Άντε, αργείς;;;

Πως λέγεται αυτή η κατάσταση που όλο περιμένεις;
Περιμένεις κάτι καλύτερο από τη δουλειά κι όλο αργεί, περιμένεις τον άντρα που δεν έρχεται ή έρχεται κάποιος που εσύ δεν θέλεις, περιμένεις να βρεις το σπίτι των ονείρων σου που τελευταία στιγμή το παίρνει κάποιος άλλος, περιμένεις να γίνει κάτι συνταρακτικό τέλος πάντων.
Μια φάση αναμονής δεν προσφέρεται για μεγάλες συγκινήσεις. Δεν είμαι ούτε ευτυχισμένη, ούτε δυστυχισμένη.

Με λένε blogaki και είμαι καλά! Δεν έχω λόγο να μην είμαι, αυτό μου θυμίζω κάθε φορά που τείνω στη στεναχώρια.
Κι όλο περιμένω. Το τυχαίο γεγονός που θα τ’ αλλάξει όλα.

Σ’ αυτή τη φάση της αναμονής που βρίσκομαι λοιπόν, επιστρέφω ξανά και ξανά στην τελευταία φορά που ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε. Έχω ξαναμιλήσει γι’ αυτό το καλοκαίρι αλλά τότε σημασία δεν μου δίνατε!

Ένα καλοκαίρι που είχε ξεκινήσει μ’ έναν χωρισμό και τους χειρότερους οιωνούς.
Απελπισία! Οι φιλενάδες κλεισμένες κι εγώ στον αέρα.
Παίρνω ένα φιλαράκο, πρόσφατα χωρισμένος κι αυτός, έλα από ’δω να δούμε που θα πάμε το καλοκαίρι, έρχεται, μου την πέφτει στα καλά καθούμενα, πρόβλημα γιατί τσίγκινο βρακάκι εγώ στις διακοπές δεν φοράω, άρα άκυρο.
Φτού και πάλι φτου!
Παίρνω άλλο φιλαράκο, ευτυχώς μ’ αυτόν το’ χουμε ξεκαθαρίσει προ πολλού το θέμα (είμαι κι ακαταμάχητη η άτιμη!!), που θα πάμε, που θα πάμε, πάμε στην Ανάφη…

Ανάφη λοιπόν (με μια μικρή στάση στην Πάρο, στην οποία δεν θέλω να αναφερθώ).
Για όσους δεν ξέρουν, απέναντι από τη Σαντορίνη, άγονη γραμμή.

Σ’ αυτό το νησάκι, το ξερό, το ξεχασμένο απ’ το Θεό και ευτυχώς κι απ’ τους ανθρώπους, γνώρισα την καλύτερα παρέα που θα περίμενα ποτέ.
Ένα τυχαίο γεγονός, μια αιώρα που στήθηκε κατά λάθος στη μεριά τους και γνωριστήκαμε.
Διακοπές πραγματικές, μόνο πετσέτα και μαγιώ, σκηνή και φωτιά στην παραλία, κρασί και κιθάρες, συζητήσεις μεθυσμένες και φιλοσοφία δημοτικού, χαβαλές και μόνο.
Τίποτα δεν χρειαζόταν να κάνεις για να γίνεις αποδεκτός. Τα λεφτά, το «επίπεδο», τα ρούχα, τίποτα από αυτά τα καθημερινά, τα Αθηναϊκά δεν είχε σημασία.

Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι το τελευταίο μας βράδυ στο νησί.

Έχουμε ξεστήσει τις σκηνές, τα πράγματα έχουν κατέβει στο λιμάνι και ξεκινάμε για ένα ταβερνάκι στο Κλεισίδι για το αποχαιρετιστήριο δείπνο.
Κρασί, πολύ κρασί, κι ο χορός ξεκινάει. Οι γυναίκες από τα διπλανά τραπέζια μας κοιτάνε με μισό μάτι, οι άντρες τους με γουρλωμένα μάτια.
Ορμάμε και τις σηκώνουμε, κι αυτές και τους άντρες τους.
Η κυρά Ευδοκία η ταβερνιάρισσα γελάει σαν παιδί.
Όλο το μαγαζί στο πόδι. Ανοίγει μια σαμπάνια που σκονιζόταν καμιά δεκαπενταριά χρόνια σ’ ένα ράφι.

Δεν θυμάμαι πως φύγαμε από την ταβέρνα.
Θυμάμαι να φτάνω και να σωριάζομαι στην πετσέτα μου δίπλα στη φωτιά.
Κι όπως έχω ξαπλώσει, ακούω φωνές από τ’ αριστερά μου. Τρεις από μας έχουν μπει στη θάλασσα.
Σηκώνομαι μηχανικά, κι αρχίζω να κατευθύνομαι προς το μέρος τους.
«Ωχ ωχ!» έρχεται η Κοντοχρύσα.»
«Ευθεία πάρ’ το! Κοίτα πως πηγαίνει!!»
Παραπατώντας και διαγράφοντας οχτάρια στην παραλία, αρχίζω να βγάζω τα ρούχα μου.
«Όλα βγάλ’τα! Όλα!»
Φτάνω κοντά τους, τους γελάω και βουτάω.

Άκουσα τις φωνές τους σαν μέσα από φίλτρο… «Το μαλάκα! Βούτηξε..»
Πιο δυνατά άκουσα τη δική μου φωνή μέσα στο κεφάλι μου «Έχεις κάνει μεγάλη βλακεία!!!Βγες έξω! Θα πνιγείς!»

Βγήκα στην επιφάνεια και πήρα μια ανάσα.
Μ’ αυτή την ανάσα θα έβγαζα όλο το χειμώνα που θα ακολουθούσε.
Πήγα και ξάπλωσα πάλι στην πετσέτα μου χαμογελώντας.
Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν ένα τσιγάρο να περνάει πάνω από το κεφάλι μου.
«Θέλεις;» με ρώτησε ο Π..
«Άσ’την, ξεράθηκε» απάντησε κάποιος.
Κι ήμουν ευτυχισμένη.

Θα ξανάρθει η ευτυχία στο δρόμο μου!

Δεν θα ξανάρθει η άτιμη;;!!!: )
Την περιμένω!