Ωρε βλακείαααα...!!!!

«Κάναμε επανάσταση! ΟΖΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑ κυρίες και κύριοι!! Εμένα ν’ ακούτε που σας αγαπάω!! Ποιος άλλος γιατρός βγαίνει κάθε μέρα στην τηλεόραση να σας πει την αλήθεια;;;»
Τον έβλεπα να κρατάει ένα ποτήρι στο χέρι που του’ χε βάλει μέσα ένα ματσούκι και άφριζε το νερό και να ωρύεται μπροστά στην κάμερα….
«Εγώ είμαι 60 χρονών (μπέρπ!), έφαγα καλά το μεσημέρι (μπέρπ!), να αφού ρεύομαι κιόλας (μπερπ και πάλι!) και το ζάχαρό μου ούτε που ανέβηκε καθόλου. Να δείτε! (κοντινό στον μετρητή ζαχάρου) Κι αυτό επειδή πίνω νερό με ενισχυμένο οξυγόνο. Ούτε αρθρίτιδες, ούτε αυχενικά, ούτε ζάχαρο (κατά το «Άγχος, Παχυσαρκία, Κάπνισμα, Ζαχαρώδης Διαβάτης- BECEL Proactive»).
Είχα απορροφηθεί τελείως. Την είδα όλη την εκπομπή από την αρχή ως το τέλος με ανοιχτό το στόμα. Όχι γιατί σκοπεύω να αρχίσω να πίνω νερό με μπουρμπουλήθρες, αλλά για να δω που φτάνει η βλακεία του ανθρώπου. Ε λοιπόν, φτάνει πολύ μακριά!
Ζαπ κι αλλάζουμε κανάλι. Η Ρεγγίνα τα φτιάχνει για 57η φορά με τον Στράτο. Ζαπ. Ειδήσεις στο Star. «Ο πατέρας ποιας διάσημης τραγουδίστριας ξυλοκόπησε τη φίλη του και αμέσως μετά «Ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης Ξεσπαθώνει- Αποκλειστικές δηλώσεις: Η Εφη Θώδη είναι γαϊδάρα!» Ζαπ και μακριά από μας. Ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΙ. Κάτι πάει κι έρχεται αλλά τελειώνει κι αυτό.
Κι αρχίζουν οι ΕΙΔΗΣΕΙΣ…Σε όλα τα κανάλια.
Και να’σου οι φοιτητικές κινητοποιήσεις και τα επεισόδια. Και οι παρουσιαστές να μιλάνε μεταξύ τους, ποιος άλλος θα μπορούσε να εκφέρει άποψη άλλωστε και να λένε «Μα είναι αδιανόητο, πότε επιτέλους θα τελειώσουν οι καταλήψεις;; Εσύ Γιώργο τι νομίζεις;; Κι ο Γιώργος να απαντάει: "Είναι χαραμοφάηδες ρεεεεε!! Φοιτητές ρε είναι αυτοί;;; ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ!!!!»
Και να’σου κι ο Ταξίαρχος με το ροζ στρινγκάκι κι ένας στρατηγός εν αποστρατεία να ουρλιάζει ότι μας καβαλήσανε τα Ίμια επειδή έχει γεμίσει ο στρατός με ντιγκιντάνγκες και από δίπλα ο Βαλιανάτος να του χαμογελάει ειρωνικά και να του λέει για τον Μεγ’Αλέξανδρο που ήταν πισωγλέντης.

Κι έρχομαι κι αναρωτιέμαι (καλά δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία):
Τι είναι αυτό το πράγμα που το λένε τηλεόραση;
Πραγματικά δηλαδή, σε ποιους απευθύνεται;

Έχω βαρεθεί να βλέπω τον κάθε αγράμματο να βγαίνει στο γυαλί και να με βομβαρδίζει με ανοησίες.
Έχω σιχαθεί τους δημοσιογράφους που εμ τα παίρνουν από παντού για να ορίζουν την ατζέντα της επικαιρότητας εμ το παίζουν αδιάφθοροι και παντοδύναμοι.
Έχω απηυδήσει με τις χαζοσειρές όπου το γέλιο βγαίνει μόνο με την τσιρίδα και τη βλακεία.

Ήταν μια άτυχη στιγμή το χθεσινό απόγευμα. Λυπάμαι για τα εγκεφαλικά κύτταρα που έχασα…Αλλά είπα να κάνω ένα πείραμα...
Κλειστή και μόνο. Αυτή είναι η κατάσταση που της αξίζει.

Με τις υγείες μας!

Α ρε μάνα...

Πέρσι στα γενέθλια μου είχα μαλώσει με τη μητέρα μου γιατί δεν την είχα προσκαλέσει να γιορτάσουμε μαζί. Ο θυμός της ήταν τέτοιος που προκάλεσε μια καταιγιστική αλυσίδα καρμικών αντιδράσεων με αποτέλεσμα κατά την εορταστική μου έξοδο να φάω ένα κινητό στο κεφάλι, να καταλήξω στο νοσοκομείο με 4 ράμματα, να γυρίσω στο σπίτι μου μπανταρισμένη στις 8 το πρωί, να με βρίσει σε τέτοιο σημείο που να πάθω αμόκ και στη συνέχεια να σταματήσω να της μιλάω για περίπου 3 μήνες.

