Ο ακατανόμαστος...

Χτες είδα στον ύπνο μου τον τρισκατάρατο…Ναι, το ξέρω ότι σας έχω κουράσει με τα post που ξεκινάνε «χτες είδα στον ύπνο μου…» αλλά αν συνέβαινε κάτι αξιοπρόσεχτο στην πρωινή μου ζωή, να είστε σίγουροι ότι θα ήσασταν οι πρώτοι που θα το μαθαίνατε.

Ο τρισκατάρατος που λέτε, γνωστός επίσης και ως «ακατανόμαστος», είναι ένας πρώην. Αλλά πρώην από αυτούς που καλύτερα να μην τους είχες γνωρίσει ποτέ.

Με τον Κώστα που λέτε, (το όνομα είναι τυχαίο αλλά και ο δικός μας δεν είχε και κανένα πρωτότυπο όνομα) γνωριστήκαμε όταν δούλευα στο 2004. Συνάδελφος από διαφορετική διεύθυνση, αλλά γειτονάκι στα γραφεία. Ένα κόντρα πλακέ χώριζε τις εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητές μας…
Όταν πρωτοήρθε στο γραφείο, δεν έλεγε ούτε καλημέρα. Πνιγμένη μέχρι τα μπούνια κι εγώ, δεν είχα καταλάβει καν ότι είχε έρθει νέος συνάδελφος. Τότε προσλάμβαναν με τις εικοσάδες το προσωπικό.
Δεν θυμάμαι πότε μιλήσαμε πρώτη φορά. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι είχε πολύ έξυπνο, σχεδόν ραδιούργο βλέμμα. Και ωραία φωνή. Στις συζητήσεις μας περί ανέμων και υδάτων τα βρίσκαμε πολύ καλά, κυρίως στο καυστικό χιούμορ. Κι άρχισε σιγά σιγά να με τρώει…

Έτσι, όταν μου αποκάλυψε ότι πριν από πολύ λίγους μήνες είχε σταματήσει τα ψυχοφάρμακα που του είχε χορηγήσει η ψυχίατρός του για να ξεπεράσει το δραματικό χωρισμό με την πρώην του που τον είχε κερατώσει, αντί να το βάλω στα πόδια, έκατσα να δω τι θα γίνει στη συνέχεια…

Με τα πολλά τα φτιάξαμε. Ο ακατανόμαστος ωστόσο είχε βαλθεί να εκδικηθεί ολόκληρο το γυναικείο φύλλο για την πρόσφατη προδοσία. Φερόταν τόσο άσχημα που έμενα άναυδη. Συμπεριφερόταν τόσο σκληρά που ένιωθα σκουπίδι. Ένα σκουπίδι που δεν μπορούσε να φύγει όμως. Ούρλιαζα για να βρω το δίκιο μου, έκλαιγα, ταπεινωνόμουν αλλά έμενα εκεί.

Είχα βρει τον σαδιστή που έψαχνα… (εδώ κορυφώνεται το δράμα, τα τύμπανα χτυπάνε ρυθμικά για να αποδώσουν το απαιτούμενο σασπένς και συνεχίζει να ακούγεται μια φωνή που τρέμει…)

Ναι κυρίες και κύριοι! Σαδιστής! Κανονικός! Μόνο τα δερμάτινα παντελόνια και τα μαστίγια του έλειπαν, αλλά αν του τα’ δινες δεν θα’ λεγε και όχι…Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για τη σεξουαλική μας ζωή. Θα αρκεστώ στο να πω ότι αφού την έβγαλα καθαρή με μερικές μελανιές, μια πληγή στο χείλος και μερικά μπινελίκια, πάλι καλά να λέμε…Την πρώτη φορά έτσι;
Είχα μείνει κόκαλο. Δεν ήξερα από πού μου’ρθε…Και παρόλο που καθόλου δεν μου άρεσε το όλο concept, είχα πείσει τον εαυτό μου ότι πρέπει να προσπαθήσω για να τον ευχαριστήσω και τέλος πάντων, να απελευθερωθώ κι εγώ! Τόσοι το κάνουν! Μου’χε πει κιόλας ότι είχε και την έγκριση της ψυχιάτρου του, γιατί στο σεξ όλα επιτρέπονται λέει…ο ορθοπεδικός μου πάλι είχε άλλη άποψη, αλλά τέλος πάντων…

Με τα πολλά χωρίσαμε με τον εν λόγω. Αφού μου έκανε τα νεύρα τσατάλια, την ψυχολογία σκόνη και την αυτοπεποίθηση ανάμνηση παλιά, εξαφανίστηκε και ευτυχώς δεν έψαξα να τον βρω. Τέλειωσαν και οι Ολυμπιακοί και χώρισαν οι δρόμοι μας δια παντός.
Δια παντός; Περίπου…
Μετά από ένα χρόνο μου έστειλε μήνυμα να πάμε για καφέ.

Κι αλήθεια σας το λέω, ένιωσα ένα απίστευτο σφίξιμο στο στομάχι, όπως τότε.

Τότε που μου έλεγε "έτσι θα γίνει" κι εγώ παρέλυα.

Η απάντησή μου ήταν αρνητική. Δεν ήθελα να τον δω αλλά και δεν μπορούσα να μου εγγυηθώ ότι θα άκουγα τη λογική μου.

Μετά από αρκετό καιρό αντιλήφθηκα την πραγματικότητα. Οδυνηρή μεν, αλλά πραγματικότητα που εξηγεί τα ανεξήγητα.

Κάποιοι τείνουν στον σαδισμό και κάποιοι στον μαζοχισμό.

Κι αν συναντηθούν, δύσκολα ξεκολλάνε.

Από τότε προσπαθώ να διαλέγω εγώ κι όχι οι αυτοκαταστροφικές μου τάσεις τους συντρόφους μου.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Και μακριά από μας τέτοιοι κακιασμένοι!!

Καλή εβδομάδα!