Brother in arms

Χθες το πρωί με ξύπνησαν φωνές από το διπλανό διαμέρισμα.
Στριγκλιές, πανικός αλλά για κάποιο λόγο δεν ταράχτηκα γιατί ενδιαμέσως των κραυγών άκουγα πνιχτά γέλια.
Το σκηνικό γνωστό. Δυο αδέρφια παίζουν ξύλο.

Με τον αδερφό μου με χωρίζουν μόλις 17 μήνες. Όταν γεννήθηκα σταμάτησε να τρώει και έκτοτε του έμεινε κουσούρι κι είναι σαν οδοντογλυφίδα.
Στην πορεία ξεπέρασε την φυσιολογική του ζήλια και μ’ αγάπησε πολύ. Με φρόντιζε (δηλαδή αποφάσιζε να μου αλλάξει πάνα κι απλά με έγδυνε και με γέμιζε ταλκ από πάνω μέχρι κάτω μέχρι να μοιάσω με κουραμπιεδάκι), με κοίμιζε (δηλαδή μου έβαζε το μαξιλάρι στο κεφάλι μέχρι να σκάσω) και έπαιζε μαζί μου (δηλαδή μου έκρυβε τις κούκλες και μ’εβαζε να παιζουμε κατς και να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο μέχρι να αποκτήσουμε βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις). Μια φορά μάλιστα μου έσωσε και τη ζωή καθώς άρχισε να ουρλιάζει και να με τραβάει από τα μαλλιά όταν εγώ λιποθύμησα μέσα στη μπανιέρα επειδή ήθελα να δω πόσο μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου (όχι και πολύ απ’ό,τι καταλαβαίνω!). Υποθέτω ότι στην συνέχεια το μετάνιωσε γιατί λίγο καιρό μετά η μαμά μου με βρήκε σκαρφαλωμένη στο παράθυρο έτοιμη να κάνω το απονενοημένο και τον αδερφό από κάτω να μου λέει «Πήδα ντε!».

Ήμασταν όμως δεμένα πολύ σαν αδερφάκια. Και τις βλακείες μαζί τις κάναμε και τις τιμωρίες μαζί τις τρώγαμε.
Όσο ο αδερφός μου ήταν μικρός, είχα το βαρύ καθήκον, αν και μικρότερη, να τον προσέχω (που λένε ότι τα κορίτσια είναι πιο ώριμα; Ε! αυτό!).
Έτσι, όταν εγώ τέλειωνα από το νηπιαγωγείο πήγαινα στην τάξη του αδερφού μου και περίμενα να τελειώσει το μάθημα για να του θυμίσω να μαζέψει τα πράγματά του και να πάρω και το μπουφάν του που θα το ξεχνούσε κρεμασμένο για πάντα. Και επειδή ήμουν και τσαούσα όταν ήμανε μικρό, κάθε φορά που ο αδερφούλης μου έμπλεκε σε καυγάδες, επειδή φορούσε γυαλιά και ήτανε φλωράκος, έριχνα κανα δυο μπούφλες και καθάριζα.
Όλα αυτά μέχρι την έκτη δημοτικού…. Όταν σε έναν από τους γνωστούς καυγάδες όπου ο αδερφός μου πάλι τις έτρωγε, του σπάσαν τα γυαλιά! Και τότε κατέβασε το κεφάλι κι όρμησε σαν το τραγί κατά των διωκτών του. Και για πρώτη φορά επικράτησε.
Κι από τότε λες και μπήκε ο δαίμονας μέσα του!!
Η συμπεριφορά του άλλαξε άρδην. Από το καλό παιδί της μαμάς (μα πολύ μαμάκιας ρε παιδί μου) έγινε τραμπούκος κανονικός. Και να τα μαλλιά, και να τα κολλητά παντελόνια και οι μπλούζες με τα συγκροτήματα, και να οι αλυσίδες που θα ζήλευαν πολλά κάτεργα κι από πίσω εγώ, να ακολουθώ τα βήματά του κι από κοριτσάκι τόσο δα να γίνομαι το καφράκι που ακούει Metal και χτυπιέται σαν το κομπρεσέρ και περπατά σαν νταλικέρης και σέρνει και τις Βέρμαχτ γιατί σιγά μην μπορούσα να τις σηκώσω κιόλας.
Και μετά περάσαμε και την εφηβεία του, όπου όπως κάθε φυσιολογικός νέος αποφάσιζε κάθε τρεις και λίγο ότι δεν αντέχει την καταπίεση κι έπαιρνε τους δρόμους κι έτρεχα εγώ με τους γονείς μου μες τη μαύρη νύχτα να τον ξετρυπώσουμε από τις ταράτσες των φίλων του όπου άραζε ή από τις πλατείες και τα πάρκα όπου κρυβόταν. Μετά του πήραν ηλεκτρική κιθάρα κι αποφάσισε να μην ξαναεγκαταλείψει την πατρική εστία γιατί ο ενισχυτής είναι βαρύς και που να τον κουβαλάς. Άσε που είχε αρχίζει να ξυπνάει μέσα του το αντράκι και δεν άφηνε φίλη για φίλη που έφερνα σπίτι.