Η σχέση μου με τη μητέρα μου κρίνεται ως ετεροχρονισμένη. Ενώ όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι βγαίνουν κάτω από τη μητρική φτερούγα κατά την εφηβεία, εμείς το καθυστερήσαμε καμιά δεκαετία. Οι λόγοι πολλοί. Το διαζύγιο ο κυριότερος από αυτούς. Από το σπίτι φύγαμε οι δυο μας και κάναμε δική μας, καινούργια οικογένεια. Ήξερε τα πάντα για μένα, για τις φίλες μου, για τους φίλους των φίλων μου. Τη στήριζα σε όλα και εκείνη ήταν πάντα δίπλα μου. Η διάθεση δεν ήταν κουτσομπολίστικη, ήταν το ανήσυχο ενδιαφέρον της μητέρας αμπαλαρισμένο σε φιλία και μ’ ένα φιόγκο χιούμορ από πάνω για να περνάμε καλά.

Όταν έφυγα για Γαλλία, έβαψε τα ντουλάπια της κουζίνας μαύρα σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Αλληλογραφούσαμε σχεδόν κάθε εβδομάδα. Γνώριζε όλες τις λεπτομέρειες για τη ζωή μου εκεί και στεκόταν δίπλα μου βράχος, κι ας έκανα τη μία βλακεία μετά την άλλη, χωρίς να σχολιάζει, χωρίς να κρίνει, απλόχερη ψυχολογική υποστήριξη γιατί το πτυχίο μου κρεμόταν από μια κλωστή.

Κι όσο έλειπα στη Γαλλία, η μαμά μου οργάνωνε τη ζωή της με τον μέλλοντα σύζυγό της. Θα έχτιζαν σπίτι κάπου στην Ανατολική Αττική, θα μετακόμιζαν και θα μου έφτιαχναν και μένα το πιο όμορφο σπιτάκι από κάτω τους. Και τι να της πεις από την ξενιτιά; Να πας μόνη σου; Το ήξερα ότι αν της έλεγα ότι δεν πάω, ούτε που θα μετακόμιζε, ούτε που θα παντρευόταν. Την παίρνετε εσείς αυτή την ευθύνη; Εγώ πάντως δεν την πήρα.
Και την άφησα να πιστεύει ότι θα πήγαινα μαζί της και ότι όλα θα κυλούσαν όμορφα στο μικρό σπίτι στου διαόλου τη μάνα.
Γύρισα από τη Γαλλία και άρχισαν τα όργανα. Λίγο που είχα συνηθίσει να μένω μόνη μου, λίγο που η ζωή μου άλλαξε και δεν είχα πλέον μόνιμη σχέση, άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα συννεφάκια. Γιατί όσο τα νέα μου ήταν «σπίτι, δουλειά, μόνιμος γκόμενος» δεν υπήρχε κανένα θέμα. Αλλά πόσο εύκολα μπορεί να χειριστεί μια μάνα «σπίτι, δουλειά κι ένα γκομενάκι που γνώρισα προχτές και το κάναμε αλλά δεν ήταν πολύ καλά και δεν θα τον ξαναδώ»..; Θα σας πω εγώ: Καθόλου καλά.
Κι άρχισα να κρύβω τα μισά, κι άρχισα να λέω ψέματα κι έπιασα τον εαυτό μου να γυρίζει στην ηλικία των 8 και να προσπαθεί να κρύψει με χίλιες δυο δικαιολογίες ποιος κερατάς έσπασε το βάζο.
Κι ένιωσα χάλια κι αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να τα χωρίζουμε τα τσανάκια μας.
Κάπου εκεί συνέπεσε η ολοκλήρωση του σπιτιού και η άρνησή μου να πάω να μείνω εκεί.
Είχα καλή δικαιολογία :δούλευα στο Σύνταγμα. Ωστόσο, δεν ήταν αρκετό.
Η μητέρα μου δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ζούσα τη ζωή μου κι εκείνη δεν γνώριζε τίποτα σχετικά. Κανείς δεν θα της αφαιρούσε τα κεκτημένα της. Ήταν περήφανη όλα αυτά τα χρόνια που ήταν φίλη με την κόρη της και ούτε καν η ίδια της η κόρη δεν είχε δικαίωμα να το αλλάξει αυτό.
Για ένα χρόνο το μενού είχε, με σειρά εμφάνισης: Καβγάδες, φωνές, υστερίες, νοσοκομεία, αποκλεισμό της κολλητής μου από το σπίτι (γιατί αυτή τα φταίει όλα!!!) και κλάμα κλάμα κλάμα…
Είχε τουμπανιάσει! Κι όσο έκλαιγε αυτή, τόσο μουλάρωνα εγώ. Δεν το πίστευα κι ακόμα δεν το πιστεύω ότι μου έκανε τέτοια σκηνικά.

Το αποτέλεσμα ήταν να μου σπάσουν εντελώς τα νεύρα. Καθώς επίσης να μου δηλώσει ότι δεν μου διαθέτει πλέον το σπίτι που έμενα στην Αθήνα «γιατί δεν θέλω να μένεις μόνη σου! Δεν μ’ αρέσει!».
Με λίγα λόγια, «τώρα που άλλαξες δουλειά(από Σύνταγμα, Μαρούσι), να έρθεις να μείνεις επάνω μαζί μας».
Και πήγα. Υποχώρησα, έχασα τη μάχη, έχασα και τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.
Αλλά μ’ έχασε κι εκείνη. Κι από τότε όλο αναρωτιέται «τι σου’κανα και με έβγαλες έτσι από τη ζωή σου;».

Μου κάνει εντύπωση το πόσο μανιάτικο της το κρατάω.
Αλλά αρνούμαι να πλέον να πλησιάσω.
Κι είναι πολύ καταπιεστικό για μένα την ίδια να μην μπορώ να προσεγγίσω την ίδια μου τη μητέρα.

