Δικό μου λέμε!!!!

Από μικρή θυμάμαι τη μαμά μου να μας λέει: «Ξεχωρίστε τα ρούχα και τα παιχνίδια που δεν θέλετε, να τα δώσουμε στο ορφανοτροφείο».
Κι ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή τα’ χαμε παρατημένα και ξεχασμένα, ξαφνικά, αρνούμασταν να τα παραχωρήσουμε.
Η σκέψη ήταν: «Το δικό μου παιχνίδι πρέπει να δώσω;;»

Δεν ξέρω πολλά από παιδιά, αλλά μπορώ να πω με σχετική σιγουριά ότι από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνουν είναι αυτές που δηλώνουν κυριότητα.
Τους κρύβεις το παιχνίδι τους και αρχίζουν να κλαίνε. Τους το παίρνεις κι αρχίζουν να φωνάζουν : Δικό μουουου!!!! Ακόμα κι αν την επόμενη στιγμή που θα τους το δώσεις θα το πετάξουν κάτω και θ’ αρχίσουν να το τσαλαπατάνε.

Και τα παιδιά μεγαλώνουν κι αρχίζουν να παίζουν και με άλλα παιδάκια.
Κι αν αυτά τα παιδιά είναι κακομαθημένα, αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν παιχνίδια. Σαν δικά τους παιχνίδια.
Ακόμα κι αν δεν τα θέλουν, δεν τα αγαπούν, δεν απαρνιούνται ποτέ την κυριότητά τους.

Μου έχει συμβεί. Μου έχει τύχει στην προσπάθειά μου να ξεκολλήσω από κάποιον, να βρεθώ αντιμέτωπη με τον εγωισμό και την κτητικότητά του.
Εγωισμός που αρθρώθηκε με την πρόταση: «Τα έφτιαξε με άλλον;; Δηλαδή τι; Το χάσαμε κι αυτό;;» (Οπού «αυτό»: εγώ,να μην επαναλαμβανόμαστε).

Ένας άνθρωπος που αδιαφορούσε για την ίδια μου την ύπαρξη για περισσότερο από ένα εξάμηνο, μόλις είδε ότι έφυγα, έτρεξε πίσω μου.
Όχι γιατί με αγάπησε ξαφνικά.

Αλλά γιατί κάποιος άλλος έπαιζε με το παιχνίδι του.

Ή γιατί εγώ δεν ήθελα πια να παίζω μαζί του.
Και για κάτι ακόμα...

Παραφράζω λιγάκι το περίφημο ρητό του Descartes ως εξής: «Με σκέφτεσαι άρα υπάρχω».
Ασχολείσαι και σου παίρνω την ενέργεια. Πονάς για μένα και ηδονίζομαι.

Δεν σ’ αγαπάω αλλά εσύ πρέπει να μ’αγαπάς.

Κάποιος πρέπει να μ'αγαπάει κι εμένα.

Φεύγεις; Κι εγώ;;
Ποιος θα μου δίνει σημασία εμένα;
Ποιος θα με σκέφτεται;
Αφού είσαι δικός μου!!!!
Μόνο δικός μου, για μένα υπάρχεις μόνο, και μόνο όταν θέλω εγώ.

Αχ και να σκεφτόμασταν που και που και κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό μας..

Τι καλά θα περνούσαμε όλοι!!!

Την καλημέρα μου !!