας εξηγεί ότι υπάρχουν διάφορες θεωρίες που λένε ότι το σύμπαν κινείται κυματιστά, σαν χορδές, σαν σεντόνι, σαν το ένα και σαν το άλλο και έχω μείνει εγώ με το στόμα να χάσκει και με ερωτηματικά να πλανόνται πάνω από το κεφάλι μου.
«Οκ εντάξει το σύμπαν, μέχρι εκεί το καταλαβαίνω. Ο χωροχρόνος που κολλάει;;;»
«Τι να σου εξηγώ ρε παιδί μου τώρα…να υπάρχουν κι αυτοί που πιστεύουν ότι το σύμπαν είναι folder-like (γιατί είναι και απόφοιτος Βρετανικού Πανεπιστημίου και ντεν ξέρει πως το λένε εντώ στο Ελλάντα) το οποίο αν τελικά το κάνεις fold, τα δύο άκρα του ενώνονται. Είναι σαν να λέμε ότι η αρχή και το τέλος είναι στο ίδιο σημείο ή ότι στα δύο άκρα συμβαίνουν τα ίδια πράγματα…»
Η συζήτηση συνεχίζεται με αυξανόμενη ένταση. «Δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω!» να φωνάζω εγώ, «Πρέπει να θεωρήσεις ότι ο χρόνος είναι μια ακόμα διάσταση που πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας στην έρευνα και ότι η συνάρτηση χώρου με χρόνο είναι καμπυλωτή!» να λένε αυτοί.
«ΟΚ! Και για πείτε μου εσείς που ξέρετε, πώς ακριβώς ορίζεται ο χρόνος ;;;»
«Μα εκεί ακριβώς είναι το θέμα! Ο χρόνος δεν ορίζεται, είναι μια σύμβαση!!»

Μετά το αναπόφευκτο βραχυκύκλωμα, η ώρα των συνειδητοποιήσεων:

Έχω φίλους με περίεργα ενδιαφέροντα.
Δεν είναι καλό να συζητάς θέματα επιστημονικού ενδιαφέροντος όταν έχουν καταναλωθεί μεγάλες ποσότητες, υπέροχου κατά τα λοιπά, κατακόκκινου Merlot.
Αλλά κυρίως, τελικά όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο προσπαθούν να εξηγήσουν την αρχή και το τέλος των πάντων.
Άλλοι με τύπους και μαθηματικά κι άλλοι με φιλοσοφία και στοχασμό.

Καλό μας Σαββατοκύριακο!