Δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μυαλό μου.
Ένα παιδί 25 ετών, μες τα αίματα, μαχαιρωμένο και χτυπημένο μέχρι θανάτου.
Τι σκέφτονται όταν χτυπάνε; Ποιον χτυπάνε στ’αλήθεια;
Τόση βία από πού έρχεται και που κατευθύνεται;
Δεν καταλαβαίνω. Θέλω πολύ αλλά δεν τα καταφέρνω.
Είναι κρίμα, τόσο κρίμα..

Θες καμιά ανάποδη να ισιώσεις;;

Ευγένεια: Καλοί τρόποι, συμπεριφορά που δείχνει καλή ανατροφή και σεβασμό στους άλλους.

Την έχω την ευγένεια στο αίμα μου. Ακόμα και σε ανθρώπους που αντιπαθώ από την πρώτη στιγμή, φροντίζω να τους φέρομαι με τον τρόπο φιλικό, στην χειρότερο περίπτωση τυπικό. Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι ότι συνήθως οι λόγοι που αντιπαθούμε κάποιον με την πρώτη ματιά είναι επειδή μας θυμίζει κάποιον ή κάτι που έχει εντυπωθεί μέσα μας με αρνητικό τρόπο. Αποφεύγω λοιπόν να παραμείνω στην πρώτη κρίση μου για κάποιον και του δίνω περιθώριο να μου αποδείξει ότι δεν είναι τόσο αντιπαθητικός όσο πιστεύω ή έστω ότι μπορώ να βρω τρόπο να συνεννοηθώ, να περάσω το δικό μου το μήνυμα και να κατανοήσω το δικό του.
Δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι στα μοντέλα μας, ούτε εγώ ταιριάζω με όλους.
Θεωρώ ωστόσο εαυτόν πολιτισμένο άνθρωπο, που γνωρίζει τους κανόνες της επικοινωνίας και τις κοινωνικές συμβάσεις, και μπορεί να συνυπάρξει με τον οποιονδήποτε χωρίς να επέλθει σύγκρουση.

Αναγκαστικά υπάρχουν και περιπτώσεις όπου απλά δεν μπορείς να συνεννοηθείς ή δεν θέλεις καν να προσπαθήσεις γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος, πχ. Ένας ανόητος που σε φλερτάρει (μόνο αυτός ξέρει γιατί αφού έχεις δηλώσει με τρόπο κατηγορηματικό ότι δεν παίζει τέτοιο ενδεχόμενο) με τον πιο επίμονο τρόπο. Και εκεί εγώ λέω, πάλι χωρίς να προσβάλω κανέναν, «κάτσε στη μεριά σου, να κάτσω κι εγώ στη δική μου και όλα θα πάνε καλά!»

Αμ δε! Η ευγένεια σε μερικούς ανθρώπους δεν πιάνει.
Το θέλουν το μπινελίκι τους για να στρώσουν.
Συνήθως, δεν είμαι διατεθειμένη να το δώσω.
Δεν την χαλαλίζω την ψυχική μου ηρεμία βρε αδερφέ.
Στις δύσκολες περιπτώσεις, φωνάζω την pieta να καθαρίσει.

Κι έρχομαι τώρα κι αναρωτιέμαι και ρωτάω κι εσάς.
Τους βρίζουμε τους ενοχλητικούς ή έτσι κερδίζουν αυτό που ήθελαν τελικά, δηλαδή την προσοχή μας;
Μπαίνουμε στη διαδικασία να ενοχληθούμε από τη βλακεία που βαράει τον καθένα ή αδιαφορούμε μέχρι να το πάρουν απόφαση και να πάνε από κει που ήρθαν;

Το γκάλοπ ξεκινάει τώρα!

Το εγωιστικό γονίδιο

Ανάμεσα στους διάφορους αμυντικούς μηχανισμούς που διακρίνει η ψυχολογία, υπάρχει και ένας που λέγεται «διανοητικοποίηση», άλλως intellectualization. Λέμε ότι ο ασθενής «διανοητικοποιεί» όταν φοράει το καπέλο του διανοούμενου και αντί να κάτσει να πει τι τον τρώει, προτιμά να ερμηνεύει τις καταστάσεις που τον προβληματίζουν, ή ακόμα καλύτερα να φιλοσοφεί γενικότερα για την ψυχή του ή για κάποιον άλλον, ή για τον κόσμο γενικότερα.

Αυτός ο μηχανισμός άμυνας, φτιάχτηκε για μένα. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι καλές μου φιλενάδες με κοιτάνε με απορία όταν κάθομαι και τους εξηγώ με μεγάλη λεπτομέρεια όλες τις επιστημονικές παραμέτρους ενός προβλήματος χωρίς ουσιαστικά να αναφέρομαι στο ίδιο το πρόβλημα. Ή ακόμα καλύτερα, όταν βάζω όλους τους προβληματισμούς μου στην άκρη και καταπιάνομαι με τις ανησυχητικές διαστάσεις που λαμβάνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή τον νέο νόμο περί ιδιοκτησίας που πέρασε την προηγούμενη εβδομάδα στην Κίνα.

Κάτι τέτοιο μ’ έπιασε τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Μια συζήτησε με έναν καλό μου φίλο και το μάτι μου γυάλισε. Θεωρίες που δεν τις γνωρίζω και με περιμένουν να τις ανακαλύψω. Μια νέα θεώρηση της ζωής που θα μου τραβήξει την προσοχή από την ματαιότητα της ύπαρξής μου τον τελευταίο καιρό (είναι προφανές ότι έχω φορέσει το καπελάκι του διανοούμενο, μη με κοιτάτε στραβά!!!).