Απ’ όλα είχαμε, παράπονο κανένα!
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν ότι είχα παρέα. Παρέα για παιχνίδι, για κουβέντα, για καβγά, για ξύλο. Πολύ ξύλο έχω φάει. Μέχρι πριν από λίγο χρόνια έσκυβα το κεφάλι κάθε φορά που σήκωνε κάποιος το χέρι του δίπλα μου μη τυχόν και φάω καμιά ανάστροφη. Αλλά δεν με πειράζει. Δεν θα το άλλαζα.
Αναγκαστικά άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα και τα αγόρια.
Το εφηβικό μας δωμάτιο ήταν πάντοτε γεμάτο με συμμαθητές του και γινόταν κόλαση.
Έμαθα τι θεωρούν αστείο, ποια είναι τα όρια της καφρίλας, γιατί δεν πλένονται ποτέ, γιατί κάνουν διαγωνισμό ρεψίματος και άλλων τέτοιων διασκεδαστικών και πότε πρέπει να παραμένω σιωπηλή και απλά να απολαμβάνω το θέαμα ή να φεύγω τρέχοντας μην έχουμε απώλειες.

Μου λείπει τόσο πολύ μερικές φορές. Τον έχει φάει η γκρίνια του και δεν έχει καθόλου πλάκα.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!

Ο Χορός του Κάβουρα!

Την πατήσαμε. Τα θέματά μου έχουν περιοριστεί στο εξής ένα : Man ahoy!
Κι αυτός με φωνάζει blogaki...

Αν αρχίσω να γράφω τις υπερβολές που συνοδεύουν τις πρώτες μέρες μιας νέας ιστορίας, θα πρέπει
α) να μοιράσω σακουλίτσες στους αγαπητούς αναγνώστες γιατί πόσα γλυκανάλατα μπορούν ν’αντέξουν σ’ένα κείμενο;;
και
β) να προσπαθώ για το υπόλοιπο της ζωής μου να τον πείσω ότι δεν είμαι τόσο βαρεμένη όσο νομίζει.

Από την άλλη μ’ έχει πιάσει το πατριωτικό μου. Δεν θέλω να το παρατήσω το blogaki μου έτσι αμαχητί. Χτυπάει και το άσβεστο φεμινιστικό μου με φράσεις «δεν θέλω να αλλάξω τις αγαπημένες μου συνήθειες απλά επειδή υπάρχει άντρας στη μέση».

Θα το παλέψω. Θα με λογοκρίνω μέχρι να μπορέσω να ξαναβρώ τις ισορροπίες. Και μέχρι ν’ αρχίσω να κάνω χώρο και γι’ άλλα πράγματα στο μυαλό μου. Προς το παρόν αναβοσβήνει η ένδειξη «Κατειλημμένο».

Προσπάθεια 1η

Όταν το blogaki άρχισε το Χορό του Κάβουρα

Τα βήματα είναι απλά: ένα μπρος, δύο πίσω με μουσική υπόκρουση ό,τι τραβάει η καρδούλα σας.
Απαραίτητο αξεσουάρ : Πανικός στο μάτι ο οποίος ξεκινά από τη στιγμή που το blogaki αποχωρίζεται το ταίρι του και κρατάει μέχρι τη στιγμή που θα το ξαναδεί.

