Wishful thinking..

Τις τελευταίες μέρες πιάνω με την άκρη του ματιού μου τη μητέρα μου να με κρυφοκοιτάζει. Αισθάνομαι την αγωνία της να με ρωτήσει τι σκέφτομαι, τι συμβαίνει, τι κάνω. Συνήθως το αποφεύγει. Αν δει ότι έχω κέφια, μπορεί και να το ρισκάρει. Η απάντηση που παίρνει, αν πάρει, είναι συνήθως μονολεκτική. «Καλά», «Τίποτα», «Τα ίδια, εσύ;».
Στη μητέρα μου εξαντλώ όλη μου τη σκληρότητα. Μου είναι πιο εύκολο να απομακρύνομαι από το να κάθομαι να συζητάω μαζί της, να προσπαθώ να της εξηγήσω πως βλέπω εγώ τα πράγματα και να δίνω μάχες για να πείσω τον πιο ξεροκέφαλο άνθρωπο αυτής της γης. Για τη μητέρα μου, το να κάτσεις να συζητήσεις είναι σαν να θέτεις επί τάπητος το θέμα της υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία. "Avoid at all circumstances" γιατί μετά θα πρέπει να αποδεχτείς ότι υπάρχει θέμα "to begin with" και μετά αναγκαστικά να συμφωνήσεις μαζί της. Αλλιώς θα μας πάρει η νύχτα από τα κλάματα.
Τοίχος λοιπόν.
Χτες το βράδυ που την είδα, στεναχωρήθηκα.
Σκέφτηκα πώς μπορεί να αισθάνεται, πώς μπορεί να είναι να μην ξέρει τι γίνεται στη ζωή του παιδιού της, αν είναι έστω καλά.
Ίσως πρέπει να βρω έναν τρόπο να το αλλάξω.
Αλλά στη σκέψη ότι θα πάρει πάλι φόρα, διστάζω κι αφήνω τα πράγματα όπως είναι.
Δεν μπορείς να συζητήσεις με έναν άνθρωπο που με μαθηματική ακρίβεια δεν θα εγκρίνει το 95% των πράξεών σου.
Αχ! Να μην γεννιόμαστε με οδηγίες χρήσης…να μας μεγαλώνουν και να έχουν μεγαλώσει κι οι γονείς με τέτοιο τρόπο ώστε μετά όλα να πηγαίνουν καλά!