Άκουσα λοιπόν για τη θεωρία του Richard Dawkins, όπως αυτή περιγράφεται στο βιβλίο του The selfish gene (1976), που λέει ότι οι άνθρωποι υπάρχουν ως «οχήματα» ή μηχανές επιβίωσης, με τα γονίδια να δημιουργούν τους ανθρώπινους μηχανισμούς προκειμένου να αναπαραχθούν τα ίδια και να επιβιώσουν στο πέρασμα των χρόνων.
Αυτή η θεωρία από μόνη της θα μπορούσε να θέτει τέλος στις αναζητήσεις μας περί του σκοπού της ζωής, αφού θεωρεί ως δεδομένο ότι είμαστε εδώ για να κάνουμε παιδιά, που θα κάνουν παιδιά και ούτε καθεξής.
Ωστόσο, αυτό που δεν υπολόγισαν τα εγωιστικά αυτά γονίδια ήταν το γεγονός ότι το ανθρώπινο είδος ανέπτυξε εγκέφαλο. Εγκέφαλο ο οποίος βρήκε μάλιστα τρόπος να αποτρέψει την συνέχεια τους, βλ. προφυλακτικό και άλλες μεθόδους αντισύλληψης.

Στο ίδιο βιβλίο, ο Dawkins αναφέρεται στον όρο meme ( εκ του ελληνικού μιμούμαι και διαβάζεται όπως το gene), το οποίο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ως μιμίδιο (κατά το γονίδιο).

Τα memes λοιπόν, αναφέρονται σε «μια μονάδα πολιτιστικής πληροφορίας» η οποία μπορεί να διαδοθεί από το ένα μυαλό στο άλλο όπως κάνουν και τα γονίδια. Ο Dawkins δίνει παραδείγματα memes: σκοποί τραγουδιών, φράσεις από διαφημίσεις, πεποιθήσεις, μόδες κτλ.

Θα μπορούσαμε απλά να πούμε ότι τα memes είναι κάθε ιδέα η οποία για κάποιο λόγο κάνει τον εγκέφαλο που την αποδέχεται να θέλει να την μοιραστεί με άλλους εγκεφάλους.

Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά σας φαίνονται μάλλον άσχετα για Δευτέρα πρωί και δίκιο έχετε. Αλλά εμένα μου έχουν δημιουργηθεί πολλοί προβληματισμοί, όπως για παράδειγμα, με ποια κριτήρια επιλέγουμε τις ιδέες που περνάμε στους άλλους, πως ο νεοφλοιός του εγκεφάλου αντιστέκεται στα γονίδια και στην τάση τους για αναπαραγωγή και τα κάνει όλα μπάχαλο, (βάλτε εδώ και λίγο σάλτσα συνειδητού και ασυνείδητου που είναι και το αγαπημένο μου), είναι δυνατόν τα πάντα να γυρνάνε γύρω από το σεξ;;;; και άλλα πολλά.

Δεν το’ χω σε τίποτα να μπλέξω όλες τις θεωρίες μαζί και να προσπαθήσω να βγάλω τη δικιά μου.
Έχω διάβασμα!
Καλημέρα σας!!

Just to set the record straight

Αντιλαμβάνομαι ότι πολλές φορές, μέσα από το blogaki, εμφανίζομαι ιδιαίτερα κυκλοθυμική.
Μια πάνω, μια κάτω, σαν το τρενάκι του Λούνα Παρκ.

Δεν με ευχαριστεί καθόλου σαν πρακτική, ίσα ίσα που με κουράζει ιδιαίτερα.
Δυστυχώς για μένα, επηρεάζομαι πιο έντονα απ’ ό,τι θα επιθυμούσα από τα ερεθίσματα που μου δίνουν οι άνθρωποι γύρω μου.
Θα προτιμούσα να παραμένω βράχος ψυχραιμίας και αδιαφορίας.
Αλλά αν και blogaki, άνθρωπος είμαι κι εγώ, και υπάρχουν πράγματα που με προβληματίζουν και με στεναχωρούν.

Ωστόσο, όταν επανέρχομαι, το κάνω δυναμικά!!
Γι’ αυτό, το νου σας!!!

Ps. Χρωστάω μια ιστορία και στην Debby, αλλά δεν έχω καθόλου μα καθόλου έμπνευση τις τελευταίες μέρες. Θα το προσπαθήσω και θα σας καταπλήξω!!!

Το καβούκι μου είναι πολύ όμορφο. Το’ χω φτιάξει πολύ προσεχτικά.
Κομματάκι κομματάκι, το ’χω φέρει στα μέτρα μου.
Το’ χω διακοσμήσει με πίνακες που αγαπώ, το’ χω γεμίσει βιβλία που αγαπώ και φωτογραφίες που με κάνουν να γελάω.
Μέσα σ’ αυτό είμαι ο εαυτός μου. Μου προσφέρει τη σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να με στεναχωρήσει.
Και δεν με νοιάζει που αντίστοιχα κανείς δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.
Ούτως ή άλλως η ευτυχία είναι στιγμές που περνάνε και φεύγουν ενώ ο πόνος, τ’ αφήνει τα σημάδια του.
Τρυπίτσες στο καβούκι μου, που με κάνουν να το σοβατίζω κάθε τρεις και λίγο για να γίνεται πιο μεγάλο, πιο σκληρό.

Φορές βγάζω το κεφάλι μου, κοιτάω γύρω και χαμογελώ.
Μπορεί και κάποιος να πλησιάσει. Μπορεί να τον αφήσω να δει πως είναι μέσα.
Αλλά αν με πιέσει να το αφήσω γιατί εκείνος ασφυκτιά, του δίνω μια με τη δαγκάνα μου να φύγει.

