Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

Wishful thinking..

Τις τελευταίες μέρες πιάνω με την άκρη του ματιού μου τη μητέρα μου να με κρυφοκοιτάζει. Αισθάνομαι την αγωνία της να με ρωτήσει τι σκέφτομαι, τι συμβαίνει, τι κάνω. Συνήθως το αποφεύγει. Αν δει ότι έχω κέφια, μπορεί και να το ρισκάρει. Η απάντηση που παίρνει, αν πάρει, είναι συνήθως μονολεκτική. «Καλά», «Τίποτα», «Τα ίδια, εσύ;».
Στη μητέρα μου εξαντλώ όλη μου τη σκληρότητα. Μου είναι πιο εύκολο να απομακρύνομαι από το να κάθομαι να συζητάω μαζί της, να προσπαθώ να της εξηγήσω πως βλέπω εγώ τα πράγματα και να δίνω μάχες για να πείσω τον πιο ξεροκέφαλο άνθρωπο αυτής της γης. Για τη μητέρα μου, το να κάτσεις να συζητήσεις είναι σαν να θέτεις επί τάπητος το θέμα της υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία. "Avoid at all circumstances" γιατί μετά θα πρέπει να αποδεχτείς ότι υπάρχει θέμα "to begin with" και μετά αναγκαστικά να συμφωνήσεις μαζί της. Αλλιώς θα μας πάρει η νύχτα από τα κλάματα.
Τοίχος λοιπόν.
Χτες το βράδυ που την είδα, στεναχωρήθηκα.
Σκέφτηκα πώς μπορεί να αισθάνεται, πώς μπορεί να είναι να μην ξέρει τι γίνεται στη ζωή του παιδιού της, αν είναι έστω καλά.
Ίσως πρέπει να βρω έναν τρόπο να το αλλάξω.
Αλλά στη σκέψη ότι θα πάρει πάλι φόρα, διστάζω κι αφήνω τα πράγματα όπως είναι.
Δεν μπορείς να συζητήσεις με έναν άνθρωπο που με μαθηματική ακρίβεια δεν θα εγκρίνει το 95% των πράξεών σου.
Αχ! Να μην γεννιόμαστε με οδηγίες χρήσης…να μας μεγαλώνουν και να έχουν μεγαλώσει κι οι γονείς με τέτοιο τρόπο ώστε μετά όλα να πηγαίνουν καλά!

buzz it!

6 σχόλια:

snikolas είπε...

Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθεί κανείς (κυρίως οι γονείς) την διαφορετική προσωπικότητα που έχει ο κάθε ένας μέσα στην οικογένεια.

eparxiakosaloni είπε...

δυσκολο να δεχτει γονιος οτι το παιδι του μεγαλωσε και κανει τις επιλογες του , οτι εγινε θεατης στη ζωη του και το μονο που μπορει να κανει ειναι να στηριζει της επιλογες του

εμεις μεγαλωνουμε , για τους γονεις παντα παιδια μενουμε

jul είπε...

Ειναι πολύ δύσκολο η μάνα να αποδεχτει ώς σωστό αυτό που κάνει η κόρη της.,...τα ίδια προβλήματα είχα και έχω και θα έχω πάντα με την μάνα μου...και ειλικρινά προσπαθώ να ειμαι ευγενική, αν και μερικές φορές με φέρνει στα όρια μου...της βάζω τις φωνές γιατι διαφορετικά δεν καταλαβαίνει (οτι έκανε και εκεινη σε εμενα όταν ήμουν παιδι) και το θέμα τελειώνει κλείνοντας το τηλέφωνο με νεύρα εγώ παραπονα η μάνα μου...Και επειδή μετά εχω τύψεις... την παίρνω και της ζητώ συγνώμη... και ΦΤΟΥ και απο την αρχη, με μόνιμο σλόγκαν..Εγω ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑ ΛΕΩ!!!!!!ΕΙΜΑΙ ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ

Georgia είπε...

Συμφωνώ αλλά βρε παιδιά στο κάτω κάτω μάνα είναι μόνο μία, σωστά?? Ξέρετε κανέναν άλλο να μας κάνει τα χατήρια, να θέλει μόνο το καλό μας, να θέλει να μας δώσει (έστω και με το ζόρι!!) τις κατάλληλες συμβουλές?? Και όλα αυτά χωρίς αντάλλαγμα έτσι?? Κι ας μας κάνουν τα νεύρα κρόσια καμιά φορά, χαλάλι τους!

Blogaki είπε...

Πάντως σίγουρα είναι πιο εύκολο να είσαι η "καταπιεσμένη" κόρη παρά η "αγωνιούσα" μητέρα!
Καλημέρα σε όλους και Καλό Σαββατοκύριακο!!!

kira είπε...

Πόσο σε νιώθω!και ως κόρη που είχε κάποτε μια μητέρα, και ως μητέρα εφήβου κόρης τώρα...Τι να πω;Μπορείς να την πλησιάσεις, κρατώντας όμως και τις απαραίτητες αποστάσεις;
Τελευταία έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο, δυστυχώς δε θυμάμαι το όνομα του συγγραφέα, είναι όμως γυναίκα,και αντιμετωπίζει με χιούμορ θέματα οικογενειακά, είναι το: "Σώος και αβλαβής από...την οικογένεια", ρίξε μια ματιά, έχει κάτι καλές συμβουλές...