Το δίκιο της γκαρίλας...

"Δυο γροθιές να φεύγουν ταυτόχρονα προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις…
Να τους δένω πισθάγκωνα, να τους βουλώνω το στόμα μ’ ένα μπαλάκι του πινγκ πονγκ δεμένο με μια ροζ κορδέλα και να τους αφήνω στο υπόγειο μέχρι να ηρεμήσουν…
Να πετάγομαι ψηλά στον αέρα με μια κίνηση καρατέκα και να ουρλιάζω «Σκάστε λίγο λέμε!!!!»…"

Όταν αρχίζουν οι φωνές, η φαντασία μου οργιάζει. Η ένταση με αποσυντονίζει. Ειδικά όταν δημιουργείται χωρίς λόγο.
Η μητέρα μου και ο άντρας της είναι αυτό που ένας επιεικής άνθρωπος θα ονόμαζε «νευρικά άτομα». Για εμένα είναι απλά ψυχοπαθείς. Πως αλλιώς μπορείς να αποκαλέσεις δύο άτομα που αδυνατούν να αρχίσουν και να τελειώσουν μια κουβέντα στην οποία δεν θα προκύψει παρεξήγηση, λογομαχία, ένταση για να καταλήξει τελικά σε «μούτρα μέχρι νεωτέρας»;
Η διαδικασία που ακολουθούν είναι απλή.
Παράδειγμα :
Α (όπου άλφα, άντρας): Μωρό μου (όπου μωρό του, μητέρα μου), τι να φάω;
Μ (όχι μωρό!Μαμά μου!): Που να ξέρω ρε μωρό μου;; Έχεις αφήσει και τίποτα;; Δεν σε προλαβαίνουμε πια!! Δεν έχω προλάβει να μαγειρέψω!! Όλη μέρα γυρνάω στους δρόμους! Τι με ρωτάς;;;Τώρα μπήκα κι είμαι πτώμα!! Άσε με λίγο να ισιώσω!
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, το απλό ερώτημα «τι να φάω», παίρνει απάντηση η οποία ακουστικά θυμίζει σειρήνα βομβαρδισμού ενώ περιλαμβάνει και άχρηστες πληροφορίες εν είδη παραπόνου και γκρίνιας. Και εκεί αρχίζουν τα όργανα…
Έχουμε δύο επιλογές:
Α) Ο άντρας θα αποσυρθεί στην κουζίνα και θα τσακίσει ό,τι βρει μπροστά του γιατί είναι πολύ κουρασμένος για να κάτσει να πλακωθεί για το ρημαδοφαγητό.
Β) Ο άντρας θα προσπαθήσει να βρει το δίκιο του στην παραφροσύνη της απάντησης που έλαβε.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες που σοκάρουν. Θα πω μόνο ότι το συγκεκριμένο θέμα μπορεί να λάβει απίστευτες διαστάσεις γιατί μπορεί ο άντρας να φάει τελικά το τελευταίο κομμάτι σπανακόπιτας που έχει φυλαγμένο η μαμά μου για εκείνη ή να υψώσει τη φωνή και να πει «Τι είπα ρε γαμώτο;; Να φάω ήθελα!!», η μαμά μου ν’ απαντήσει με την αντίστοιχη ένταση «Κι είναι λόγος αυτός να φωνάζεις;;;Κι εγώ τι θες να σου κάνω;;;», να στήσουν ένα καβγά (κι εγώ από δίπλα να στοιχηματίζω για την τελική έκβαση) και τελικά ο άντρας να πάει για ύπνο νηστικός και η μαμά μου να κάτσει να μου εξομολογηθεί «Είναι απίστευτο το πόσο απότομος είναι!!Έχουν παίξει τα νεύρα μου πια…»
Σ’ αυτές ακριβώς τις φάσεις είναι που σκέφτομαι να πάρω το γιαταγάνι του παππού μου και ν’ αρχίσω να παίρνω κεφάλια, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι ότι μια ένεση στο μάτι (το δικό μου…γιαχ!!!) μπορεί και να με σώσει από αυτό το μαρτύριο….

Οι περιπτώσεις που παραλογίζεται η μητέρα μου ωστόσο είναι οι εύκολες. Γιατί εκεί μπορώ να επέμβω μ’ ένα ξερό «Ρε μαμά! Χαλάρωσε λίγο!!».
Όταν όμως ο άντρας αποφασίζει ότι «τώρα είναι η ώρα που θα κάνω κι εγώ τον πανικό μου να στανιάρω» (κάτι που συμβαίνει εξίσου συχνά με τους παραλογισμούς της μάνας μου! Ααα! Όλα κι όλα! Παράπονο δεν έχουμε!!!), τα πράγματα είναι δύσκολα.
Γιατί δεν μπορώ να επέμβω… Είναι πολύ λεπτή η θέση μου και γενικώς αποφεύγω να μπαίνω σε ξένους καβγάδες.
Τον λυπάμαι κιόλας... Τ’ ακούει που τ’ ακούει από την original έκδοση με explicit lyrics, να τ’ ακούει και dolby από μάνα και κόρη;; Είναι πολύ σκληρό!!!

Το θέμα που τίθεται αγαπητοί μου αναγνώστες ωστόσο είναι το εξής:

Το συγκεκριμένο ζευγάρι δεν τσακώνεται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Νιόπαντροι είναι και πολύ αγαπημένοι (ναι ναι! Ξέρω! Σας κούφανα αλλά έτσι είναι!!)
Τσακώνονται από χούι! Νεύρα ο ένας, νεύρα ο άλλος, μου το κάνουν το σπίτι πεδίο μάχης σε χρόνο dt.
Και καβγάδες με το κιλό, που υπολείπονται όμως σε ποιότητα. Δεν βρίζουν, δεν σπάνε, δεν φεύγουν από το σπίτι.
Απλά φωνάζει ο ένας, φωνάζει ο άλλος, μούτρα ο ένας, μούτρα ο άλλος και τέρμα.
Και μετά το παιχνίδι παίζεται στο πόσο φιδίσια θα ελιχθεί ο άντρας (πάντα!) για να εξευμενίσει τη μαμά μου.
Κι όλα μετά μέλι γάλα.
Το μόνο που μένει να μαρτυράει την προηγηθείσα μάχη, είναι τα δικά μου κουρελιασμένα νεύρα…

Γιατί τα λέω όλα αυτά;;
Γιατί ένα εξαιρετικό κατά τα λοιπά Σαββατοκύριακο, έληξε άδοξα χτες το βράδυ που αποφάσισα να τους συνοδέψω στο θέατρο.
Κι ενώ όλα πήγαινουν μια χαρά, ρίχνουν έναν κερατοκαβγά μέσα στ’ αυτοκίνητο, να μας βρίσκεται για μια ώρα ανάγκης.
Πονοκέφαλο εγώ στο καπάκι, μες την τρελή χαρά εκείνοι όλο το βράδυ.
Να δεις που φτιάχνονται αυτοί με την ένταση και κάθομαι εγώ και χολοσκάω…!

Παρεμπιπτόντως, η παράσταση του Φασουλή στο θέατρο Χορν ήταν υπέροχη!

Καλή μας εβδομάδα!