Μέσα στο καβούκι μου θα μείνω μέχρι να με παρασύρει το κυματάκι της θάλασσας.
Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Όλο εκεί γύρω τριγυρνάω…

Όταν τα πράγματα γίνονται έτσι όπως τα κατάφερα, η μόνη λύση είναι να το ρίξω στη δουλειά.
Το πρόβλημα είναι γιατί καταφέρνω πάντα να στεναχωριέμαι..

Ας είναι. Συνηθισμένη είμαι.

Μαζευόμαστε σιγά σιγά...!!

Χωράτε κι άλλοι!! Ελάτε!!!

Letter for you!!

Αγαπημένοι μου φίλοι,
Αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή σας και να κάνω λίγες διακοπές.
Βρίσκομαι στα Blogeros Islands!!

Εδώ έρχονται οι bloggers με ψυχολογικά προβλήματα αλλά άλλα blogakia σαν εμένα δεν έχει.
Όλη μέρα κάθομαι και ψήνομαι στον ήλιο, κάνω μακροβούτια και καπνίζω κάτι περίεργα χόρτα που φυτρώνουν στο νησί και μετά όλο γελάω!!
Αλλά οι άλλοι επισκέπτες δεν είναι πολύ χαρούμενοι και δεν τους συμπαθώ πολύ!!
Θα προτιμούσα να σας είχα πάρει μαζί μου.
Picture this:

O chris θα μας έπαιζε κιθάρα τα βράδια, μαζί με τον Κώτσο της Julia, ενώ η Julia, ο Γκρινιάρης και η Joan θα μας τραγουδούσαν!
Ο theo, ξαπλωμένος σε μια chaise longue θα έλεγε τον πόνο του στη μικρή μας Georgia ενώ θα έπιναν κοκτέιλ.
H pieta θα κανόνιζε το βραδινό μας πάρτυ ενώ το gourouni με το bicoutti θα μασουλούσαν καρύδες κάτω από ένα φοίνικα και θα γελούσαν.
Ο Yo!reeka’s θα περπατούσε δίπλα στη θάλασσα πιασμένος χέρι χέρι με την *Αθηνά*, ενώ η Trilian θα έπαιζε κυνηγητό με τον Nikola, την Charty και την An Lu.
Ο an205 θα έβαζε μουσική στο beach bar και η Αστάρτη θα του έκανε παρέα πίνοντας σφηνάκια.
Ο Spyros με την Proserpina θα έχτιζαν κάστρα στην άμμο για να κάνουν επιτέλους πράξη αυτά που μάθαιναν τόσο χρόνια στο Ε.Μ.Π.
Η kira και η So_far θα ξεχνούσαν τις δουλειές τους και τις έννοιες τους και θα χόρευαν όλη μέρα μαζί με την Κοτοσαλάτα στους ρυθμούς της Ρέγγε.
Ο Αστροϊστορικός θα προσπαθούσε να αναλύσει στους περαστικούς τη γεωπολιτική σημασία της θέσης των Blogeros Islands.
Ο zouri θα κυνηγούσε μια ιθαγενή χορεύτρια για να της τσιμπήσει τον πισινό, ενώ η Debby, ο Mogwai κι ο Thrass θα συζητούσαν για την πραγματική έννοια της ευτυχίας.
H thrills θα ανακάλυπτε ότι στη διπλανή παραλία είναι όλοι οι φίλοι της και θα ήταν πάλι χαρούμενη.
Ο mpampakis θα έπαιρνε τον πιτσιρικά του στο θαλάσσιο πάρκο που βρίσκεται στην άκρη του νησιού ενώ ο κύριος Πάνος θα έπινε τα ποτάκια του και θα ετοίμαζε το επόμενο βιβλίο του.
Κι εγώ απλά θα άραζα και θα διασκέδαζα με την ψυχή μου!

Θα το κανονίσουμε για την επόμενη φορά!!!
Προς το παρόν πάω να πιω ένα τρίχρωμο κοκτέιλ και να αράξω στον ήλιο!!!
Λέω να κάτσω λίγο ακόμα!!
Σας φιλώ!!

Blogaki

Photo by Gourouni!

2nd photo by Chris!

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, μοιάζω περισσότερο από ποτέ στο μικρό μαύρο πλασματάκι που με αντιπροσωπεύει στην μπλογκόσφαιρα.
Το πρόσωπό μου είναι συνεχώς συνοφρυωμένο και με διακατέχει μια ξινίλα απροσδιορίστου προελεύσεως.
Αν αρχίσω να μαυρίζω και να κονταίνω, θα σας φωνάξω για βοήθεια.
Πάντως, μέχρι να βρω τι μου φταίει, θα απουσιάσω για λίγο.

Αδυναμίες

Από μικρή είχα την τάση να περισυλλέγω μικρά, και συνήθως χτυπημένα, ζωάκια και να τα πηγαίνω σπίτι μου. Η μαμά μου τραβούσε τα μαλλιά της στα κρυφά αλλά δεν έλεγε τίποτα γιατί ήθελε να μας κάνει φιλόζωους και συμπονετικούς ανθρώπους. Πέρα λοιπόν από τα ζωάκια που είχαμε κατά καιρούς σπίτι μας (σκυλάκια, πουλάκια, κουνέλια κτλ), είχαμε σχεδόν πάντοτε έναν guest star.

Η αρχή είχε γίνει μ’ ένα περιστέρι με χτυπημένη φτερούγα, που το’ βαλα σε μια κούτα και το ανέβασα με καμάρι στο διαμέρισμα.
«Τι είναι αυτό Μαρινάκι μου;» μου λέει η μαμά μου, με έναν κόμπο στο λαιμό.
«Ένα χτυπημένο περιστέρι! Φέρε μου λίγο γάλα να το ταΐσουμε!!!» (στην ηλικία που ήμουν, θεωρούσα ότι όλα τα ζωάκια τρέφονται με γάλα και μόνο!)
Το κρατήσαμε λοιπόν το περιστέρι στο μπαλκόνι τουλάχιστον ένα μήνα μέχρι να δυναμώσει, και λίγο πριν φύγει, του δέσαμε κι έναν κόκκινο φιόγκο στο πόδι για να το ξεχωρίζουμε αν τυχόν επιστρέψει στο σπίτι μας. Ήρθε κανα δυό φορές και μετά εξαφανίστηκε.

