Ο Γιώργης και το καλικαντζαράκι

Τα Χριστούγεννα μου φέρνουν στο μυαλό, εκτός τα γνωστά- δώρα, γλυκά, διακοπές κτλ- άλλο ένα πράγμα που μου φέρνει πάντα μα πάντα χαρά.
Τους αγαπημένους μου καλικάντζαρους. Αυτά τα μικρά, μαυριδερά πλασματάκια που έρχονταν στο σπίτι μας την παραμονή των Χριστούγεννων και το έκαναν άνω κάτω. Ξυπνούσαμε εμείς το πρωί, φοράγαμε τις παντοφλίτσες-ζωάκια, πιανόμασταν χέρι χέρι με τον αδερφό μου και πηγαίναμε νυχοπατώντας στο σαλόνι, από φόβο μήπως ξώμεινε κανένα σπίτι μας, να δούμε τι είχαν σκαρώσει το προηγούμενο βράδυ…
Ζάχαρη άχνη παντού, αναποδογυρισμένες καρέκλες, χαρτιά τουαλέτας να κρέμονται από τους πολυελαίους και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, παντόφλες μέσα στις κατσαρόλες…Φανταζόμουν τα καλικαντζαράκια να κάνουν όλες αυτές τις σκανταλιές και μ’ έπιανε φόβος και απίστευτη χαρά μαζί που είχαν διαλέξει το δικό μας σπίτι να κάνουν το πάρτυ τους! Πηγαίναμε και ξυπνάγαμε τους δικούς μας και τους σέρναμε από τις πιτζάμες στο σαλόνι να τους δείξουμε τι είχαν κάνει και όλη την ώρα τους ρωτάγαμε σχεδόν χωρίς ανάσα: «Μαμά μαμά!! Από που έρχονται;;», «Μαμά μαμά!! Είναι καλάαααα;;;». Η μαμά μου μας καθησύχαζε λέγοντας ότι τα καλικαντζαράκια είναι σαν τα μικρά παιδιά που τους αρέσουν οι σκανταλιές και τα παιχνίδια κι ότι ποτέ δεν πειράζουν τους ανθρώπους, κι έτσι έφευγε κι ο λίγος φόβος που μπορεί να είχαμε.

Με τα χρόνια και μετά από άπειρους καυγάδες με τους συμμαθητές, αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι καλικαντζαράκια δεν υπάρχουν…ή ότι τέλος πάντων κι αν υπάρχουν, διαλέγουν σπίτια με μικρότερα παιδάκια να πηγαίνουν να παίζουν.

Τα καλικαντζαράκια όμως επέστρεψαν στο σπίτι μας, αυτή τη φορά για να επισκεφθούν ένα μικρό παιδάκι που έμενε μαζί μας.

Είχαμε οικογενειακή παράδοση, όταν πλέον με τον αδερφό μου πηγαίναμε στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, να φιλοξενούμε κατά την περίοδο των γιορτών παιδάκια από το Ορφανοτροφείο.

Εκείνη τη χρονιά, ήταν η σειρά του Γιωργάκη. Ο Γιώργης, όπως τον φώναζε χαϊδευτικά ο πατέρας μου, ήταν γύρω στα 6, ένα πλασματάκι υπερκινητικό, αγρίμι, με μια βραχνάδα στη φωνή, παιδί μιας μάνας που δεν είχε λεφτά να το μεγαλώσει και το επισκεπτόταν σπάνια. Ήταν και το μόνο παιδάκι που δεν είχαν έρθει συγγενείς του να το πάρουν για τις γιορτές. Τον πήραμε λοιπόν εμείς.

Δύσκολο και για κείνον, δύσκολο και για μας. Τη μαμά μου όμως τη λάτρευε. Την φώναξε «μαμά» από τη στιγμή που τον έχωσε στη μπανιέρα και τον έκανε μπάνιο 3 ώρες. Με μένα και τον αδερφό μου ήταν πιο επιθετικός, πιθανότατα επειδή έκανε τις αναπόφευκτες συγκρίσεις. Οι μέρες περνούσαν, ο Γιώργης διέλυε το σπίτι στο πέρασμά του (υπερκινητικός είπαμε!), εμείς έπρεπε να τον συνηθίσουμε και να τον κάνουμε να νιώσει όσο πιο καλά μπορούσε. Και τότε πέταξε την ιδέα η μαμά μου.

Η παραμονή των Χριστουγέννων είχε φτάσει. Βάλαμε τον Γιώργη για ύπνο και πέσαμε κι εμείς. Μετά από ένα μισαωράκι, ήρθε η μητέρα μου σιγά σιγά στο δωμάτιό μας και μας πήρε. Φορέσαμε στον αδερφό μου που ήταν και τσιλιβίθρα ένα μαύρο κολάν, μια μαύρη μπλούζα, του βάψαμε και το πρόσωπο με φούμο και του βάλαμε κι έναν πεταχτό σκούφο στο κεφάλι. Τον ανεβάσαμε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού και τον αφήσαμε στα σκοτεινά. Εγώ με τη μαμά μου πήγαμε να ξυπνήσουμε το Γιώργη.
«Γιωργάκη, ξύπνα! Ξύπνα να δεις τα καλικατζαράκια που ήρθαν!!!»
Μισονυσταγμένος ο Γιώργης, να μην ξέρει τι του γίνεται. Τον παίρνουμε με την μητέρα μου σιγά σιγά, του λέμε να κάνει ησυχία να μην τα φοβίσει και τον πάμε στο χωλ. Ανοίγουμε σιγά σιγά μια χαραμάδα στην πόρτα, βλέπει ο Γιώργης τον αδερφό μου-καλικάντζαρο πάνω στο τραπέζι να μασουλάει τα γλυκά και να πετάει τις χαρτοπετσέτες στον αέρα βγάζοντας μικρούς ήχους κι αρχίζει και τρέμει από τον φόβο του. Τον καθησυχάζει η μαμά μου ψιθυρίζοντας στ’ αυτί του όλα όσα έλεγε και σε μας τόσα χρόνια, ξεθαρρεύει ο Γιώργης, χαμογελάει και λέει «Να πάω κοντά να τον πιάσω;;». Άρον άρον τον πήραμε σηκωτό και τον πήγαμε πάλι στο κρεβάτι του, κι άντε να τον ξανακοιμήσουμε…
Ο Γιώργης μας δεν σταμάτησε να χαμογελάει τις υπόλοιπες ημέρες που έμεινε μαζί μας.

Πολλές ευχές σε όλους για ατέλειωτες σκανταλιές τις φετινές γιορτές!!