Don't cry girl... Gamble!

Όταν στο πάρτυ που περιμένεις εναγωνίως τις τελευταίες ημέρες, σου την πέφτει μόνο ένας 22χρονος, τότε έχεις κάθε δικαίωμα να βιώσεις την «Κατάθλιψη των γιορτών»!
Δεν θέλω να μιλήσω για το φαινόμενο «άντρες σε πάρτυ». Αυτό το θέμα με ξεπερνάει. Κοιτάζουν, χαμογελάνε, έρχονται από δίπλα, σου λένε μια βλακεία, κι αν τύχει και δεν πέσεις ξερή από τον πολύ ενθουσιασμό, παίρνουν το ποτάκι τους και φεύγουν. Οι περισσότεροι…γιατί η νέα γενιά είναι πολλά υποσχόμενη…
«Θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα» μου λέει ο πιτσιρικάς με ύφος λάγνο.
« Πόσο είσαι εσύ καμάρι μου;;» του λέω κι εγώ.
«22! Εσύ;»
«Ε!! Κομματάκι παραπάνω…»
«Πόσο; 23;;» (να πω την μαύρη μου αλήθεια, μικροδείχνω..)
«Νννννναι…Κοίτα! Καλά το πας και σ’ έχω συμπαθήσει ήδη μ'αυτά που λες, αλλά σε δυο μήνες κλείνω τα 27.»
«Δεν με πειράζει! Δεν χάνεις τίποτα να γνωριστούμε! Πάμε κάπου μετά οι δυο μας;»
Η νέα γενιά που λέγαμε…Αφού δεν με πήρε σηκωτή στην τουαλέτα να μου πετάξει τα μάτια όξω, πάλι καλά να λέμε..
Τέλος πάντων, παράπονο δεν έχω. Είχε πολύ καιρό να ασχοληθεί τόσο επισταμένως κάποιος άντρας μαζί μου. Όπου πήγαινα, τσουπ! από δίπλα κι αυτός. Ευγενική κι εγώ από του φυσικού μου, δεν του’λεγα «Ρε κάνε μου τη χάρη κι άντε πάγαινε!», οπότε είχα παρέα για αρκετή ώρα.

Το θέμα μας βεβαίως, δεν είναι ο πιτσιρικάς. Το θέμα είναι ότι έφυγα από το πάρτυ κι έψαχνα απεγνωσμένα στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου για κανένα ξεχασμένο ξυραφάκι. Κι όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα το απόγευμα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου χωρίς σταματημό. Γιατί δεν έπιασε η ευχή μου για λιγότερη μοναξιά. Γιατί ένιωθα απελπιστικά μόνη.

Ευτυχώς η μητέρα μου είχε τη λύση στο πρόβλημά μου. Κατά τις 9, το σπίτι γέμισε με κόσμο. Η διάθεσή μου δεν διορθώθηκε θεαματικά αλλά σίγουρα ένιωθα κάπως καλύτερα. Λίγο φαγητό, λίγο κρασάκι, λίγη κουβεντούλα και αργότερα λίγο χαρτάκι με κάποιους φίλους στο σπίτι μιας γνωστής, ήρθα και ίσιωσα.
Κι όταν την άλλη μέρα, με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Δημήτρης και πρότεινε «Πάρνηθα», απογειώθηκα. Ντύθηκα «γυναίκα-ρουλέτα» με μαύρο φορεματάκι και κόκκινη ζακέτα, φόρεσα το πιο λαμπερό μου χαμόγελο και ανηφορήσαμε για το «Ναό του τζόγου»…
Εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα, εμείς κι όλη η υπόλοιπη Αθήνα δοκιμάσαμε την τύχη μας εκείνο το βράδυ..Μια ώρα στημένοι στην ουρά για να μπούμε και μετά το χάος…Πάνω από κάθε τραπέζι καμιά 20αριά άτομα, μόνο σφεντόνα δεν χρησιμοποιούσαν για να πετάξουν τη μάρκα τους στο νούμερο της επιλογής τους.
Βρήκαμε κι εμείς ένα τραπέζι με ρουλέτα, μαζί με δυο Φιλλιπινέζους, πέντε έξι τσιγγάνους και άλλους 6 άγνωστης καταγωγής.

Χαρά εγώ! Είχα οράματα, αριθμοί ηχούσαν στο μυαλό μου κι έλεγα με σιγουριά: «Στο 22, αρκούδι μου!!! Θα τινάξουμε τη μπάνκα στον αέρα!!!»
Ό,τι να’ναι δηλαδή…Ευτυχώς ο Δημήτρης-αρκούδι ακολούθησε σύστημα και στο τελευταίο μας ποντάρισμα, όταν πλέον είχαμε μείνει με δυο μάρκες και τ’ αυτιά μου είχαν πάρει την κατιούσα για τα 150 ευρώ που είχαμε χάσει, βγήκε επιτέλους το ρημάδι το "5" που το ποντάραμε όλο το βράδυ (δική μου έμπνευση κι αυτό!!!). Τσεπώσαμε τα € 350 και φύγαμε καμαρωτοί καμαρωτοί!!
Μου έκανε εντύπωση, κι όχι αναγκαστικά καλή, το καζίνο. Ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι περίμενα. Ήταν μικρό. Ήταν μουντό. Ήταν παλιομοδίτικο. Δεν είχε μουσική. Και ο κόσμος…τι περίεργος κόσμος…Μπορούσες να διακρίνεις τους επαγγελματίες τζογαδόρους από χιλιόμετρα…Σκυθρωποί, σκυμμένοι πάνω από το τραπέζι, με βλέμμα απλανές και την έκφραση στο πρόσωπό τους να παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη είτε κέρδιζαν, είτε έχαναν, λες και θα χάλαγε το γούρι τους.
Και μετά όλοι οι άλλοι. Οικογένειες ολόκληρες, που κουβαλούσαν και την πεθερά μαζί γιατί δεν μπορούσαν να την αφήσουν σπίτι χρονιάρες μέρες, την ακουμπούσαν σε μια γωνίτσα, την μπούκωναν κι ένα τοστάκι, έως ότου βαριόταν κι αυτή κι έριχνε έναν υπνάκο μέχρι να εξανεμιστούν όλες οι ελπίδες και οι οικονομίες της φαμίλιας. Τύποι λαϊκοί με δερμάτινα τζάκετ, γυαλιστερό σκαρπίνι θανάτου και γλυμμένο μαλλί που κόρταραν «διακριτικά» με εκφράσεις τύπου « Έλα δω λουκουμάκι μου!(το άκουσα κι αυτό..) Τι μωρό είσαι εσύ, μωρό μου;;» . Νεαροί που στέκονταν μπροστά στα ΑΤΜ με βλέμμα θολό και την απελπισία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, να λένε «Έχω αρρωστήσει φίλε! Θα τα σηκώσω όλα…»

Μέσα στη βοή του κόσμου, στα τραπέζια που πλημμύριζαν πολύχρωμες μάρκες, στον καπνό και το αλκοόλ, ξαναθυμήθηκα ότι δεν είμαι μόνη μου, ότι έχω φίλους, σαν τον Δημήτρη, που με αγαπάνε πολύ, γέλασα με την καρδιά μου, χάρηκα που είχα την τύχη του πρωτάρη και όχι την αρρώστια του τζόγου και διασκέδασα πραγματικά.

Άντε και του χρόνου, Μονακό..!