Ένα άλλο πλασματάκι που υιοθετήσαμε, ήταν ο Φλιντ, το σαλιγκάρι. Τον Φλιντ δεν τον είχαμε βρει έξω, αλλά μέσα στη σακούλα με τα μαρούλια. Κι αποφασίσαμε να τον κρατήσουμε για λίγο γιατί διασκεδάζαμε πάρα πολύ όταν βλέπαμε τις πράσινες μπουκίτσες από μαρούλι να ταξιδεύουν στο μικροσκοπικό του σωματάκι, από το κεφάλι μέχρι την ουρά. Ο Φλιντ ήταν πολύ μικρούλης και πολύ χαριτωμένος, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά πράγματα μαζί (πόσο να δεθείς πια μ’ ένα σαλιγκάρι;;) και σύντομα βρήκε το δρόμο για την ελευθερία του.

Τα μόνα ζώα που δεν επιτρέπονταν στο σπίτι μας ήταν οι γάτες. Τις σιχαινόταν τις γάτες η μαμά μου και αυτό είχε περάσει κατά κάποιο τρόπο και σε μένα και τον αδερφό μου.
Η μοναδική φορά που υποχώρησε ήταν όταν πήγαμε διακοπές στη Νάξο. Είχε έρθει μαζί και η μικρή μας η ξαδέρφη και διασκεδάζαμε αφόρητα ! Εκεί βρήκαμε και τη Ζιζού, ένα απίστευτα όμορφο, τοσοδούλικο γατί, μέσα στο νάζι, το σκέρτσο, το παιχνίδι και το γουργούρισμα. Μας άφησε λοιπόν η μαμά μου να την κρατήσουμε, την μπάσαμε κι εμείς στο δωμάτιο και στη βδομάδα πάνω γίναμε και οι 3 πουά!!! Η Ζιζού είχε μύκητες κι εγώ με τον αδερφό μου αποφασίσαμε ότι δίκιο είχε η μαμά μου που δεν συμπαθεί τις γάτες τελικά!!!

Πέρα από την αδυναμία μου στα μικρά ζωάκια, στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού ανακάλυψα και άλλη μια αδυναμία. Ίσως έφταιγε που άρχισα να ασχολούμαι και με τα λυκόπουλα…
Έτσι ένα απόγευμα, βγαίνοντας από το σχολείο, πέμπτη δημοτικού πρέπει να πήγαινα, βλέπω έναν παππούλη να κάθεται δίπλα σ’ ένα περίπτερο και να κλαίει. Ξεκινάω να πάω κοντά, μου λένε οι συμμαθήτριές μου «που πας, έλα εδώ, δεν κάνει να μιλάμε σε ξένους», τις αφήνω και πάω στον παππούλη. «Τι πάθατε;» του λέω. «Δεν θυμάμαι να πάω σπίτι μου» μου λέει και να κλαίει. Απελπισία εγώ. Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, «ελάτε στο δικό μου το σπίτι» του λέω. Τον παίρνω λοιπόν τον παππού αγκαζέ, και ξεκινάμε για το σπίτι μου. Ένα βήμα το τέταρτο ο παππούς κι όλο να κλαίει. Κάναμε μια απόσταση δέκα λεπτών, κανένα μισάωρο. Φτάνω καθυστερημένη στο σπίτι, χτυπάω το κουδούνι και λέω στον μπαμπά μου «Κατέβα γιατί βρήκα έναν παππού!». Κόκαλο οι γονείς μου. Τέλος πάντων, βρήκανε ένα τηλέφωνο μέσα στο πορτοφόλι του παππού, τον πήρε ο μπαμπάς μου και τον πήγε σπίτι του.
Άλλη μια χαμένη γιαγιά συνάντησα πριν από 5 χρόνια. Αυτή ήταν πιο δύσκολη περίπτωση! Ούτε θυμόταν που μένει, ούτε πώς να πάει, μόνο τ’ όνομά της θυμόταν κι από το λαιμό της κρεμόταν σ’ ένα σχοινάκι το κλειδί του σπιτιού της. Μου την παρέδωσε ένας τύπος μέσα στο τρένο και μου είπε «Θα βοηθήσεις τη γιαγιά να βρει το σταθμό που κατεβαίνει γιατί εγώ πρέπει να φύγω;». Και μου’μεινε αμανάτι η κυρία Άννα. Από Νέα Ιωνία μέχρι Κάτω Πατήσια, κατεβήκαμε σε όλους τους σταθμούς, να δει γύρω γύρω μπας και θυμηθεί τίποτα. Όταν πια τον βρήκαμε τον σταθμό που έψαχνε, πήρε φόρα κι άρχισε να πιλαλάει και όρμαγε στη μέση του δρόμου κι έτρεχα εγώ από πίσω να μην τη φάει κανένα αυτοκίνητο. Τέλος πάντων, έφτασε κι αυτή σώα στο σπίτι της. Άδειο της το σπίτι και πόνεσε η ψυχή μου γιατί δεν είχε κανέναν στον κόσμο και ήξερα ότι την επομένη, πάλι τα ίδια θα τράβαγε.