Δεν είναι απαραίτητα δείγμα ψυχασθένειας, δώστε βάση!
Έχει να κάνει με το ό,τι το blogaki αρέσκεται να τσιμπάει με καρφίτσες τις μικρές μικρές ροζ φουσκίτσες που ξεπετάγονται από τ’ αυτιά του και να λέει «Μη παίρνεις φόρα! Μαζέψου μη φας τα μούτρα σου» κι άλλα τέτοια χιτλερικά που πολύ το καταπιέζουν αλλά βγαίνουν αυτόματα, γιατί τρέμει ν’ αφήσει το παρελθόν πίσω του μη τυχόν και του την κάνει γυριστή και ξαναβγεί μπροστά του. Κι από την άλλη, τόσο καιρό είχε συνηθίσει μόνο του και ξαφνικά βρήκε παρεούλα κι όλο φοβάται μη αποκτήσει αδυναμίες που έχει μάθει να πολεμά.
Με λίγο λόγια, ήταν που ήταν χαζεμένο, το’χασε τελείως τώρα πια και το ρίχνει στο χορό.

Ευτυχώς, μόλις ξαναδεί το ταίρι του, πήζει ο Αττικός ουρανός στις ροζ φουσκίτσες και όλα μπαίνουν στη θέση τους.

Σακουλίτσα κανείς;;

Ένα τελευταίο;;

Και μόνο στην ιδέα φρικάρω…Ξεφυσάω, με πιάνει άγχος, τα μάτια μου παίρνουν το κουταβίσιο, παραπονιάρικο βλέμμα τους, και νιώθω μια ανακατωσούρα στο στομάχι.
Προσπαθώ να με σκεφτώ υγιή, ν’ ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες σαν τον άνεμο, να σκαρφαλώνω τα βουνά σαν το κατσίκι, να τρέχω σαν το ζαρκάδι στις ραχούλες.
Κι από την άλλη βλέπω τα χέρια μου κρεμασμένα, τα στόμα μου άδειο και για κάποιο λόγο με φαντάζομαι πολύ πολύ χοντρή! Και ναι! Δεν υπάρχει χειρότερο!

Νομίζω ότι αποφάσισα να κόψω το τσιγάρο.
Τη βγάζω, δεν την βγάζω μέχρι το βράδυ…

Black out σου λέει...
Δεν το βλέπω για μαύρο, κάτι σε γαλαζάκι φέρνει.
Η διάθεσή μου έχει σταθεροποιηθεί σε υψηλά για την εποχή επίπεδα.
Γελάω πολύ, βγαίνω πολύ, δουλεύω λίγο.
Οι υπαρξιακές μου αναζητήσεις περιορίζονται στο «όχι ρε γαμώτο, τι την ήθελα την τρίτη μπύρα και τώρα κατουριέμαι;» ή στη χειρότερη «Να πάω εκδρομή στη Σύρο ή στην Άνδρο; »
Κι έτσι που κάθομαι απροβλημάτιστη, που να’ρθει η έμπνευση ν’ αρχίσω να γράφω;

Σκέψεις μόνο έρχονται και φεύγουν τρέχοντας.
Διαπιστώσεις, παρατηρήσεις τις οποίες δεν θέλω να κρατήσω μη τυχόν και με βαρύνουν.
Πέρασα νωρίς στην ελαφρότητα του καλοκαιριού. Αυτή την ελαφρότητα που ήθελα να κρατήσω από πέρσι κι όταν την έχασα νόμισα ότι δεν θα ξανάρθει!
Τελικά μάλλον την κουβαλούσα μέσα μου.

Το κακό αυτής της κατάστασης είναι ότι απομακρύνομαι από τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Σαν να ζητάει ο οργανισμός μου να αποτραβηχτεί από τα γνώριμα, να θέλει να ζήσει καινούργια πράγματα, να μιλήσει για άλλα θέματα, να πάει σε μέρη άγνωστα.
Και μάλλον τους πληγώνω.
Σαν να τους βγάζω απ’τη ζωή μου ξαφνικά κι εκείνοι ν’αναρωτιούνται «μα τι έχεις πάθει;».

Ταξιδάκια κάνω! Μ’αρέσει! Πάντα μου άρεσε. Θέλω να μου λείψουν και να γυρίσω πάλι κοντά τους και να τους πω όλα όσα έζησα και να χαρούν που ζω κι όχι απλά υπάρχω.

Καλημέρα σας!

Σειρά μου τώρα!

(1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι
Να έχω φίλους, πολλούς και καλούς.

(2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί
Ο φόβος της ανεργίας.

