Το εκρού του νεκρού...

Δεν είμαι πρωινός τύπος. Αδυνατώ να καταλάβω τους ανθρώπους που ξυπνάνε με κέφια και κελαηδάνε. Όταν ξυπνάω, ό,τι ώρα κι αν είναι, θέλω τουλάχιστον 45 λεπτά για να στανιάρω. Δεν μ’ αρέσει να μιλάω και δεν μπορώ ν’ ακούω άλλους να μιλάνε, ούτε να ρουφάνε τον καφέ τους, ούτε να μασουλάνε φρυγανιές. Αυτό τις εργάσιμες μέρες. Τα Σαββατοκύριακα είμαι πιο φιλική προς το περιβάλλον, μπορεί δηλαδή να χαμογελάσω σ’ αυτούς που βρίσκονται δίπλα μου, αλλά και πάλι, παίζεται..

Οι δικοί μου το ήξεραν αυτό. Και εγώ και ο αδερφός μου όταν ξυπνούσαμε για σχολείο είχαμε μούτρα μέχρι το πάτωμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να ανοίξουμε κουβέντα και όλα τα προβλήματα ήταν λυμένα. Όταν έφυγα όμως για σπουδές και χρειάστηκε να συγκατοικήσω, έπρεπε να δεχτώ και το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί.
Η συγκατοίκησή μου με την pieta μου αποκάλυψε έναν νέο, λαμπερό, πρωινό κόσμο.

Κατ’ αρχάς ανακάλυψα με έκπληξη ότι υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνάνε όταν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ντριν και πάνω! Με τη μία. Εγώ το ξυπνητήρι μου το βάζω να χτυπάει κάθε δέκα λεπτά, κάθε φορά το κλείνω και αλλάζω πλευρό και μετά εύχομαι να με θυμηθεί κάποιος και να με ξυπνήσει.
Η pietoula που λέτε σηκωνόταν κι ερχόταν πάνω από το κρεβάτι μου. «Σήκω!» πρόσταζε γλυκά με την αγριοφωνάρα της. Μετά πήγαινε να ξυπνήσει και τις κοπέλες του πάνω ορόφου. Την άκουγα, ενώ ήμουν ακόμα μέσα στο πάπλωμα, να φωνάζει στις σκάλες. «Άντε! Σήκω να μου ανοίξεις! Τον έχω δαγκώσει!!», γλυκά πάντοτε, στη Μαρία αυτή τη φορά που απαντούσε κι αυτή μέσα από το κρεβάτι της «Είναι τόσο ζεστά εδώ! Δεν θέλω να σηκωθώ!!». «Μη σώσεις!» απαντούσε η pietoula και κατέβαινε πάλι φουριόζα.
«Μου’χετε σπάσει τα νεύρα! Να πρέπει να σας σηκώνω εγώ κάθε πρωί! Σήκω κι εσύ μωρή!! Θα φύγω! Σου το λέω!!».
Κάπου εκεί έκανα κι εγώ την καρδιά μου πέτρα και σηκωνόμουν. Την πρώτη φορά που με είδε αγουροξυπνημένη μου ζήτησε να μη ξανασηκωθώ έτσι απότομα γιατί σκιάχτηκε…Το’ λεγε μετά στις από πάνω… «Ρε συ! Σαν το πτώμα είναι όταν ξυπνάει. Κάτασπρη!» Εντάξει, το παραδέχομαι. Αλλά έχω αναιμία! Είμαι γενικώς χλωμή! Δεν είναι λόγος αυτός να το κάνουμε θέμα..
Μέχρι να σηκωθώ, να αρχίσω να ντύνομαι και τα λοιπά, η pietoula είχε ήδη πιει καφέ και κατέβαζε τα pain au lait με το κιλό. Το’ βλεπα εγώ αυτό και μου’ρχόταν ναυτία… «Που τα βάζεις όλα αυτά;;» ρωτούσα εγώ που πίνω μόνο καφέ και κάνω κι ένα τσιγάρο στο καπάκι για να μου μείνει η ζαλούρα του ύπνου για κανένα τεταρτάκι ακόμα και να γίνει το στομάχι κόμπος για ξεκίνημα.
«Το πρωινό είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας! Αφού ξέρεις ότι έχω πίεση κι αν δε φάω θα σου ξεραθώ στο τραμ!». Αυτό με έπειθε, καθόμουν ήσυχη ήσυχη και κάπνιζα το τσιγαράκι μου σε μια γωνιά με το ένα μάτι ακόμα κλειστό.
Αν στο μάθημα πηγαίναμε μόνο οι δυο μας, την έπαιρνα αγκαζέ, κατεβαίναμε τα σκαλιά, με φύσαγε το πρωινό αεράκι, ξυπνούσα επιτέλους, ξαναγαπιόμασταν και ξεκινούσαμε κουβεντούλα. Αν στο μάθημα ερχόντουσαν και οι υπόλοιπες (κι ήμασταν και 6 ζωή να’ χουμε! Και μέναμε και οι 6 στο ίδιο κτίριο) τότε επέλεγα mode «μη του μιλάτε του παιδιού μέχρι το μεσημέρι» γιατί είπαμε, ξύπνησα αλλά δεν θα πιάσουμε και την πάρλα και με τις υπόλοιπες πέντε πρωινιάτικα…