Είναι περίεργο αλλά όλο βρίσκω παππούδες και γιαγιάδες στο δρόμο μου. Πως με μυρίζονται δεν ξέρω, αλλά σχεδόν μια φορά το τρίμηνο, πετάγεται ένας παππούς μπροστά στο αυτοκίνητό μου και μου λέει «με πας λίγο πιο κάτω;». Κι όλο κάνω διανομές!!
Έχει πλάκα όμως. Ακούω του κόσμου τις ιστορίες.
Και κάνω συλλογή τις ευχές τους! Δεν μπορεί, κάπου θα χρησιμεύσουν!!

Ε- Ε- Εκδρομή!!!!

Η ώρα είναι 7:30 κι έξω από το μαγαζί μόλις πέρασαν καμιά εικοσαριά λυκόπουλα, από τη λέσχη λίγο πιο πάνω. Κουβαλάνε κούτες, κοντάρια και σακίδια. Εκδρομή!!!

Σ'αυτή τη λέσχη πήγαινα κι εγώ. Από τα 8 μου μέχρι τα 16, αν θυμάμαι καλά.
Με τα προσκόπια πέρασα κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές μου και αναγκαστικά κάποιες από τις πιο δύσκολες.
Ο πρώτος μου έρωτας, ο Νίκος, ήταν πρόσκοπος όταν εγώ ήμουν λυκόπουλο. Τον αγαπούσα, τον λάτρευα (φοβερό αυτό για τόσο μικρή ηλικία!!). Κάθε μέρα, γυρνούσα από το σχολείο, πετούσα την τσάντα μου κι έλεγα στην μητέρα μου "Να πάω να τον δω πέντε λεπτάκια μόνο, μανούλα μου!!!" κι έτρεχα να πάω να τον δω να παίζει πινγκ πονγκ στη λέσχη, να χαμογελάει φιλάρεσκα που είχε την μεγαλύτερη εξέδρα απ' όλους (όλα τα κοριτσάκια έκοβαν φλέβες για τον Νίκο), να μου πει"Γεια σου!" κι εγώ να πάρω τη δόση μου για τις επόμενες 24 ώρες.
Κι έπειτα, σε μια εκδρομή, την τελευταία μου με τους προσκόπους, έδωσα το πρώτο μου φιλί, στα κλεφτά, μέσα σε μια σκηνή (και πήρα μια γεύση για το πως θα εξελιχθεί η ερωτική μου ζωή στο μέλλον, αλλά θα μιλήσουμε άλλη φορά γι'αυτό!)

Σαν λυκόπουλο και μετέπειτα πρόσκοπος και ανιχνευτής έμαθα πολλά, άχρηστα και χρήσιμα, πράγματα. Έμαθα την ισότητα αλλά και την ιεραρχία, τη συνεργασία και την ίντριγκα (μιλάμε για "Λάμψη", ειδικά στους Ανιχνευτές..), πήγα σε πανέμορφα μέρη στην Ελλάδα, ανέβηκα σε βουνά, αποκλείστηκα σε καταφύγια, περπάτησα όλη την Αθήνα, πρωταγωνίστησα σε θεατρικές παραστάσεις, έμαθα να συνυπάρχω με κάθε λογής άνθρωπο κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο.

(Τους βλέπω ακόμα.. Έχει έρθει το πούλμαν να τους πάρει. Ζηλεύω τόσο πολύ, που δεν το πιστέυω!!)

Επανέρχομαι! Πραγματικά πιστεύω ότι όσοι έχουν υπάρξει πρόσκοποι είναι πολύ τυχεροί άνθρωποι! Κυρίως για τα παιδιά των μεγάλων πόλεων, που δεν έχουν και πολλές δυνατότητες να έρθουν σε επαφή με τη φύση, είναι μεγάλο δώρο.

Στην ηλικία των 10 όλοι μας ξέραμε να στήνουμε σκηνή, να ανάβουμε φωτιά και να μαγειρεύουμε (καλά! τα βασικά, μην φανταστείτε!), να φυλάμε σκοπιά μέσα στη μαύρη νύχτα, να μην φοβόμαστε τα ζουζούνια, να κάνουμε κόμπους (τι; δεν είναι χρήσιμη η καντηλίτσα ;;), να σκαρφαλώνουμε σε κάθε ραχούλα και βουνοπλαγιά για να κάνουμε κωλοσκί (σακούλα σκουπιδιών κι έφυγες κάτω τη χιονισμένη πλαγιά), να μην φρικάρουμε όταν είμαστε κουρασμένοι και βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο γιατί έβαλε νερά η σκηνή μας, να είμαστε μακριά από τη μαμά μας και να μην μας πειράζει καθόλου...
Για να μην μιλήσω για τον ατέλειωτο χαβαλέ που γινόταν και που νόμιζες ότι θα πάθεις επιληψία από τα γέλια!!!

Σχολείο μεγάλο, αυτό είναι για μένα ο προσκοπισμός. Δεν υπήρχε κάποια ιδεολογία (όπως λανθασμένα πολλοί φαντάζονται) την οποία υπηρετούσαμε. Πολλοί διατείνονται ότι είναι σαν στρατός. Το να μαθαίνεις όμως να μιλάς όταν σου δίνουν το λόγο, να καταλαβαίνεις ότι και οι άλλοι έχουν δικαίωμα να μιλήσουν και ότι η κάθε απόφαση βγαίνει συλλογικά, να κατανοείς την αξία της συνεργασίας και της βοήθειας, την ισότητα των δύο φύλων, το σεβασμό προς το περιβάλλον (υπάρχουν ενήλικες που αγνοούν αυτές τις έννοιες!!!) και να τα κάνεις όλα αυτά πράξη στην καθημερινή σου ζωή, δεν νομίζω ότι παραπέμπει στην παράνοια των Ενόπλων δυνάμεων.

