Περί κακίας...

Έλεγε ο καλός μας ο Σωκράτης :«Ουδείς εκών κακός» δηλαδή κανείς δεν είναι από τη φύση του κακός, αλλά από άγνοια ή αδυναμία διάκρισης του καλού και του κακού μπορεί να παρασυρθεί στο κακό.

Ένα παιδάκι που έχει τραβήξει τα πάνδεινα μέσα σε μια οικογένεια όπου δεν υπάρχει αγάπη, σεβασμός, ειλικρίνεια και όλα τα καλά, πιθανότατα δεν έχει μάθει να ξεχωρίζει το καλό και το κακό. Ένα παιδάκι που έχει μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια, είναι πιθανό να έχει αναπτύξει μέσα του τις άμυνες εκείνες που του επιβάλλουν το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Ποιος μπορεί να πει ότι το γυφτάκι στα φανάρια που σου έφτυσε το τζάμι επειδή δεν το άφησες να το καθαρίσει, είναι συνειδητά «κακό»;

Αλλά και η καθημερινότητά μας, ο ρυθμός μας, η παντελής απουσία εσωτερικού διαλόγου και επαναδιαπραγμάτευσης των «πιστεύω» και των «θέλω» μας, μας οδηγούν συχνά σε «κακιασμένα» σφάλματα. Ο 50άρης, κουρασμένος και απηυδισμένος εργαζόμενος, που βλέπει όλη μέρα στο γραφείο την καινούργια γραμματέα με τα μίνια της και τα σκέρτσα της και που ξέρει ότι ποτέ δεν θα του κάτσει, όταν γυρίσει σπίτι και τον ρωτήσει η γυναίκα του αν θέλει να του βάλει ρεβύθια να φάει, έχει πάρα πολλές πιθανότητες να της απαντήσει «Πάλι μαλακίες μαγείρεψες;; Δεν σου’χω πει ότι τα ρεβύθια μου προκαλούν αέρια;; Ζωντόβολο είσαι;» Αν ο συγκεκριμένος 50άρης ήξερε ότι δεν του φταίνε τα ρεβύθια ούτε η γυναίκα του, αλλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων για το ότι γερνάει και δεν μπορεί να έχει όποια γυναίκα θέλει, σίγουρα δεν θα πλήγωνε και τον εαυτό του και τη γυναίκα του με τόσο βάναυσο τρόπο.

Καλώς ή κακώς, καλούμαστε να συνυπάρξουμε με όλων των ειδών τους ανθρώπους. Και αναπόφευκτα, κάποια στιγμή θα γίνουμε ο στόχος της κακίας τους. Είτε στο δρόμο με φράσεις του τύπου «άντε πάγαινε μαρή σπίτι να πλύνεις κάνα πιάτο» είτε στη δουλειά με συναδέλφους που μας σκάβουν διακριτικά τον λάκκο, ακόμα και μέσα στην blogoσφαιρα, όπου τα κρούσματα λεκτικής βίας είναι πλέον καθημερινά.

Πως θα αντιδρούσαμε πραγματικά σε τέτοιες καταστάσεις αν κατανοούσαμε ότι στο 95% των περιπτώσεων, ο αποδέκτης της κακίας του άλλου δεν είμαστε πραγματικά εμείς; Αν αποδεχόμασταν το απλό γεγονός ότι ο λόγος που ο άλλος ξεσπάει πάνω μας δεν έχει να κάνει σχεδόν ποτέ με το πρόσωπό μας.
Είναι εξαιρετικά απελευθερωτικό σαν ιδέα και σαν τρόπος ζωής.

Να κάνουμε ένα τεστ:

Έρχεται τώρα κάποιος (γνωστός ή άγνωστος) και μου αφήνει comment που λέει:

«Blogaki! Είσαι μεγάλη ηλίθια!».
Ποια είναι η σωστή απάντησή μου;
Πως πρέπει να αντιδράσω και κυρίως, πως πρέπει να νιώσω;

Πείτε εσείς και τα ξαναλέμε.