(3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια
Την τελευταία φορά που μπήκα στο gmail chat

(4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι
Η ευγένεια

(5) Το βασικό ελάττωμά σας
Η αδιαφορία που φτάνει στα όρια της αφασίας

(6) Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια
Στα λάθη των άλλων

(7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσθε περισσότερο
Δεν ταυτίζομαι αλλά θα ήθελα να ήμουν η Ασπασία (του Περικλή ντε!)

(8) Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα
Όλοι αυτοί που αφιερώνουν τον χρόνο και την ενέργειά τους για το καλό όλων μας

(9) Το αγαπημένο σας ταξίδι
Στην Κούβα θέλω να πάω!!Αν τον προλάβουμε τον Κάστρο..

(10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς
Κούντερα, Καμύ

(11) Ποιαν αρετή εκτιμάτε σε έναν άντρα;
Να έχει πλάκα

(12) … και σε μια γυναίκα;
Να έχει πλάκα. Γενικά οι άνθρωποι που έχουν πλάκα είναι καλοί άνθρωποι!!

(13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Bach και τα μυαλά στα κάγκελα! Μ’αρέσουν και οι παλιοί Ρεμπέτες! Ώπα!

(14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους
Αααα! Έχω μεγάλο ρεπερτόριο.Τώρα τελευταία το Καραπιπερίμ.

(15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε
L’etranger, A.Camus.

(16) Η ταινία που σας σημάδεψε
Οουυυ, πολλές! Τώρα τελευταία το Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Πολύ ωραίο σου λέω!

(17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος
Δεν έχω, αλλά σίγουρα δεν μ’ αρέσει καθόλου η μοντέρνα τέχνη.

(18) Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία σας
Που κάνω τόσα χιλιόμετρα κάθε μέρα κι είμαι ακόμα ζωντανή.

(19) Το αγαπημένο σας χρώμα

Το κίτρινο

(20) Το αγαπημένο σας ποτό

Ένα καφάσι μπύρες.

(21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Γιατί δεν συνέχισα καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα τις σπουδές μου.

(22) Τι απεχθάνεσθε περισσότερο από όλα;
Το τρέντυ.

(23) Όταν δεν γράφετε ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία
Βόλτα!

(24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας

Αυτό που πρέπει να πεθάνουμε, πολύ μου στοιχίζει!

(25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα
Στις περισσότερες. Έχει πιο πολύ σασπένς.

(26) Ποιο είναι το μόττο σας;
Θα πάρουμε άλλη μια μπυρίτσα;

(27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Κάπως που να μην τον καταλάβω.

(28) Εάν συναντούσατε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Ποιος τον έφτιαξε.

(29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσθε αυτόν τον καιρό;

Καλά είμαι μωρέ!

Ευχαριστώ την So_far, την Αστάρτη, τη Joan και τον Chris που με παίξανε!

Ο άντρας, ο βαρύς, ο πρόστυχος...

Τη διάλεξη την έχασα τελικά χτες, είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια (με φάγαν τα κυκλώματα και η μουρμούρα μερικών μερικών!) αλλά η φιλοσοφική διάθεση μου έμεινε.
Μια φιλοσοφική διάθεση που εκφράζεται με μια ελαφρώς αγελαδινή απορία στο μάτι και μια σκέψη που έχει κολλήσει στο μυαλό μου.
Μια σκέψη που ωστόσο δυσκολεύομαι κάπως να εκφράσω από δω.
Λίγο που δεν είμαι πια τόσο ανώνυμη, λίγο που σπανίως μιλάω για σεξ και άλλα τέτοια ταπεινά, ήρθα και κόλλησα.

Θα τη θέσω όσο πιο κομψά μπορώ γιατί έχω και φίλους εδώ μέσα που σχολιάζουν πριν ακόμα μιλήσω!!

Απευθύνομαι στις γυναίκες αναγνώστριες τώρα, οπότε οι άντρες που δεν αντέχετε το πολύ cosmopolitan talk μπορείτε να αποσυρθείτε, δεν θα σας παρεξηγήσουμε.

Αφορμή στάθηκε η χθεσινή μου επιθυμία να παραστώ σε φιλοσοφική διάλεξη στο Μέγαρο, βλ. χθεσινό ποστ.
Τα σχόλια από γνωστούς και φίλους ποικίλα αλλά πιο χαρακτηριστικό το «Ποιο Μέγαρο;; Κάτσε με τον παίδαρο!!»