Πριν από κανένα χρόνο, πήγα σε μια συνάντηση με παλιούς συν-προσκόπους. Ήταν πολύ συγκινητικό. Με αυτά τα παιδιά είχαμε μεγαλώσει μαζί, γειτονόπουλα πολλά από αυτά, συμμαθητές στο σχολείο, αλλά αυτό που μας ένωνε ήταν οι κοινές εμπειρίες, πολλές φορές κακουχίες, που είχαμε ζήσει. Ήταν οι ατέλειωτες συζητήσεις γύρω από τη φωτιά, οι ερωτικές εξομολογήσεις (δύσκολα τα χρόνια της εφηβείας), οι παρεξηγήσεις, οι πεζοπορίες, οι πλάκες, οι καβγάδες, τα ατυχήματα.
Πολλοί από αυτούς ασχολούνται ακόμα, ως αρχηγοί τμημάτων στη λέσχη.
Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να το κάνω, αλλά θέλει πολύ από τον χρόνο μου και πέφτει και 40 χμ. μακριά από το σπίτι μου!!!
Όμορφα χρόνια!!!

Παραγγελιά!!

Παραγγελιά το σημερινό ποστάκι.
Ο Υπουργός μας έχωσε να δηλώσουμε τις 7 αγαπημένες μας ταινίες.
Από σινεμά, ή μάλλον γενικότερα από τέχνες, δεν γνωρίζω πολλά.
Κάτι μ’ αρέσει ή δεν μ’ αρέσει, αλλά δεν μπορώ εύκολα να το δικαιολογήσω.

Οπότε με δυο κουβέντες σας λέω γιατί τις παρακάτω ταινίες μπορώ να τις δω άπειρες φορές χωρίς κανένα πρόβλημα!

Monty Python and the Holy Grail (1975) Γιατί μάλλον στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ένας από τους Ιππότες που λένε Νι!
Eternal Sunshine Of The Spotless Mind (2004) Για το πρωτότυπο σενάριο και τις καταπληκτικές ερμηνείες.
City of God (Cidade de Deus) (2003) Δείτε το και θα καταλάβετε!
Amelie (2001) Γιατί κατά βάθος (πολύ πολύ βάθος) είμαι ρομαντική…
The Nightmare Before Christmas (1993)… και μου αρέσουν τα παραμύθια!!
Pulp Fiction (1994) Τι; Θέλετε και λόγο;; I LOVE TRAVOLTA!(μπουχαχά!!)
Finding Nemo (2003) Γιατί αν δεν είχα γεννηθεί blogaki, θα ήμουν σίγουρα η Dory!!

Για να μας πουν και ο Theo, η Georgia, η Proserpina, ο Chris και το Gourouni.
Αν θέλετε βεβαίως!! :)
Καλημέρα σε όλους!!!

Άντε, αργείς;;;

Πως λέγεται αυτή η κατάσταση που όλο περιμένεις;
Περιμένεις κάτι καλύτερο από τη δουλειά κι όλο αργεί, περιμένεις τον άντρα που δεν έρχεται ή έρχεται κάποιος που εσύ δεν θέλεις, περιμένεις να βρεις το σπίτι των ονείρων σου που τελευταία στιγμή το παίρνει κάποιος άλλος, περιμένεις να γίνει κάτι συνταρακτικό τέλος πάντων.
Μια φάση αναμονής δεν προσφέρεται για μεγάλες συγκινήσεις. Δεν είμαι ούτε ευτυχισμένη, ούτε δυστυχισμένη.

Με λένε blogaki και είμαι καλά! Δεν έχω λόγο να μην είμαι, αυτό μου θυμίζω κάθε φορά που τείνω στη στεναχώρια.
Κι όλο περιμένω. Το τυχαίο γεγονός που θα τ’ αλλάξει όλα.

Σ’ αυτή τη φάση της αναμονής που βρίσκομαι λοιπόν, επιστρέφω ξανά και ξανά στην τελευταία φορά που ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε. Έχω ξαναμιλήσει γι’ αυτό το καλοκαίρι αλλά τότε σημασία δεν μου δίνατε!

Ένα καλοκαίρι που είχε ξεκινήσει μ’ έναν χωρισμό και τους χειρότερους οιωνούς.
Απελπισία! Οι φιλενάδες κλεισμένες κι εγώ στον αέρα.
Παίρνω ένα φιλαράκο, πρόσφατα χωρισμένος κι αυτός, έλα από ’δω να δούμε που θα πάμε το καλοκαίρι, έρχεται, μου την πέφτει στα καλά καθούμενα, πρόβλημα γιατί τσίγκινο βρακάκι εγώ στις διακοπές δεν φοράω, άρα άκυρο.
Φτού και πάλι φτου!
Παίρνω άλλο φιλαράκο, ευτυχώς μ’ αυτόν το’ χουμε ξεκαθαρίσει προ πολλού το θέμα (είμαι κι ακαταμάχητη η άτιμη!!), που θα πάμε, που θα πάμε, πάμε στην Ανάφη…

Ανάφη λοιπόν (με μια μικρή στάση στην Πάρο, στην οποία δεν θέλω να αναφερθώ).
Για όσους δεν ξέρουν, απέναντι από τη Σαντορίνη, άγονη γραμμή.

Σ’ αυτό το νησάκι, το ξερό, το ξεχασμένο απ’ το Θεό και ευτυχώς κι απ’ τους ανθρώπους, γνώρισα την καλύτερα παρέα που θα περίμενα ποτέ.
Ένα τυχαίο γεγονός, μια αιώρα που στήθηκε κατά λάθος στη μεριά τους και γνωριστήκαμε.
Διακοπές πραγματικές, μόνο πετσέτα και μαγιώ, σκηνή και φωτιά στην παραλία, κρασί και κιθάρες, συζητήσεις μεθυσμένες και φιλοσοφία δημοτικού, χαβαλές και μόνο.
Τίποτα δεν χρειαζόταν να κάνεις για να γίνεις αποδεκτός. Τα λεφτά, το «επίπεδο», τα ρούχα, τίποτα από αυτά τα καθημερινά, τα Αθηναϊκά δεν είχε σημασία.

Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι το τελευταίο μας βράδυ στο νησί.

Έχουμε ξεστήσει τις σκηνές, τα πράγματα έχουν κατέβει στο λιμάνι και ξεκινάμε για ένα ταβερνάκι στο Κλεισίδι για το αποχαιρετιστήριο δείπνο.
Κρασί, πολύ κρασί, κι ο χορός ξεκινάει. Οι γυναίκες από τα διπλανά τραπέζια μας κοιτάνε με μισό μάτι, οι άντρες τους με γουρλωμένα μάτια.
Ορμάμε και τις σηκώνουμε, κι αυτές και τους άντρες τους.
Η κυρά Ευδοκία η ταβερνιάρισσα γελάει σαν παιδί.
Όλο το μαγαζί στο πόδι. Ανοίγει μια σαμπάνια που σκονιζόταν καμιά δεκαπενταριά χρόνια σ’ ένα ράφι.

Δεν θυμάμαι πως φύγαμε από την ταβέρνα.
Θυμάμαι να φτάνω και να σωριάζομαι στην πετσέτα μου δίπλα στη φωτιά.
Κι όπως έχω ξαπλώσει, ακούω φωνές από τ’ αριστερά μου. Τρεις από μας έχουν μπει στη θάλασσα.
Σηκώνομαι μηχανικά, κι αρχίζω να κατευθύνομαι προς το μέρος τους.
«Ωχ ωχ!» έρχεται η Κοντοχρύσα.»
«Ευθεία πάρ’ το! Κοίτα πως πηγαίνει!!»
Παραπατώντας και διαγράφοντας οχτάρια στην παραλία, αρχίζω να βγάζω τα ρούχα μου.
«Όλα βγάλ’τα! Όλα!»
Φτάνω κοντά τους, τους γελάω και βουτάω.

Άκουσα τις φωνές τους σαν μέσα από φίλτρο… «Το μαλάκα! Βούτηξε..»
Πιο δυνατά άκουσα τη δική μου φωνή μέσα στο κεφάλι μου «Έχεις κάνει μεγάλη βλακεία!!!Βγες έξω! Θα πνιγείς!»

Βγήκα στην επιφάνεια και πήρα μια ανάσα.
Μ’ αυτή την ανάσα θα έβγαζα όλο το χειμώνα που θα ακολουθούσε.
Πήγα και ξάπλωσα πάλι στην πετσέτα μου χαμογελώντας.
Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν ένα τσιγάρο να περνάει πάνω από το κεφάλι μου.
«Θέλεις;» με ρώτησε ο Π..
«Άσ’την, ξεράθηκε» απάντησε κάποιος.
Κι ήμουν ευτυχισμένη.

Θα ξανάρθει η ευτυχία στο δρόμο μου!

Δεν θα ξανάρθει η άτιμη;;!!!: )
Την περιμένω!

Γάμος, αυτός ο άγνωστος...

«Τι κάνει η κυρία Δ.?», ρωτάω τη μαμά μου.
«Καλά!», μου απαντά.
«Ο άντρας της;», ξαναρωτώ.
«Καλά κι αυτός».
«Κι ο γκόμενος; Καλά;»
«Πάψε βρε! Καλά είναι κι αυτός…»

Όσο ήμουν μικρή, πίστευα ότι όλες οι οικογένειες είναι σαν τη δική μου. Υποδειγματικές.
Και μετά άρχισα να μιλάω με τη μαμά μου, βγήκα κι εγώ δειλά δειλά στον κόσμο κι ανακάλυψα το εξής απλό:
Η μισή Αθήνα το κάνει με την άλλη μισή, κυρίως τις μεσημεριανές ώρες (αυτή τη λεπτομέρεια δεν ξέρω γιατί μου την έδωσαν!!)…

Όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά, ερχόμουν αντιμέτωπη με εκπλήξεις καθημερινά.
«Αυτή το κάνει με αυτόν, αυτός τα’ χει με την άλλη, αυτούς τους κάναν τσακωτούς στο πάρκιν» κτλ.κτλ
Κι εγώ να λέω όλο αθωότητα (καθαρή βλακεία ήταν τελικά..) «Μα καλά! Αυτός δεν είναι παντρεμένος; Αυτή άντρα δεν έχει;» κι άλλοι να μου λένε «Μικρή είσαι ακόμα, θα μάθεις…»

Έμαθα λοιπόν…έμαθα ότι η πλειονότητα των ανθρώπων παντρεύονται και παραμένουν παντρεμένοι για τελείως λάθος λόγους.
Καμία σχέση με πριγκιπόπουλα και έρωτες.
Στη γενιά της μαμάς μου, έπαιζε ακόμα το συνοικέσιο, ή ο έρωτας που ξεθύμανε και τα δυο μέρη δεν πήραν ποτέ την απόφαση να χωρίσουν τους δρόμους τους γιατί «τι θα πει ο κόσμος» και «τι θα κάνουν τα παιδιά» ή ακόμα καλύτερα «που να τρέχεις τώρα να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου;;»
Κι έτσι, η μαμά μου έχει άπειρες φίλες που έχουν εραστή όσα χρόνια είναι παντρεμένες.
Κι υποθέτω ότι κι οι άντρες τους κάνουν κάτι αντίστοιχο.

