Imagine all the bloggers..
Απόψε είδα στον ύπνο μου τον Μίμη Ανδρουλάκη…Χωρίς μουστάκι…Στην παρουσίαση του καινούργιου του βιβλίου λέει, που ήταν ποιητική συλλογή. Και πήγα και του μίλησα και του είπα «Γεια σας κύριε Ανδρουλάκη! Είμαι το blogaki, λέγομαι «…» και χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω από κοντά!!» (γιατί λέει είχαμε επικοινωνία στο blog του και με ήξερε). Και πολύ χάρηκε που με είδε και κάτσαμε και τα λέγαμε. Μετά δεν θυμάμαι.Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς σημαίνει αυτό το όνειρο. Τον εκτιμώ τον κύριο Ανδρουλάκη και έχω επισκεφθεί αρκετές φορές το blog του αλλά ούτε με ξέρει, ούτε ποιήματα γράφει (απ’ όσο γνωρίζω δηλαδή) και σίγουρα το έχει ακόμα το μουστάκι. Μήπως είναι κρυφός μου πόθος να τον γνωρίσω από κοντά; Ή μήπως επιθυμώ να παρατήσω το ψευδώνυμο blogaki και το πλασματάκι που το συνοδεύει και να αποκαλύψω την πραγματική μου εικόνα;
Αυτή η ιστορία με τα ψευδώνυμα των blogs με προβληματίζει κατά καιρούς.
Κατ’ αρχάς σκέφτομαι τι εικόνα έχουν οι αναγνώστες μου για μένα μ’ αυτή την στριμμένη φατσούλα που έχει επιλέξει. Δεν με πειράζει, τη βρίσκω πολύ χαριτωμένη και η αλήθεια είναι ότι όταν στραβώνω κάπως έτσι είμαι, απλά όχι μαυριδερή.
Και μετά κάθομαι και προσπαθώ να φανταστώ πως είναι διάφοροι άλλοι. Άντρες και γυναίκες.
Τι μανία κι αυτή να θέλω να βάζω ένα πρόσωπο σε κάθε όνομα.
(Όπως όταν μιλάμε στο κινητό και η πρώτη μας κουβέντα είναι «που είσαι;», για να μπορέσουμε να τοποθετήσουμε νοητικά το συνομιλητή σ’ ένα χώρο.)
Δεν τα καταφέρνω όμως και πολύ καλά. Ένα εντελώς αδιάφορο πρόσωπο, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, σκυμμένο μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή έρχεται και καλύπτει το κενό της φαντασίας μου. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να φανταστώ το γραφείο τους, το σπίτι τους, το δωμάτιό τους.
Ίσως να’ ναι και καλύτερα έτσι όμως.
Δυστυχώς , αν και θα το’ θελα πολύ, δεν καταφέρνω πάντοτε να ξεφεύγω από την εμμονή της εξωτερικής εμφάνισης.
Θα ήθελα δηλαδή αυτοί που συμπαθώ και διαβάζω πολύ, όχι να είναι όμορφοι, αλλά τουλάχιστον να μην είναι αντιπαθητικοί.
Κι αυτό είναι ένα κόλλημα που θα’ θελα κάποια στιγμή να αποβάλω.
5 σχόλια:
Να ερμηνεύσω το όνειρό σου φροϋδικά;;;;
Σ;)))))))))
Εγω παλι ακριβως το αντιθετο.
Μου φτανει απολυτα ενα nick, καμια φορα ουτε κι αυτο δε χρειαζομαι.
Φοβαμαι οτι το προσωπο που θα δω θα τα απομυθοποιησει ολα και δε μπαινω στη διαδικασια να φανταστω.
Σωστο αυτο που λες, να μην ειναι αντιπαθητικος. Το σκεφτηκα και ειδα οτι κι εγω αυτο θελω.
Εγώ προτιμώ να φτιάχνω μια εικόνα για τον καθένα, η οποία και διαμορφώνεται ανάλογα με αυτά που διαβάζω κάθε φορά! Αν διαβάσω κάτι που δεν μου αρέσει, το πολύ-πολύ να σκεφτώ το άτομο με...στραβή μύτη!
:>)
@μαύρος γάτος
Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να ακούσω την ερμηνεία σου..!!!!
@fight back
Εμένα μπορείς να με φανταστείς!Δεν κινδυνεύεις!! Είμαι πολύ συμπαθητική!!:p
@pieta
Και κάποιον που διαβάζεις κάθε μέρα;Αν δεν σου αρέσει κάτι από αυτά που διάβασες, αλλάζεις εικόνα;
@πάνος
Κύριε Πάνο!Παρεξήγησις!!!Τι πονηρό μυαλό!!!τσκ τσκ τσκ!!!
Ναι, και γω αυτό θέλω.
Μακάρι να ήταν όλοι άσχημοι και να μη χρειαζόταν να κάνουμε διακρίσεις.
Ρε αν ήταν όλοι ευπαρουσίαστοι, θα είχε κανα νόημα?
Μπεεεεεεεεεεεεεε ρε!
(by the way, το τρομακτικό με τον Μίμη Ανδρουλάκη είναι πως κάτι έχει πάθει ο αυχένας του και δεν μπορεί να τον κινήσει καθόλου. Όταν θέλει να κοιτάξει κάποιον, ή το κάνει με τις άκρες των ματιών του, ή κινεί όλο το σύστημα. Που να είχε το ίδιο πρόβλημα ο Brad Pitt λέω γω τώρα. Spooky...)
Δημοσίευση σχολίου