Προχτές βγήκαμε για τα γενέθλιά μου κι ήταν εκείνη, με τον άντρα της και τις κολλητές μου.
Και θυμήθηκα πως ήταν όταν κάναμε παρέα όλοι μαζί, γελάγαμε τόσο πολύ.

Και χάρηκα πολύ, έστω για 3 ωρίτσες.

Ο μόνος τρόπος είναι να φύγω. Για να σταματήσω να της είμαι θυμωμένη.

Βαρέθηκα.

27 and counting!

Ελάτε να σας κεράσω ένα τρουφάκι για τα γενέθλιά μου!!!
Τα έκλεισα τα ρημάδια τα 27 και συνεχίζω ακάθεκτη!
Αντιστέκομαι σθεναρά στην κατάθλιψη που με χτυπά κάθε γιορτή και σχόλη.

Θα γιορτάσω με τους ανθρώπους που αγαπώ και θα ευχηθώ να είμαι καλά και να μπορώ να αγαπάω ακόμα πιο πολλούς!!

Φιλιά σε όλους!!!

Δικό μου λέμε!!!!

Από μικρή θυμάμαι τη μαμά μου να μας λέει: «Ξεχωρίστε τα ρούχα και τα παιχνίδια που δεν θέλετε, να τα δώσουμε στο ορφανοτροφείο».
Κι ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή τα’ χαμε παρατημένα και ξεχασμένα, ξαφνικά, αρνούμασταν να τα παραχωρήσουμε.
Η σκέψη ήταν: «Το δικό μου παιχνίδι πρέπει να δώσω;;»

Δεν ξέρω πολλά από παιδιά, αλλά μπορώ να πω με σχετική σιγουριά ότι από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνουν είναι αυτές που δηλώνουν κυριότητα.
Τους κρύβεις το παιχνίδι τους και αρχίζουν να κλαίνε. Τους το παίρνεις κι αρχίζουν να φωνάζουν : Δικό μουουου!!!! Ακόμα κι αν την επόμενη στιγμή που θα τους το δώσεις θα το πετάξουν κάτω και θ’ αρχίσουν να το τσαλαπατάνε.

Και τα παιδιά μεγαλώνουν κι αρχίζουν να παίζουν και με άλλα παιδάκια.
Κι αν αυτά τα παιδιά είναι κακομαθημένα, αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν παιχνίδια. Σαν δικά τους παιχνίδια.
Ακόμα κι αν δεν τα θέλουν, δεν τα αγαπούν, δεν απαρνιούνται ποτέ την κυριότητά τους.

Μου έχει συμβεί. Μου έχει τύχει στην προσπάθειά μου να ξεκολλήσω από κάποιον, να βρεθώ αντιμέτωπη με τον εγωισμό και την κτητικότητά του.
Εγωισμός που αρθρώθηκε με την πρόταση: «Τα έφτιαξε με άλλον;; Δηλαδή τι; Το χάσαμε κι αυτό;;» (Οπού «αυτό»: εγώ,να μην επαναλαμβανόμαστε).

Ένας άνθρωπος που αδιαφορούσε για την ίδια μου την ύπαρξη για περισσότερο από ένα εξάμηνο, μόλις είδε ότι έφυγα, έτρεξε πίσω μου.
Όχι γιατί με αγάπησε ξαφνικά.

Αλλά γιατί κάποιος άλλος έπαιζε με το παιχνίδι του.

Ή γιατί εγώ δεν ήθελα πια να παίζω μαζί του.
Και για κάτι ακόμα...

Παραφράζω λιγάκι το περίφημο ρητό του Descartes ως εξής: «Με σκέφτεσαι άρα υπάρχω».
Ασχολείσαι και σου παίρνω την ενέργεια. Πονάς για μένα και ηδονίζομαι.

Δεν σ’ αγαπάω αλλά εσύ πρέπει να μ’αγαπάς.

Κάποιος πρέπει να μ'αγαπάει κι εμένα.

Φεύγεις; Κι εγώ;;
Ποιος θα μου δίνει σημασία εμένα;
Ποιος θα με σκέφτεται;
Αφού είσαι δικός μου!!!!
Μόνο δικός μου, για μένα υπάρχεις μόνο, και μόνο όταν θέλω εγώ.

Αχ και να σκεφτόμασταν που και που και κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό μας..

Τι καλά θα περνούσαμε όλοι!!!

Την καλημέρα μου !!

The Hitchhiker's Guide to the Galaxy

Άργησα πολύ αλλά την είδα!

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ταινία!!!!

Παραθέτω το εξής απόσπασμα που για μένα ήταν η κορυφαία στιγμή του έργου:
Σε κάποιο σημείο στην αρχή ακόμα της ταινίας, κι ενώ όλα δείχνουν ότι οι ήρωές μας πρόκειται να πεθάνουν στο διάστημα, το κινητό ενός εκ των δύο καλεί έναν αριθμό και από αυτό ακριβώς το γεγονός δημιουργούνται στο διάστημα μια φάλαινα και μία γλάστρα με πετούνιες(!!!)

