Το καβούκι μου είναι πολύ όμορφο. Το’ χω φτιάξει πολύ προσεχτικά.
Κομματάκι κομματάκι, το ’χω φέρει στα μέτρα μου.
Το’ χω διακοσμήσει με πίνακες που αγαπώ, το’ χω γεμίσει βιβλία που αγαπώ και φωτογραφίες που με κάνουν να γελάω.
Μέσα σ’ αυτό είμαι ο εαυτός μου. Μου προσφέρει τη σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να με στεναχωρήσει.
Και δεν με νοιάζει που αντίστοιχα κανείς δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.
Ούτως ή άλλως η ευτυχία είναι στιγμές που περνάνε και φεύγουν ενώ ο πόνος, τ’ αφήνει τα σημάδια του.
Τρυπίτσες στο καβούκι μου, που με κάνουν να το σοβατίζω κάθε τρεις και λίγο για να γίνεται πιο μεγάλο, πιο σκληρό.
Φορές βγάζω το κεφάλι μου, κοιτάω γύρω και χαμογελώ.
Μπορεί και κάποιος να πλησιάσει. Μπορεί να τον αφήσω να δει πως είναι μέσα.
Αλλά αν με πιέσει να το αφήσω γιατί εκείνος ασφυκτιά, του δίνω μια με τη δαγκάνα μου να φύγει.
Μέσα στο καβούκι μου θα μείνω μέχρι να με παρασύρει το κυματάκι της θάλασσας.
Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Όλο εκεί γύρω τριγυρνάω…
Κομματάκι κομματάκι, το ’χω φέρει στα μέτρα μου.
Το’ χω διακοσμήσει με πίνακες που αγαπώ, το’ χω γεμίσει βιβλία που αγαπώ και φωτογραφίες που με κάνουν να γελάω.
Μέσα σ’ αυτό είμαι ο εαυτός μου. Μου προσφέρει τη σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να με στεναχωρήσει.
Και δεν με νοιάζει που αντίστοιχα κανείς δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.
Ούτως ή άλλως η ευτυχία είναι στιγμές που περνάνε και φεύγουν ενώ ο πόνος, τ’ αφήνει τα σημάδια του.
Τρυπίτσες στο καβούκι μου, που με κάνουν να το σοβατίζω κάθε τρεις και λίγο για να γίνεται πιο μεγάλο, πιο σκληρό.
Φορές βγάζω το κεφάλι μου, κοιτάω γύρω και χαμογελώ.
Μπορεί και κάποιος να πλησιάσει. Μπορεί να τον αφήσω να δει πως είναι μέσα.
Αλλά αν με πιέσει να το αφήσω γιατί εκείνος ασφυκτιά, του δίνω μια με τη δαγκάνα μου να φύγει.
Μέσα στο καβούκι μου θα μείνω μέχρι να με παρασύρει το κυματάκι της θάλασσας.
Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Όλο εκεί γύρω τριγυρνάω…
18 σχόλια:
Κυρά δασκάλα τι θα γίνει με εκείνη την τιμωρία, θα μου την σβήσεις να πάω να δω την κοπελιά μου, να την πάρω να πάμε για σουβλάκια??? Μην είσαι στριμμένη καλέ κυρά δασκάλα
bloggaki μου το καβούκι σου ειναι ψευδαίσθηση. Ισως παίρνεις τα πράγματα πιο σοβαρά απο οτι θα πρέπει και μιλάω για να το ακούω.
Μην πιστεύεις στο καβούκι σου και αυτό θα εξαφανιστεί
Λοιπόν το ρίξατε και οι δύο στην μελαγχολία και θα τα πάρω στο κρανίο. Μια χαρά παιδιά είσαστε και οι δύο, πιάστε την ζωή από τα μαλλιά και δώστε της να καταλάβει. Τι να πω και εγώ που θα μείνω μέσα σήμερα να γράψω την τιμωρία της δασκάλας???
Αν και ανώνυμος ο αποπάνω - μια χαρά τα λέει.
:-)
Κυριε Πάνο μας
θα αναθεωρήσω την αποψη μου για τον ανώνυμο , μόνο για χάρη σας
Κατι ξερετε παραπάνω
Πόσες φορές σου χω πει να μην παίζεις με τα χρήματα των διακοπών μας εεεεε;;;;
Καλό post..
Θα με συγχωρέσεις που κάνω διαφήμιση για τα bloggeros islands;;;
Noμίζω οτι τέτοιες φάσεις πρέπει να κάνουν τον κύκλο τους.