Με τον καιρό συνήθισε η pietoula εμένα, συνήθισα κι εγώ εκείνη, και δεν υπήρχαν προβλήματα στο σπιτάκι μας το πρωί. Εκτός από όταν άναβε τσιγάρο την ώρα που κοιμόμουν, ιδίως τις μέρες που δεν είχαμε πρωινό μάθημα. Αυτό μπορεί να με σκοτώσει. Την έβριζα λοιπόν όταν σηκωνόμουν και μετά από λίγο καιρό, έπαιρνε το καφεδάκι της και πήγαινε στις επάνω να καπνίσει μέχρι να ξυπνήσω εγώ στις 13.00….
Όταν πλέον ανησυχούσαν ότι έχω πέσει σε κώμα, έστελναν το βαρύ πυροβολικό.
Άκουγα τις φωνές της από την ώρα που άνοιγε την πόρτα, τα βήματά της ηχούσαν βασανιστικά στις σκάλες…. «Μαρίιιιιιιιιιιναααααα!!!! Μαρινάαααααακιιιιιιιιι!!!!! Ξύπνα αγαπούλα μουουουουου!!!!!». Χωνόμουν ολόκληρη κάτω από το πάπλωμα. Οι φωνές συνεχιζόντουσαν. «Ξύπνα αγάααααααπη μουουουου!!!» τραγουδούσε κιόλας!
Με μια απότομη κίνηση άνοιγε την πόρτα (αυτοί οι καταραμένοι Γάλλοι το έβρισκαν πολύ λογικό να έχουν κανονικό χερούλι πόρτας στην εξώπορτα και να μπουκάρει μέσα όποιος θέλει). «Ξύπνα μικρούλι μου!!!» Η Σοφία στεκόταν ακριβώς από πάνω μου και προσπαθούσε να κατεβάσει το πάπλωμα από το πρόσωπό μου για να μου ξύσει τη μύτη!!!! Ναι! Το έβρισκε πολύ χαριτωμένο και διασκεδαστικό! Κι όταν βέβαια το κατέβαζε το ρημάδι το πάπλωμα έλεγε «Αμάν ρε μαλάκα! Σα πτώμα είσαι!!». Δε συνηθίζεται εύκολα το εκρού του νεκρού βλέπεις… «Άντε! Θα σηκωθείς; Λέμε να πάμε βόλτα!» έλεγε, έκανε μια στροφή, μια στάση στον ολόσωμο καθρέφτη που κρεμόταν στην εξώπορτα, «Έχω παχύνει ρε γαμώτο;;» αναρωτιόταν φωναχτά και έφευγε.


Χτες μετά από αρκετό καιρό κοιμηθήκαμε και οι 3 μαζί και μάλιστα στο ίδιο κρεβάτι, στο σπίτι μου αφού έφυγαν οι δικοί μου για εκδρομή (Yes!!!). Όταν η pietoula, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να μιμηθεί τη χαριτωμενιά της Σοφίας με το ξύσιμο της μύτης, παραλίγο να μου βγάλει το μάτι, θυμήθηκα τι όμορφα που περνούσαμε στην εκεί στην ξενιτιά….

Και τι καλά που τις έχω ακόμα κοντά μου!!!

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!!!