The Book: It is important to note that suddenly, and against all probability, a Sperm Whale had been called into existence, several miles above the surface of an alien planet. Since this is not a naturally tenable position for a whale, this innocent creature had very little time to come to terms with its identity. This is what it thought, as it fell;
The Whale: Ahhh! Woooh! What's happening? Who am I? Why am I here? What's my purpose in life? What do I mean by who am I? Okay, okay calm down calm down get a grip now. Ooh, this is an interesting sensation. What is it? Its a sort of tingling in my... well I suppose I better start finding names for things. Lets call it a... tail! Yeah! Tail! And hey, what's this roaring sound, whooshing past what I'm suddenly gonna call my head? Wind! Is that a good name? It'll do. Yeah, this is really exciting. I'm dizzy with anticipation! Or is it the wind? There's an awful lot of that now isn't it? And what's this thing coming toward me very fast? So big and flat and round, it needs a big wide sounding name like 'Ow', 'Ownge', 'Round', 'Ground'! That's it! Ground! Ha! I wonder if it'll be friends with me? Hello Ground!
[Dies]
The Book: Curiously the only thing that went through the mind of the bowl of petunias, as it fell, was, "Oh no, not again." Many people have speculated that if we knew *why* the bowl of petunias had thought that we would know a lot more about the nature of the Universe than we do now.

Μέσα σε 1 λεπτό ο Adams μηδένισε εξ ολοκλήρου την περίεργη, ανήσυχη, προβληματισμένη ύπαρξή μου και μάλιστα μ'έκανε να γελάσω μ'αυτό!!!

Man no more knows his destiny, than a tea leaf knows the history of the East India Company.

Για τους francophones εδώ.
Οι υπόλοιποι από βδομάδα γιατί δεν έχω πολλά κέφια σήμερα.
Καλό τριημεράκι παίδες

Μπαγκλαντές

Τον είδα να πλησιάζει απειλητικά το τζάμι του αυτοκινήτου μου κρατώντας το βρωμερό σφουγγάρι. Το χέρι μου πήγε ασυναίσθητα στο μοχλό του υαλοκαθαριστήρα. Με το που πήγε να ακουμπήσει το τζάμι, κατέβασα το μοχλό. Τινάχτηκε πίσω με έκπληξη και χωρίς να με κοιτάξει πήγε στο πίσω αυτοκίνητο. Κι εγώ τον κοιτούσα από τον καθρέφτη, να προσπαθεί ξανά και ξανά, κάθε φορά με την ίδια κατάληξη.

Και μέσα στον καθρέφτη, τον έβλεπα στοιβαγμένο στο αμπάρι ενός πλοίου, μαζί με άλλους 500, να υπομένει κακουχίες για μέρες ολόκληρες, με την ελπίδα να φτάσει στην Ελλάδα, να βρει μια καλύτερη ζωή γι’ αυτόν και την οικογένεια που είχε αφήσει πίσω. Τον έβλεπα να κρύβεται από την αστυνομία γιατί δεν έχει χαρτιά, να ζει με άλλους 12 πατριώτες του, σε μια γκαρσονιέρα στα Πατήσια, για να μαζέψει όσα λεφτά μπορεί, για να μπορέσει μια μέρα να γυρίσει πίσω.

Άνοιξα το παράθυρο και τον φώναξα. Του έδωσα όσα ψιλά είχα, με κοίταξε απορημένος, του χαμογέλασα κι έφυγα.

Ζουν ανάμεσά μας και είναι τόσο φτωχοί όσο δεν φαντάζεστε.
Ναι, πολλές φορές κι εμένα μ’ εκνευρίζουν, ειδικά όταν πέφτουν πέντε από πάνω σου για να σου καθαρίσουν τα τζάμια ή όταν δεν σταματάνε ακόμα κι αν ωρύεσαι ότι δεν έχεις λεφτά! Αλλά τους λυπάμαι. Κανείς δεν αξίζει τέτοια μοίρα.

Ας μιλήσουμε για παράδειγμα για αυτούς που έρχονται από το Μπαγκλαντές. Ξέρετε που είναι το Μπαγκλαντές;; Είναι ΜΑΚΡΙΑ! Μιλάμε για πολύ μακριά!

Βρίσκεται στην βορειοανατολική Ασία. Συνορεύει με την Ινδία στα δυτικά, βόρεια, βορειοανατολικά και ανατολικά, με την Μιανμάρ (πρώην Μπούρμα) στα νοτιοανατολικά ενώ νοτίως της βρίσκεται ο Κόλπος της Βεγγάλης.
Όσον αφορά τις κλιματικές συνθήκες, η χώρα ανήκει στις υγρές, τροπικές χώρες και πλήττεται συχνά από φυσικές καταστροφές λόγω κυκλώνων, πλημμύρων και διάβρωσης των ακτών, καταστροφές που οδηγούν πολύ συχνά πάρα πολλούς κατοίκους να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Το Μπαγκλαντές παρουσιάζει ένα από τα μεγαλύτερα συστήματα ποταμών στον κόσμο.

Το Μπαγκλαντές είναι μια από τις 10 φτωχότερες χώρες στον κόσμο βάσει του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Παρά τις επίμονες εθνικές και διεθνείς προσπάθειες για τη βελτίωση της οικονομίας, το Μπαγκλαντές παραμένει μια χώρα όπου κυριαρχεί η ανέχεια, ο υπερπληθυσμός και η κακή διακυβέρνηση.
Όλα ξεκίνησαν ως συνήθως από τις αποικίες.
Οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες άρχισαν να δημιουργούν εμπορικούς σταθμούς στην περιοχή του Μπαγκλαντές κατά τον 16ο αιώνα. Τελικά, η Μεγάλη Βρετανία πήρε στην κυριαρχία της την περιοχή και το Μπαγκλαντές έγινε μέρος της Βρετανικής Ινδίας. Το 1947, το Δυτικό Πακιστάν και η Ανατολική Βεγγάλη, διαχωρίστηκαν από την Ινδία και μαζί δημιούργησαν τη νέα χώρα του Πακιστάν. Η Ανατολική Βεγγάλη μετονομάστηκε σε Ανατολικό Πακιστάν το 1955, αλλά αυτό το περίεργο καθεστώς όπου ουσιαστικά μια χώρα αποτελείται από δύο μέρη τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους από 1.600 χμ2 (!!!), δημιούργησε την περιθωριοποίηση και την δυσαρέσκεια των κατοίκων της Βεγγάλης. Με λίγο λόγια, ό,τι παρήγαγε το Μπαγκλαντές, το έτρωγε το Πακιστάν..