Από τον γνωστό αυτό στίχο της αείμνηστης Ρίτας, προέκυψε το συμπέρασμα :

Ο παίδαρος ΔΕΝ πάει Μέγαρο.
Και εξηγούμαι (γιατί έχει βάθος αυτή η σκέψη, περιμένετε ντε!)

Μια προσεχτική ανάλυση τόσο των προσωπικών μου βιωμάτων όσο και των ιστοριών που ακούμε καθημερινά μπορεί να οδηγήσει σε κάποια αποτελέσματα.
Όσο πιο υψηλό το μορφωτικό και βιωτικό επίπεδο του ανδρός, τόσο μικρότερος ο βαθμός «παιδαρότητας» (δικιά μου λέξη, διατηρώ το copyright).

Απόφοιτος του Columbia με MSc, PhD, ABS, θερμαινόμενα καθίσματα και ζάντες αλουμινίου

VS

Απόφοιτο δημοτικού με καριέρα στα ναυπηγία του Σκαραμαγκά

σημειώσατε 0-7

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις «ερωτικού τύπου» ταινίες, όλες οι πρωταγωνίστριες γλυκοκοιτάζουν το Pool Boy και όχι κάποιον χαρτογιακά (με εξαίρεση τους γιατρούς που για κάποιο λόγο πάντα τις καταφέρνουν).

Δεν είμαι σίγουρη πως ερμηνεύεται αυτό (και εννοείται ότι δεν είμαι καν σίγουρη ότι ισχύει).

Είναι οι ανώτεροι στόχοι που θέτουν αυτοί οι άνδρες που δεν τους επιτρέπουν να ασχολούνται με την ποταπότητα της σαρκικής επαφής;
Είναι το ψώνιο τους ότι έχουν επιτύχει τα πάντα στις σπουδές και στην καριέρα οπότε, τι στο καλό, «δεν είμαι θεός και στο κρεβάτι;».
Ή μήπως αντίθετα, οι πιο «χαμηλού» επιπέδου ξέρουν να κάνουν μόνο αυτό οπότε αναγκαστικά το κάνουν καλά;

Σε μια συζήτηση που είχα μ’ένα φίλο, μου είχε πει ότι το ίδιο ισχύει και με τις γυναίκες.
Δηλαδή,

κόρη ταξιτζή από την Κοκκινιά

VS

κόρη στρατηγού από του Παπάγου,

σημειώσατε 8-0.

(Εδώ μπαίνει και το οικογενειακό-κοινωνικό περιβάλλον στη μέση και γίνεται το μπάχαλο.)

Δυστυχώς, όπως σε όλες τις περιπτώσεις, τα πάντα είναι θέμα συμβιβασμών.
Να σε στέλνει στα ουράνια με τα λόγια του και να σε παίρνει ο ύπνος πλάι του ή να μην προλαβαίνεις να βγάλεις κιχ στο κρεβάτι αλλά μετά να πρέπει να του βάλεις κάλτσα στο στόμα για να μη μιλάει;
Τελικά, η φιλοσοφία θα μας δώσει και πάλι τη λύση.
Μεσότητα φίλοι μου. Το λέει και ο Αριστοτέλης!

Η φιλοσοφία στη σκηνή: Σωκράτης

Πότε:
Από 8/5/2007 Εως 8/5/2007 Ώρα 7:00
Πού:
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - Αίθουσα Νίκος ΣκαλκώταςΒασιλίσσης Σοφίας & ΚόκκαληΑΘΗΝΑ, Κολωνάκι 210-7282333
Πόσο:
είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας.


