Του διαβόλου πράγματα!!!!

«Να δεις κουκλίτσα μου που σε λίγο καιρό θα έχουν όλοι κινητό και θα μπορούμε να μιλάμε στα διαλείμματα του σχολείου σου!!!»
«Σιγά βρε μπαμπά! Αυτό θα γίνει σε πολλά χρόνια, θα το έχω τελειώσει το σχολείο και θα πηγαίνουν και τα δικά μου παιδιά!!!»

Ο μπαμπάς μου έπεσε έξω κατά μόλις ένα εξάμηνο. Το πρώτο μου κινητό το πήρα στα χέρια μου με το που ξεκίνησα τη σχολή.
Και το κράτησα για περίπου 2 λεπτά… «Αυτό θα το πάρω εγώ!» είπε ο αδερφός μου και μου βούτηξε την πανέμορφη γαλάζια παντόφλα-Alcatel που μόλις είχα βγάλει από το κουτί της…
«Τώρα που θα πάω φαντάρος το χρειάζομαι, ενώ εσύ τι να το κάνεις;;;». Η μαμά μου μου έκανε νόημα να μη μιλήσω (τεντωμένα σχοινιά τα νεύρα του αδερφού μου τότε, μόλις είχαμε φύγει από το σπίτι..) και κάθισα ήσυχη αλλά με τ’ αυτιά πεσμένα κι ένα βλέμμα όλο παράπονο. Είδε η μητέρα μου ότι η νεοφερμένη τεχνολογία πάει ύπουλα να διχάσει μια ήδη εύθραυστη οικογένεια και πήγε και πήρε άλλο κινητό στον αδερφό μου ο οποίος μου επέστρεψε το «παντοφλάκι» λέγοντας «Πάρε εσύ τη μπακατέλα, εγώ έχω καλύτερο» (μιλάμε για πολλά νεύρα τότε, έτσι;).
Πολύ το αγάπησα αυτό το κινητό. Τεράστιο, φασαριόζικο αλλά πάνω απ’ όλα γαλάζιο!!! Και το κράτησα πολύ παραπάνω απ’ ό,τι κράτησε ο περισσότερος κόσμος το πρώτο του κινητό. Κάποια στιγμή τα σχόλια τύπου «Πότε θα την πετάξεις την κουμούτσα;;», «Δε σου πέφτει η μέση να το κουβαλάς;;», με έπεισαν να το αφήσω στην άκρη και να δεχτώ να χρησιμοποιήσω το παλιό κινητό του τότε καλού μου.

Κανένα κινητό δεν αγάπησα έκτοτε. Γενικώς, πέρα από τη χαρά που μου είχε δώσει το γεγονός ότι πήρα κάτι «καινούργιο», το να έχω κινητό δεν με ενθουσίαζε ως ιδέα. Ρουφιάνο το ανέβαζα, ρουφιάνο το κατεβάζω. Στη Γαλλία δεν είχα κινητό και καθόλου δεν μου έλειπε. Όταν όμως γύρισα….κατέληξα με ΔΥΟ!

Έπιασα δουλειά που λέτε στο «ΑΘΗΝΑ 2004» και κάποια στιγμή μου έδωσαν εταιρικό κινητό…τον αριθμό του οποίου έδωσαν και στους 2.500 εθελοντές που διαχειριζόμουν…οι οποίοι πίστευαν ότι όλες οι ώρες της ημέρας και της νύχας είναι καλές για να μου πούνε ότι «Θα προτιμούσα στη βάρδιά μου να με βάλετε με την κυρία Σούλα, που ήμασταν μαζί και στα Test Events! Αυτή πότε έχει βάρδιες, θυμάστε;;;» ή ακόμα καλύτερα «Και τώρα που κανονίσαμε τις βάρδιές μου, πες μου! Τι ώρα σχολάς;;;»
Αποτέλεσμα; Έμπαινα να κάνω μπάνιο και έβρισκα μετά στο κινητό μου 32 κλήσεις και 14 μηνύματα στον τηλεφωνητή…
Το σιχάθηκα το κινητό. Δεν ήθελα να το βλέπω. Και η επιθυμία μου εισακούστηκε…
Ένα βράδυ, γύρω στις 11, που γυρνούσα από τη δουλειά και περπατούσα μιλώντας στο κινητό (πάλι για δουλειά), άκουσα ποδοβολητό από πίσω μου. Με χολυγουντιανό τρόπο, ένας τυπάκος περνάει τρέχοντας από δίπλα μου και μου αρπάζει το κινητό από το αυτί!!!! Αρχίζω εγώ τα μπινελίκια, ξεκινάω να τον κυνηγήσω κιόλας αλλά σκέφτομαι «Σιγά μη πάω να πλακωθώ για το κινητό! Πάει το εταιρικό κινητό….Δεν έχω εταιρικό κινητό!!!». Πέρα από τη τρομάρα που είχα πάρει, μάλλον το χάρηκα το συγκεκριμένο περιστατικό.
Η λύση βέβαια ήταν άμεση. Όλοι οι εθελοντές πήραν το προσωπικό μου κινητό….