Μόλις το 1971 το Ανατολικό Πακιστάν διαχωρίστηκε από το Δυτικό και μετονομάστηκε σε Μπαγκλαντές.

Στα προβλήματα από τη φτώχια και τις κακουχίες λόγω καιρικών φαινομένων, έρχονται να προστεθούν τα προβλήματα διαφθοράς και εξαιρετικά κακής διακυβέρνησης. Το δημοκρατικό πολίτευμα, ακόμα πολύ νέο, παραμένει εξαιρετικά ασταθές, τα πραξικοπήματα είναι συχνά ενώ το Σύνταγμα έχει τροποποιηθεί άπειρες φορές. Μόλις τον Ιούλιο, οι εκλογές αναβλήθηκαν ακόμα μια φορά, επ’ αόριστον.

Με λίγα λόγια, όπου φτωχός κι η μοίρα του. Μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς που φεύγουν μιλιούνια;

Αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν κάτι καλό για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους. Ας μη μας καθαρίσουν το τζάμι, δεν πειράζει. Αλλά τουλάχιστον ας τους αφήσουμε να προσπαθήσουν να ζήσουν με όση περισσότερη αξιοπρέπεια μπορούν.

Give me five!

Αυτή η ιστορία μου θυμίζει αυτά τα chain letters που έπρεπε να τα αντιγράψουμε 28 φορές και να τα στείλουμε μέσα σε 4,8 ημέρες γιατί αλλιώς δεν θα μας καθόταν άντρας για 22,5 χρόνια και θα βγάζαμε κι ένα σπυρί στη μύτη.

Αλλά τέλος πάντων, μου άρεσε η ιδέα σας για 5 χαρακτηριστικά μας (Μεταξύ μας σήμερα καμία όρεξη δεν είχα να μιλήσω για τον άθλιο Αγ. Βαλεντίνο, καθότι ανέραστη τον τελευταίο καιρό και όσο το σκέφτομαι και με πιάνει απελπισία!)

Για να δούμε λοιπόν:
1) Δεν μπορώ να πέσω για ύπνο χωρίς να έχω πάει τουλάχιστον 2 φορές στην τουαλέτα…Αυτό το έχει εξηγήσει κάπου ο Φρόυντ αλλά δεν σας λέω την ερμηνεία του γιατί είστε κακοήθεις και θα με δουλεύετε για πάντα…
2) Αν δεν είχα ασχοληθεί με τα γράμματα, θα ήθελα να έχω γίνει οδηγός νταλίκας ή στην έσχατη περίπτωση, οδηγός αγοραίου (το τονίζω!) ταξί. Το να οδηγώ σε ανοιχτούς δρόμους είναι για μένα η υπέρτατη απόλαυση (μετά το σεξ και το φαγητό βεβαίως βεβαίως). Επίσης μ’ αρέσουν πολύ τα γρήγορα αυτοκίνητα αλλά αντιπαθώ αυτούς που τα έχουν (αν δεν τα οδηγώ εγώ, δεν έχουν λόγο ύπαρξης).
3) Στην προηγούμενη ζωή μου θα ήθελα να ήμουν μαθητής του Πλάτωνα. Χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις, αδυναμίες είναι αυτές !
4) Είμαι απόλυτα εθισμένη στο τσιγάρο. Τις τελευταίες ημέρες πονάει το μέσα μου και βήχω σαν εργάτης σε βυρσοδεψείο και παρ’ όλ ’αυτά δεν μπορώ να αντισταθώ. Έχω κι άλλους εθισμούς-αδυναμίες, οι οποίοι, κρίνεται φρόνιμο, να μην αναφερθούν σε τόσο δημόσιο χώρο.
5) Αν ήμουν ήρωας παραμυθιού θα ήθελα να ήμουν η Χιονάτη. Περιτριγυρισμένη από μικρούς και αξιαγάπητους νάνους που της έκαναν όλα τα χατίρια, να ζω σ’ ένα απίστευτο σπιτάκι μέσα στο δάσος παρέα με όλα τα ζωάκια, και με ένα πριγκιπόπουλο να την περιμένει στο τέλος της ιστορίας.

Ποιοι θα πάρουν σειρά;
Mogwai
Chris
Gkriniaris
Κοτοσαλάτα
Charty
Και η Joan

Θα ήθελα βέβαια και τον κύριο Πάνο και το Μπαμπάκη αλλά σίγουρα κάτι θα έχουν ετοιμάσει για σήμερα!!

Την καλημέρα μου σε όλους!

Πίσω και σας έφαγα!!!

