Why blog (aki)?

Η οικογενειακή επιχείρηση χρειάστηκε για πρώτη φορά τη βοήθεια μου. Αρρώστησε ένα από τα παιδιά που κρατάνε το μαγαζί και βρέθηκα εγώ "που ξέρω από υπολογιστές" (μπορώ δηλαδή να καταλάβω τι θα πει διπλό κλικ, σε αντίθεση με τη μητέρα μου και τον άντρα της, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα! Αυτοί έβαλαν το κεφάλαιο!) να ξελασπώσω την κατάσταση. Μόλις σχόλασα λοιπόν από το Μαρούσι, ήρθα κατευθείαν, έμαθα τα βασικά του προγράμματος, ευτυχώς που τα παίρνω και γρήγορα, και βάλθηκα να αντιμετωπίσω τα τέρατα...

Παιδάκια ηλικίας 6-13, που ουρλιάζουν ενώ μάχονται σε φανταστικούς κόσμους, κυνηγιούνται με δράκους και στρατιώτες του Γ'Ράιχ, και βρίζουν όσια, ιερά και όποιον άλλον τύχει να βρεθεί στο διάβα τους...
15ωρο θα κλείσω σήμερα αλλά δεν πειράζει..το μόνο που σκέφτομαι είναι η μία περίπου ώρα που θα κάνω στις 12 για να πάω από Κουκάκι, Νέα Μάκρη...Μην κυκλοφορήσετε για λίγο στους δρόμους. Είμαι πολύ κουρασμένη...

Και μιας και βρήκα λίγο χρόνο, κι έχουν ησυχάσει λίγο και τα σκασμένα, είπα να ασχοληθώ λίγο και με το blogaki μου. Καθόλου πρωτότυπο αν σκεφτούμε ότι ασχολούμαι αρκετές ώρες την ημέρα μαζί του. Τείνει να γίνει " Η συνήθεια που έγινε λατρεία".

Μ'αρέσει το καινούργιο μου χόμπυ. Μ'αρέσει όταν το βλέπω link στα blogs ατόμων που εκτιμώ ή ακόμα καλύτερα σε ανθρώπους που έτυχε να το δουν και τους άρεσε. Μ'αρέσει να κοιτάζω τα στατιστικά του(τώρα που λείπουν όλοι για διακοπές, έχω πέσει σε βαθιά μελαγχολία..! :p...Η' μήπως δεν είναι αυτό;;Λες να μην τους αρέσω πια;;; Panick Attack τώρα!!!! και άλλα τέτοια ωραία...), να διαβάζω τα σχόλια που αφήνουν τυχαίοι περαστικοί και θαμώνες. Μ'αρέσει που έχω πιστούς αναγνώστες. Κι ας μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Αναρωτιέμαι όμως αναπόφευκτα, ποια είναι ακριβώς η ανάγκη που καλύπτει το blogaki και κατά πόσο είναι υγιής (από ψυχολογικής απόψεως πάντα, γιατί είναι γνωστό το κόλλημα μου) αυτή μου η ενασχόληση. Θα μπορούσα δηλαδή αυτά που γράφω να κάθομαι να τα λέω στους φίλους μου...
Σίγουρα δεν είναι το χειμαρρώδες συγγραφικό ταλέντο που ψάχνει να βρει διέξοδο. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Μπαμπάκη και τον Πάνο(βλέπε δίπλα για link, μη τα βάζω όλη την ώρα!!!), και πολλούς άλλους που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα, που κοσμούν τη μπλογκόσφαιρα με τις πανέμορφες ιστορίες τους.
Ούτε είναι βήμα πολιτικοκοινωνικής κριτικής και σάτιρας, όπως για παράδειγμα του Συκοφάντη.
Ούτε όμως και ημερολόγιο απλό, να γράφω κάθε μέρα τι έκανα, τι έφαγα, που πήγα.

Την αποδοχή ψάχνω. Και τη χαρά του να έχω φτιάξει κάτι που είναι "εγώ". Με τα καλά του και τα στραβά του. Στο μέτρο του δυνατού πάντοτε και όσο το επιτρέπει η αυτολογοκρισία, που δεν με αφήνει να εκτεθώ ανεπανόρθωτα..

Τέλος πάντων.
Αυτό που ήθελα μάλλον να πω είναι ότι το blogaki μου είναι ένας από τους λόγους που χαίρομαι που μπορώ να καταλάβω το διπλό κλίκ!
Αλήθεια, εσείς γιατί ανοίξατε blog?