Όσο για τη νέα γενιά…
Συνήθως παίζει ένα «μωρό-ατύχημα» στη μέση, ή μια κρίση του «εγώ πότε θα γίνω μάνα;» που συνοδεύεται από την αγωνία του τριανταφεύγα άντρα να «νοικοκυρευτεί».
Μπορεί και να τα υπεραπλουστεύω. Μπορεί και όντως να είμαι ακόμα μικρή (αυτό είναι και πιο βολικό άλλωστε) αλλά αυτά τα πράγματα δεν τα καταλαβαίνω.

Άνθρωποι που παντρεύονται, απλά για να μην είναι μόνοι.
Γυναίκες που κάνουν παιδιά, για να τυλίξουν τον γαμπρό σαν το μπουρεκάκι.
Άντρες που παντρεύονται γυναίκες που δεν αγαπούν, απλά για να τους κάνουν τον διάδοχο.

Και μετά, παράνομες σχέσεις, διαλυμένες οικογένειες, διαζυγία.

Η αλήθεια που είναι σε όλα αυτά;
Τη ζωή τους ποιος την ζει;
Τόση μιζέρια πως την αντέχουν;

Που λέτε..

...την εμπέδωσα τη συνάντηση κι ο πονοκέφαλος μου έφυγε.
Πέρα από το πρώτο σοκ του «ποια είναι αυτή που κάθεται δίπλα στον πατέρα μου;», όλα πήγαν καλά.
Αυτό που είδα ήταν ότι είναι μια αξιοπρεπή γυναίκα που αγαπάει πολύ τον πατέρα μου, τον φροντίζει και τον νοιάζεται.
Είδα επίσης την υπερπροσπάθεια που έκανε να την συμπαθήσω κι ένιωσα λίγο άσχημα.
Σκέφτηκα σε πόσο δύσκολη θέση μπορεί να βρίσκεται εκείνη και ο πατέρας μου, ο οποίος είχε κιτρινίσει από το άγχος του.

Τη δική μου συμπεριφορά θα την χαρακτήριζα ευγενική αν και λίγο αμήχανη.

Τέλος πάντων, θέλω μόνο να είναι καλά και φαίνεται να τα καταφέρνουν οι δυο τους.
Οπότε όλα καλά και το'χουμε πλέον κι αυτό πίσω μας! :)

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!!

Πάει κι αυτό..

Και στο πάρτυ πήγα χτες λοιπόν και την καλή (πάτα το ντε!!) του μπαμπά μου γνώρισα πριν από λίγη ώρα.

Δεν έχω αποφασίσει ακόμα πως μου φάνηκε, πως αισθάνομαι, πως τη βλέπω την όλη ιστορία.

Θα κάτσω να εμπεδώσω λίγο τη συνάντηση και θα επανέλθω.

Έχω έναν απίστευτο πονοκέφαλο, ο οποίος οφείλεται σε ψυχολογικά αίτια πιθανότατα.

Αυτά τα οικογενειακά βάρη με σκοτώνουν λίγο λίγο...

Λίγη γκρίνια ακόμη....

Παντρεύτηκε ένας ξάδερφός μου. Από αυτούς τους ξάδερφους που βλέπεις σε γάμους, βαφτίσια και κηδείες.
Σήμερα κάνει ένα πάρτυ για το γάμο tου. Καθότι ευγενικό παιδί, κάλεσε εμένα και τον αδερφό μου.
Ο αδερφός μου δουλεύει.
Κι εγώ δεν έχω με ποιον να πάω...! Και δεν θα ξέρω κανένα εκεί μέσα!!
Μόνη μου σαν τη κάμπια μέσα στο κλάμπ;; Πόσο κοινωνική με περνάνε πια;;;
Γαμώτη μου!

Τις ορμόνες μου μέσα...

ορμόνη η [ormóni] O30 : (βιολ.) καθεμιά από τις οργανικές ουσίες που παράγονται από τα ζώα και τα φυτά σε κάποιο τμήμα του οργανισμού τους αλλά επενεργούν σε κάποιο άλλο τμήμα που μπορεί να απέχει από τον τόπο παραγωγής τους: [από το αρχ.ρήμα <ορμώ> ]

Γράφει ένας γιατρός:
«Η γυναικεία συμπεριφορά έρμαιο των γυναικείων ορμονών.
Πολλοί ερευνητές στον τομέα της ψυχολογίας της συμπεριφοράς προσπάθησαν και προσπαθούν να ερμηνεύσουν την διαφορά στη συμπεριφορά των γυναικών σε σχέση με τις ορμόνες του κύκλου περιόδου.
Ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, διαφοροποιείται ανάλογα με τη φάση του περιοδικού τους κύκλου.
Οι ορμονικές αλλαγές που συμβαίνουν στις γυναίκες, επηρεάζουν στο υποσυνείδητό τους, την σκέψη και την συμπεριφορά στην σεξουαλική έκφραση τους περισσότερο αλλά και σε γενικές γραμμές την όλη συμπεριφορά τους.»

Ό.τι να’ναι δηλαδή.
Ξυπνάς το πρωί, είσαι πρησμένη, έχεις μούτρα, θέλεις ν’ αλλάξεις σπίτι, δουλειά, πόλη, χώρα, παίρνεις άσχετες αποφάσεις κι όλα αυτά γιατί ετοιμάζεται το ωάριο να κάνει βουτιά στο κενό επειδή βαρέθηκε να κάθεται.
Που πας μανίτσα μου;;
Πίστευες πραγματικά ότι επρόκειτο να βρεις σπερματοζωάρια εκεί μέσα να κάνεις παρέα;;; Κάτσε στ’ αυγά σου! Άμα είναι θα σου πω! Ώχουου!!!

Είναι γελοίο…Οι άντρες δεν το βιώνουν ποτέ και μπορούν γι’ αυτό και μόνο να είναι ευτυχείς.
Μιλάμε για το στράβωμα του μήνα. Μούτρα μούτρα μούτρα.