Για κάποιον περίεργο λόγο, που τον εντοπίζω μάλλον στην ανατροφή που μου έδωσε ο πατέρας μου, πορεύομαι στη μάταιη τούτη ζήση με σημαία μου, όχι μια φούστα, αλλά την αυτοσυγκράτηση.
Εξηγούμαι: Υστερίες, καβγάδες, φωνές, κλάματα και λοιπές συναισθηματικές εκρήξεις ήταν για μένα δείγματα χαμηλού επιπέδου. Κι επειδή ξέρω ότι τώρα θα πέσετε να με φάτε που ξεστόμισα τέτοια κουβέντα, δηλώνω ευθύς εξαρχής ότι πλέον διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.
Γενικώς πάντοτε θεωρούσα ότι όλες οι ανθρώπινες διενέξεις και προβληματισμοί λύνονται και ΠΡΕΠΕΙ να λύνονται ειρηνικά, με διάλογο, με ευπρέπεια.
Ο μπαμπάς μου μου έλεγε πάντοτε ότι πρέπει να αφήνουμε τον άλλον να μιλάει, να ακούμε προσεχτικά την άποψή του, να μην φωνάζουμε σαν να είμαστε στην ψαραγορά (σορρυ theo) αλλά να επικοινωνούμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι.
Επειδή ήμουν κι εγώ γενικά πολύ zen τύπος από του φυσικού μου, αποφάσισα ότι μου πάει αυτό το στυλ και ότι δεν μπορώ να κάθομαι να τσακώνομαι, να κλαίω και να ταράζομαι με το παραμικρό.
Με αυτό τον τρόπο μάλιστα, αρνήθηκα την έτερη γενετική μου προδιάθεση, δηλαδή όλο τον πειραιώτικο τσαμπουκά που κουβαλάει η μητέρα μου και μπορεί να γκρεμίσει πολιτείες ολόκληρες από τις φωνές της. Θα έλεγα μάλιστα ότι επειδή ήξερα ότι η φωνή μου με τη φωνή της μητέρας μου μοιάζουν και επειδή ούτε τα πιο ευφάνταστα βασανιστήρια δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτό που βιώνει κανείς όταν την ακούει να τσιρίζει, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα υπέβαλα κανέναν σε τέτοια δοκιμασία.
Και το πήγα στην άλλη άκρη. Όταν κάτι με εκνεύριζε, με δυσαρεστούσε, με ζόριζε, απλά το υπέμενα. Καθόμουν σα φυτό και περίμενα να μου περάσουν τα νεύρα.

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες…

Στην αρχή ήταν ένας. Τον είχα σαν εξαίρεση. Έλεγα «αυτός ο άνθρωπος με βγάζει εκτός εαυτού. Μόνο αυτός, αλλά με εκνευρίζει τόσο πολύ που χάνω τον έλεγχο.»
Και μετά ήρθε κι άλλος ένας. Και τελικά προστέθηκε ένας τρίτος. (εκεί έχουμε μείνει, μην περιμένετε τρελά νούμερα)

Είδα τον κόσμο απ ’την αρχή. Ήταν σαν να έβγαινα από τον εαυτό μου. Δεν το έβρισκα ιδιαίτερα απελευθερωτικό. Μάλλον τρομακτικό ήταν. Να προσπαθείς να σταματήσεις να φωνάζεις και να πετάς πράγματα και να μην μπορείς..! Σαν το κοριτσάκι από τον Εξορκιστή, να μου γυρνάει το κεφάλι σβούρες και να ξεστομίζω βρισιές που δεν υπάρχουν!!

Είμαι και μελοδραματικός άνθρωπος από τη φύση μου, κι όποτε έκανα τέτοια σκηνικά, αααα!! Όλα κι όλα! Ήταν εξαιρετικού γούστου !!
Να βρίζω και να κλαίω μέσα στη βροχή κι έπειτα να εξαφανίζομαι στο σκοτάδι (κι η pietoula να με κυνηγάει και να με βρίζει γιατί δεν είχε τελειώσει ακόμα τη μπύρα της και δεν είχε που να την αφήσει γιατί όλοι ήταν μουσουλμάνοι στο μαγαζί και δεν πίνουν αλκοόλ, αλλά κρίμα να την πετάξουμε, γεμάτη ήταν, καλό αλκοόλι κι αυτή!!!). Ή να χτυπάω την πόρτα του αυτοκινήτου πίσω μου, να τρέχω (με ελαφίσια χάρη) και να ρίχνω ένα τελευταίο αποχαιρετιστήριο, υγρό βλέμμα, στον απορημένο συνομιλητή.

Γιατί όλα αυτά;; Γιατί δεν μιλάω όταν πρέπει. Τα κρατάω, τα φτιάχνω όπως θέλω μέσα στο κεφάλι μου, και σε ανύποπτη στιγμή τα κάνω όλα λίμπα.
Γιατί για μένα το ποτήρι ξεχείλισε ενώ ο άλλος δεν ξέρει καν ότι υπάρχει ποτήρι.

Κάτι τέτοιο έκανα και χτες το βράδυ. (δεν ξέρω αν σας το’πα, αλλά έχω πάρει φόρα και ξεκαθαρίζω παλιούς λογαριασμούς!).
Πιθανότατα αυτός ο ανυποψίαστος με θεωρεί πλέον ψυχοπαθή.
Γιατί του είπα πράγματα που σκεφτόμουν τους τελευταίους 6 μήνες και μάλιστα σε πολύ έντονο ύφος (ο μελοδραματισμός που λέγαμε) και αυτός δεν είχε πάρει χαμπάρι (ξουράφι κι αυτός!!) Τουλάχιστον, έχω ελπίδες να μην ακούσω νέα του για αρκετό καιρό ακόμα, κι αυτός ήταν άλλωστε ο σκοπός.