Ισως το μόνο που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να το αποτρέπουμε(οσο γίνεται) απ'το να το ενδυναμώνουμε.
Τελοσπάντων...κ πάλι θεωρίες είναι αυτά.Ο καθένας το περνάει διαφορετικά.
Ε..τουλάχιστον να τελειώσει γρήγορα.
Φιλιά πολλά καλό μου blogaki :)
"Μου προσφέρει τη σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να με στεναχωρήσει." Αμ δε... Μπορείς ακόμα και στην ασφάλεια του πανέμορφου κατά τα άλλα καβουκιού σου, να στενοχωρηθείς blogaki μου.. Aυτό αν είναι να συμβεί δε μπορείς να το εμποδίσεις όπου και να κρυφτείς. Γι' αυτό μήπως να βγαίνεις από κει μέσα συχνότερα? Take a chance (και στο λέω εγώ αυτό που είμαι και πολύ τολμηρή άμα λάχει...!) :)
Ωραία τα λες, αλλά είναι απλά παρομοιώσεις. Όλοι μας θωρακίζουμε τον εαυτό μας, όλοι τον προστατεύουμε, όλοι του δημιουργούμε καβούκια. Αν μέναμε μέσα στα καβούκια μας όλοι, τότε δεν θα πλησίαζε ποτέ κανένας να έρθει να δει τι κάνεις, να προσπαθήσει να μπει στο καβούκι σου. Αντίστοιχα, τις επισκέψεις αυτές πρέπει να τις ανταποδώσεις, έτσι πάνε αυτά. Και ο άλλος μπορεί να μην σε πιέσει να αφήσεις το καβούκι σου γιατί ασφυκτιά, μπορεί να θέλει απλά να σου δείξει και το δικό του. Φυσικά και υπάρχουν κάποιοι και κάποιες που τρέχουν από καβούκι σε καβούκι με μοναδικό στόχο να δημιουργούν τρυπίτσες. Υπάρχουν, όμως, και εξαιρέσεις. Και όταν οι εξαιρέσεις μας χτυπάνε την πλάτη, εμείς μπαλώνουμε την προηγούμενη τρύπα και πάμε να ανοίξουμε την πόρτα να καλοδεχτούμε τον επισκέπτη. Να δούμε τι μας έφερε και τι έχει να μας πει. Πολλά είπα, πρωινιάτικα, αλλά τι να κάνεις....
Μα και το κυματάκι να έρθει θα πάρει εσένα μαζί με το καβούκι...
Είναι γλυκά τα καβούκια! Ιδίως αυτά που φοράνε χαρούμενη επιγραφή ΓΚΕΛ ΜΠΟΥΡΝΤΑΝ!!! στην είσοδο.
Για γκελ μπουρντάν, για γκελ μπουρντάν παρακαλώ...
Πολύ απαισιοδοξία ρε παιδιά. Νομίζω πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είνα μίζερη.. Γιααααα να ανεβαίνουμε σιγα-σιγα
Τις καλημέρες μου
Θα σου σπασω το καβουκι να σου πω εγω....
Ακου εκει καβουκι και βλακιες...(καλα σε επομενο ποστ τις ιδιες βλακειες θα γραφω και εγω μου φαινεται)...
Κοιτάξου στον καθρεπτη και χαμογελα....
αντε....ΣΜΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΚ
όχι ρε συ... όχι καβούκια... χάνεις πολύτιμο χρόνο έτσι!!!
@all
Ευχαριστώ για τα γλυκά σας λόγια!
Μια μικρούλα, τοσοδούλα κρίση ήταν και πέρασε. Πέρνω το καβούκι μου και πάω προς τη θάλασσα!! :)))
Από τη Βιολογία θα ξέρεις ότι οι κοχλίες επιβίωσαν και επιβιώνουν επί εκατομμύρια χρόνια... σαν κοχλίες όμως, άντε και σαν αναμνηστικό από τις καλοκαιρινές βουτιές... εκεί έξω είναι η ζωή μην την αρνιέσαι... κάτι ξέρω για να στο λέω, κάτι θα έχω πάθει, κάτι θα έχω μάθει...
@so far
Δεν την αρνιέμαι! Αλλά κάθε φορά που ξεμυτίζω, όλο κάποια μαλακία γίνεται και ξαναχώνομαι μέσα!Μη φάμε και καμια κεραία τσάμπα!! :)
Δημοσίευση σχολίου