Το καβούκι μου είναι πολύ όμορφο. Το’ χω φτιάξει πολύ προσεχτικά.
Κομματάκι κομματάκι, το ’χω φέρει στα μέτρα μου.
Το’ χω διακοσμήσει με πίνακες που αγαπώ, το’ χω γεμίσει βιβλία που αγαπώ και φωτογραφίες που με κάνουν να γελάω.
Μέσα σ’ αυτό είμαι ο εαυτός μου. Μου προσφέρει τη σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να με στεναχωρήσει.
Και δεν με νοιάζει που αντίστοιχα κανείς δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.
Ούτως ή άλλως η ευτυχία είναι στιγμές που περνάνε και φεύγουν ενώ ο πόνος, τ’ αφήνει τα σημάδια του.
Τρυπίτσες στο καβούκι μου, που με κάνουν να το σοβατίζω κάθε τρεις και λίγο για να γίνεται πιο μεγάλο, πιο σκληρό.

Φορές βγάζω το κεφάλι μου, κοιτάω γύρω και χαμογελώ.
Μπορεί και κάποιος να πλησιάσει. Μπορεί να τον αφήσω να δει πως είναι μέσα.
Αλλά αν με πιέσει να το αφήσω γιατί εκείνος ασφυκτιά, του δίνω μια με τη δαγκάνα μου να φύγει.

Μέσα στο καβούκι μου θα μείνω μέχρι να με παρασύρει το κυματάκι της θάλασσας.
Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Όλο εκεί γύρω τριγυρνάω…