Σκέφτομαι λοιπόν, μήπως είναι καλύτερο να αρχίσω να μιλάω λίγο πιο συχνά.
Λίγο πιο έντονα. Να απαιτώ πράγματα, να κάνω τσαμπουκάδες, να δηλώνω το παρών!
Γιατί αν το κάνω μια φορά στους δέκα μήνες, και μάλιστα στα ξεκούδουνα θα αρχίσει ο κόσμος να με περνάει για λαλημένη.
Η παρανοϊκή γκόμενα με το πριόνι!
Τον φόβο μου να έχουν!!! :)

Tu me cherches?? : )

Ca fait une semaine que je vois quelqu'un (j’ADORE Extreme Tracker!!!) chercher mon nom et prénom sur Google, presque tous les jours.

Et en plus, il vient de Montpellier...

Alors...c'est qui??? : ) Tu vas pas parler??

Je suis tres curieuse!!!

Putain..on dirait la galerre..

Ζηλεύω τους ανθρώπους της πίστης. Φαίνονται κυρίαρχοι των παθών τους, επιδεικνύουν αξιοθαύμαστη αυτοκυριαρχία.

Πριν από κάποια χρόνια, η αυτοκυριαρχία ξεγλίστρησε από τα χέρια μου και παρασύρθηκα από μια άγνωστη όρμη. Κι άξαφνα, βούλιαξα ανήμπορη σε κινούμενη άμμο. Ένιωσα παράλυτη. Αδύναμη. Άλλος αποφάσιζε για μένα.

Δεν ήταν έρωτας, ήταν αρρώστια.
Στο τέλος της ημέρας, στάθηκα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και τον έφτυσα.

Γιατί δεν σταμάτησα μέχρι να πιάσω πάτο.

Αν γλίτωσα τότε από περισσότερο πόνο ήταν γιατί έφυγα μακριά. Και πίστεψα ότι είχαν τελειώσει όλα.

Μα τον εαυτό μου τον κουβαλάω πάντοτε μαζί μου. Γεμάτο ελαττώματα, γεμάτο αδυναμίες, έτοιμο να λυγίσει με την πρώτη ευκαιρία.
Τον έχω δει να τα δίνει όλα και να αιμορραγεί.
Τον έχω λυπηθεί. Τον έχω φοβηθεί.

Τις τελευταίες ημέρες, το παρελθόν με στοίχειωσε. Ένιωσα την αγωνιά του μικρού παιδιού που ετοιμάζεται να κάνει σκανταλιά, την ηδονή του ναρκομανή πριν χτυπήσει την ένεση. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά ,η σκέψη σκοτείνιασε.

Ο φόβος μ’ έσωσε. Δεν θα έκανα το ίδιο λάθος.

Έγινα κακιά, τόσο κακιά, το πολέμησα με δηλητήριο (πόσο δηλητήριο..!), του έδωσα μια σπρωξιά να φύγει μακριά μου.

Ας μείνει το παρελθόν στο παρελθόν.
Δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα πια.
Κι ας το αγάπησα κάποτε πολύ. Κι ας μου ψιθυρίζει στ'αυτί ότι μ'αγαπά ακόμα.

Blogaki report..

Αδειούμαι με τρέλλα αλλά για κάποιο περίεργο λόγο τρέχω σαν το Βέγγο για να τελειώσω όλες τις υπόλοιπες δουλειές μου.

Έχει γίνει ο κακός χαμός, η pietoula βαράει απανωτά εγκεφαλικά γιατί μόνο ξύλο δεν έχουμε παίξει ακόμα.. :) Μεσογειακοί τύποι...τι να πεις..

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, έχετε δίκιο όσοι λέτε ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ γυναίκα και άντρα και χαίρομαι που δεν χρειάστηκε να γράψω ολόκληρο post γι'αυτό το θέμα!
Για μια ακόμα φορά, η πραγματικότητα με ξεπερνάει!!

Ευχαριστώ για τα comments σας, δεν προλαβαίνω τώρα να απαντήσω σε κάθε ένα ξεχωριστά!
Μ'άρεσε πολύ το comment της nantia που λέει ότι δε φταίω εγώ!!!! :)

«Σ’αγαπάω αλλά…»
Στέκει λογικά μια τέτοια πρόταση;
Έχει έρθει και αισθάνομαι ηλίθια.
Κάθομαι και τον κοιτάζω από μακριά. Δεν θέλω να τον πλησιάσω.
Τον αγαπάω σα φίλο, τον μισώ σαν άντρα.
Ούτε αυτό στέκει.
Κάνουν οι φίλοι έρωτα, προδίδουν, πληγώνουν;
Θα ήθελα να ήταν δυνατό και ξεκάθαρο το συναίσθημά μου.
Ήταν ποτέ;
Θα ήθελα να μοιραζόμουν τη χαρά τους.
Δεν μπορώ, δεν με αφήνω.
Είναι κρίμα.
Σαν αυτά που περάσαμε μαζί να έχουν πάει χαμένα.
Και σαν από μαγείας, φταίω εγώ γι’ αυτό.
Τον αδικώ; Είμαι εγωίστρια;
Γιατί δεν τ'αφήνω όλα πίσω;

Πρέπει να πιω κι άλλο, πρέπει κάπου να τον βρω, να θυμηθώ τι αγαπούσα.

Το αυτό..