Μετά τους αγώνες ηρέμησαν τα πράγματα, ηρέμησα κι εγώ και απέκτησα μια φυσιολογική σχέση με αυτές τις συσκευές.
Φευ! Δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ…
Μόλις πέρσι στα γενέθλιά μου, συνέβη κάτι ανάμεσά μας που με λάβωσε για πάντα...
Έχουμε βγει που λέτε για να το γιορτάσουμε, όλη η παρέα έχουμε πιει τον πάτο μας και καταλήγουμε σ’ ένα παρακμιακό αποκριάτικο πάρτυ...Και εκεί όλοι τύφλα…
Κι εκεί που καθόμαστε και λέμε μπουρδίτσες και η ώρα έχει πάει 5.30, ακούμε φωνές από το μπαλκόνι!! Φωνέεεες!!!Καβγάς μεγάλος!!
Και κάνει μια τσακ και μπαίνει από τη μπαλκονόπορτα κάποιος, ενώ συνεχίζει να φωνάζει και βγάζει μια κραυγή τύπου «Αντε και γ…σου!!!» και μετά γίνονται όλα μαύρα…
Ο τύπος έχει εκσφενδονίσει το κινητό του και έχει βρει το στόχο του…Δόξα Πατρί! Έχετε δει τα καρτούν που κάποιος χτυπάει και βλέπει αστράκια, ανθρωπάκια να χορεύουν πάνω από το κεφάλι του κτλ;; Αυτό, αλλά στο πιο πονεμένο του…
Πανικός! Πέφτουν όλοι από πάνω μου (όλοι οι μεθυσμένοι!) και αρχίζουν : «Χτύπησες;», «Θέλει νοσοκομείο», «Θα τον γ...σω τον μ..κα!!», «Τι έκανες ρε π....η στην κοπέλα», «Κάποιος να φέρει πάγο!» «Πωπω αίματα!!»κτλ. Μιλάμε για τον απόλυτο χαμό!!
Και μέσα στο χαμό, κι ενώ προσπαθώ απεγνωσμένα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου (δεν έκλαψα, μπορείτε να είστε περήφανοι για μένα!), να γίνονται του κόσμου τα κουλά! Ήταν ένας τύπος όταν φτάσαμε στο πάρτυ που είχε αποκοιμηθεί και δεν ξυπνούσε με τίποτα, κουνουπίδι κι αυτός. Μέσα στο χάος που δημιουργήθηκε ξύπνησε, ήρθε και κάθισε δίπλα μου για συμπαράσταση. Μιλάμε για κανονική συμπαράσταση όμως. Είχε πέσει όλος πάνω μου, με έχει πάρει αγκαλιά και με χάιδευε… Κάποια στιγμή δεν άντεξα.. Μπαταρισμένη με χαρτιά και πάγους και με το ένα μάτι κλειστό του λέω «Εσύ μανίτσα μου ποιος είσαι;; Εμένα με ξέρεις;; Γιατί με χουφτώνεις;;» και με πιάνει νευρικό γέλιο!!! Να μην τα πολυλογώ, μαζέψαμε όπως όπως όλους τους τρεκλίζοντες συνοδούς μας και πήγαμε με τα χίλια βάσανα στο νοσοκομείο. Ο γιατρός απόρησε… «Μα κινητό;; Δεν μου’χει ξανατύχει!!» Αποτέλεσμα;; 4 ράμματα και ένα blogaki σημαδεμένο.
Και επειδή ξέρω ότι και εσείς όπως ΟΛΟΙ θα ρωτήσετε το χαριτωμένο «Τι κινητό ήταν;;», η απάντηση είναι: «NOKIA».

Χτες το βράδυ χάλασε το κινητό μου. Δυστυχώς η κοινωνία μας, δεν μου επιτρέπει να το αφήσω αναντικατάστατο, αλλά σας λέω ότι με μεγάλη ευχαρίστηση θα το έκανα!!!

Καλό Σαββατοκύριακο!!!