Με τον Σωκράτη, το διανοητικό πρόγονο της παγκόσμιας φιλοσοφικής σκέψης, συνεχίζει το Megaron Plus το ταξίδι του στο μαγικό κόσμο της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, με όχημα τη σειρά από πρωτότυπες δραματοποιημένες διαλέξεις με τίτλο «Η φιλοσοφία στη σκηνή», που εμπνεύστηκε και παρουσιάζει με τη σύμπραξη μιας εμπνευσμένης ομάδας καλλιτεχνών ο Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών καθηγητής Θεοδόσης Πελεγρίνης.
Στη σημερινή διάλεξη το κοινό του Megaron Plus καλείται «να παρευρεθεί» στην αρχαία αγορά όπου αγόρευαν οι σπουδαίοι φιλόσοφοι και να έρθει σε επαφή με τον τρόπο με τον οποίο ο μεγάλος φιλόσοφος, «πατέρας» της μαιευτικής διαλογιστικής μεθόδου, κατέληξε στις πνευματικές του ανακαλύψεις.
«Η Φιλοσοφία στη σκηνή» είναι μία δραματοποιημένη μορφή διάλεξης που με τη συνοδεία μουσικής και video art αναπαριστά τη φιλοσοφική πράξη. Πρόκειται για μια διαδραστική εκδήλωση, στα όρια του θεάτρου και των φιλοσοφικών διαλόγων, της μουσικής και της οπτικοακουστικής τέχνης. Τα μέσα που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία επιστρατεύονται επί σκηνής, στήνοντας μια ευχάριστη περιήγηση στη σωκρατική εποχή. Την παράσταση για τον Σωκράτη οργάνωσαν και ερμηνεύουν – βασισμένοι σε σενάριο του καθηγητή – οι: Θανάσης Ακκοκαλίδης, Γιάννης Γούνας, Θεοδόσης Πελεγρίνης και Ανδρέας Φυλακτού, ενώ στη σκηνοθεσία της συνεργάστηκε και ο Κώστας Καρβουνιάρης.

Greek Blogger Camp

Το πάρτυ πέρασε! Κι εμείς περάσαμε μια χαρά!
Κοίτα όμως τι έρχεται! Greek Blogger Camp!!!
Ψήνεται κανείς για διημεράκι στην Ίο;;;

Χρόνια Πολλά!!!!!

Γκρινιάζει τόσο καιρό…"Για μένα δεν έχεις γράψει ποτέ!"
Τι να γράψω;; Πως περιγράφει κανείς έναν άνθρωπο που αγαπάει όσο τον εαυτό του χωρίς να καταφύγει σε κλισέ και μελοδραματισμούς;;

Άντε, πάμε να δούμε τι θα βγει...

Διαφέρουμε πολύ..αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Όπου κωλώνω, εκείνη ορμάει.
Όπου σιωπώ, ουρλιάζει.
Όπου αδιαφορώ, παίρνει ανάποδες.
Όπου ξεχαστώ, θα με σκουντήσει.

Τις μανίες της δεν τις καταλαβαίνω.
Το χάος στο μυαλό μου την εξοργίζει.

Κοιτά να δεις όμως ..

Εκείνη παίζει μαζί μου όταν βαριέμαι, όπου κι αν είμαστε.
Εκείνη γίνεται ο «άνθρωπος-ορχήστρα» κι εγώ τα «εξωτικά μπαλέτα» και τούμπαλιν όταν ακούμε μουσική.
Εκείνη είναι ο καβαλιέρος μου και δοκιμάζει πάνω μου «εκείνη τη φιγούρα που έκανε ο τύπος, κάτσε ρε παιδί μου, κάτω από το πόδι μου μπες μωρή χαζή!» μέχρι να σωριαστώ στα πατώματα κι εκείνη να κρατιέται απ’ όπου βρει για να μη λιποθυμήσει από τα γέλια.
Εκείνη θα με κάνει να γελάσω μέσα στους λυγμούς μου.
Εκείνη θα διώξει από δίπλα μου αυτούς που μ’ ενοχλούν με φονικό βλέμμα και ατάκα που τσακίζει κόκκαλα.
Εκείνη θα με χουφτώσει όταν περάσω από δίπλα της.
Εκείνη θα με πάρει τηλέφωνο επειδή την έπιασε νευρικό γέλιο και θα γελάει για 15 λεπτά χωρίς διακοπή,χωρίς να πει τίποτε άλλο και θα μετά θα μου πει «Ουφ! Να’ σαι καλά! Γέλασα πάλι σήμερα!! Άντε γεια!».
Εκείνη θα ακούσει με προσοχή και σοβαρότητα ό,τι βλακεία έχω να πω και μετά θα σκάσει στα γέλια.
Εκείνη θα κάνει τον Καραγκιόζη μέχρι τελικής πτώσεως για να σταματήσω να έχω μούτρα.

Εκείνη ξέρει πόσο αγαπάω τους δεινόσαυρους.

Ελπίζω να ξέρει και πόσο πολύ την αγαπώ!

Χρόνια σου πολλά Pietoula μου!

Κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης.

Οι περισσότερες ιστοσελίδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνη σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που, αν και η έδρα του είναι στη Νέα Υόρκη, πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σας δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μη δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις Αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού, που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα. Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις Αρχές και η δουλειά της θα την πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν να γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο Ίντερνετ!