"Μπες στο κέντρο και πες το όνομά σου..."
Τους κοίταξα με τρόμο.
" Έλα! Μη φοβάσαι, το κάναν όλοι!"
Συνειδητοποίησα το λάθος μου...
Θα μπορούσα να είμαι η Ζήνα, έστω η Γκαμπριέλα, η πιστή της φίλη...
Θα μπορούσα να είμαι η Αμαζόνα, η Belite (η αγαπημένη του Κόναν, αδιάβαστοι φίλοι μου!!), έστω η Ανώνυμη. Κάτι ηρωικό, κάτι θηλυκό.
Η! Όχι Το...
Πως να το πεις μπροστά σε όλους αυτούς τους άγνωστους bloggers που περιμένουν;

Είμαι ΤΟ blogaki? Κι όχι μόνο Το αλλά και ...άκι!!!

Το άρθρο Το με συνοδεύει πολλά χρόνια τώρα. "Το μικρό" στην προηγούμενη δουλειά μου, "Το κολλητήρι" στην τωρινή μου, το Μαρινάκι, το το το....
Το γενικότερο physique μου δεν θα μου επέτρεπε διαφορετική στάση
Το κράτησα κι εγώ και το "έχτισα" καλά. Όχι μόνο το όνομα όμως. Και τη "χάρη". Συμπεριφορά μικρού, ζαβολιάρικου παιδιού. Κάποιος κακόβουλος θα έλεγε ότι αρνούμαι να μεγαλώσω. Εγώ θα του απαντούσα ότι έχει απόλυτο δίκιο.

Δεν με πειράζει, συνήθως.
Βοηθάει πολύ στην καθημερινή μου ζωή. Οι άνθρωποι είναι πιο καλοί και ευγενικοί με αυτούς που τους κάνουν να γελάνε, σου κάνουν τα χατήρια και σου χαμογελάνε μόλις σε δουν.
Δεν θα άντεχα να είμαι μια "σοβαρή κοπέλα". Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ βαρετό. Το συνήθειό μου να πειράζω τους άλλους δεν μπορώ να το κόψω.
Όταν σοβαρεύω, όλοι νομίζουν ότι μου συμβαίνει κάτι συνταρακτικό.
Με την στάση μου αυτή, περνάω καλά κι εγώ και συνήθως οι γύρω μου.

Και μετά έρχονται τα δύσκολα...
Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνεύσει ένα "το"; Πόσο στα σοβαρά μπορούμε να πάρουμε ένα πιτσιρίκι;
Κι έπειτα, πόσο μπορεί να γοητευθεί ένας άντρας από ένα "ουδέτερο" που τείνει να μοιάζει με τη μικρή του αδερφή;
Να'τα τα προβλήματα.
Σε μια έξοδο για παράδειγμα, πες ότι κάθομαι σαν την καλή κυρία στο μπαρ και πίνω σοβαρή σοβαρή το ποτό μου κι έρχεται κάποιος να μου μιλήσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τη πω την εξυπνάδα μου. Για να γελάσω εγώ και οι φίλες μου που θα τους διηγηθώ μετά τι είπα πάλι σε κάποιον κακόμοιρο και τον κούφανα.
Αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται το χιούμορ μου, φεύγουν τρέχοντας. Αλλά αυτό δεν μας πειράζει.
Αυτοί που το αντιλαμβάνονται, κάθονται και γελάνε και καταλήγουμε να πίνουμε μπύρες σα φιλαράκια από το στρατό.
Αδυνατώ να πλέξω αυτό το πέπλο μυστηρίου που αρέσει στους άντρες.
Είμαι υπερβολικά φιλική με όλους, αυτοσαρκάζομαι αλλά και κοροϊδεύω με μεγάλη άνεση τον συνομιλητή μου.

Κι έπειτα έρχεται ο φίλος σου που έχει να σε δει δυο χρόνια, σε κοιτάζει και σου λέει "μοιάζεις με γυναίκα, μεγάλωσες, έχει αλλάξει το πρόσωπό σου.."

Μήπως είναι καιρός να αλλάξω γενικώς;

27 σε λίγες μέρες καλοί μου φίλοι, μην ψαρώνετε με τ' όνομα blogaki..

Και ναι, αυτό το blog το έφτιαξα απ΄ό,τι φαίνεται κυρίως για αυτοψυχανάλυση...

Πώς να τον χωρέσω σ’ ένα κείμενο;

Ένα ρεμάλι από τα λίγα, με ζωή άναρχη.
Ένας άνθρωπος που έφυγε από τη χώρα του για να βρει κάτι καλύτερο στην μαμά-Γαλλία και βρέθηκε στα σκατά.
Ένας άντρας που τις ήθελε όλες και καμία.
Ένα παιδί που μαζί του παίξαμε, χορέψαμε και γελάσαμε μέχρι δακρύων.
Ένας εραστής που μ’ έκανε να ουρλιάξω και να κλάψω όσο λίγοι.

Ένας Αλγερινός αδερφός που απέκτησα στα 22 μου και θα τον αγαπάω για πάντα, θέλω δε θέλω.
Έρχεται αύριο.

Σφίξιμο τέλος.
Πήγα να μου κάνω έκπληξη και έφαγα πόρτα.
Κατάφορη αδικία πλήττει την blogo-ύπαρξή μου.
Μου πήραν το σπίτι των ονείρων μου μέσα από τα ίδια μου τα χέρια.
Και μην ακούσω κανέναν να λέει αηδίες για "εμπόδια" και "τι καλά που υπάρχουν κι αυτά" γιατί του κόβω την καλημέρα.

Θα το πιω κι αυτό το πικρό ποτήριον.
Αν είν' η μοίρα μου σακατεμένη....