Τα χρόνια της εφηβείας...

Ο Δημητράκης μου είναι 16 χρονών. Τον βάφτισα όταν ήμουν 10. Τα χρόνια που ακολούθησαν τον είδα άλλες δυο τρεις φορές, όταν ήμουν 13-14. Δεν το είχα συμπαθήσει καθόλου αυτό το μωρό. Ήταν χοντρό και αυθάδικο.
Τον ανέλαβε εξ ολοκλήρου η μητέρα μου λοιπόν. Λαμπάδες, χαρτζιλίκια, ρούχα κτλ.

Τον ξαναείδα πέρσι τον Σεπτέμβριο, στο γάμο της μητέρας μου.
Ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά…Ένα παλικάρι δυο μέτρα (1,93 για την ακρίβεια), κουκλί.
Από τότε, βρισκόμαστε πολύ συχνά, κατεβαίνω στην Τρίπολη, έρχεται εκείνος, μιλάμε πολύ στο τηλέφωνο και έχουμε δημιουργήσει μια σχέση που δεν την ανταλλάζω με τίποτα στον κόσμο.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε κατέβηκα γιατί γιόρταζε.
Αααααχ! Τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας…Μιλούσαμε και μιλούσαμε και μιλούσαμε…Αυτό το παιδί είναι σίγουρα βαφτιστήρι μου. Απίστευτα συναισθηματικός και ευαίσθητος. Αλλά και πολύ ανασφαλής, παιδί που επηρεάζεται πολύ εύκολα, που δεν είναι καθόλου σίγουρο για τον εαυτό του και που στρέφεται σε μένα για να του δώσω λύσεις και απαντήσεις… Πόσο δύσκολη η θέση μου!
Αν ήξερα τα μυστικά του κόσμου, θα τα χρησιμοποιούσα για να κάνω και τη δική μου τη ζωή πιο εύκολη!

Τι λες σ’ ένα παιδί που σε κοιτάει στα μάτια και σου λέει: «Νιώθω ότι η καρδιά μου είναι πολλά, ξεχωριστά κομμάτια και περιμένω την κοπέλα που θα τα ενώσει». Έλιωσα! Τι ήθελα και το βάφτισα και δεν μπορώ να τον παντρευτώ! σκέφτηκα…

Κι από την άλλη στεναχωρήθηκα. Δεν θέλω το δικό μου το βαφτιστήρι να εναποθέτει τις ελπίδες του για ευτυχία σε κάποια κοπέλα που κάποια στιγμή θα έρθει.

Πώς να τον κάνω να γίνει πιο δυνατός, πιο έτοιμος για τα δύσκολα που έρχονται;;
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να ανησυχώ. Δεν θυμάμαι πως ήμουν στην εφηβεία…είχα κι εγώ τέτοιες ανησυχίες;; Μάλλον.

Τι έχω να τραβήξω όταν θα κάνω παιδί…!

Πάμε κομμωτήριο;;;!!!

Από μικρό παιδί σιχαινόμουν τα κομμωτήρια. Το θόρυβο από τα πιστολάκια, την έντονη μυρωδιά της λακ και των βαφών, τις κομμώτριες που μιλάνε ακατάπαυστα, τις κυρίες που πηγαίνουν εκεί μέσα και κουτσομπολεύουν για τα πάντα, διαβάζοντας Ciao και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Μέχρι τα 16 μου πήγαινα στο κουρείο του αδερφού μου. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο απλά και ξεκάθαρα. Έμπαινες, σε έλουζε μια καλή κυριούλα, σε κούρευε ακριβώς όπως ήθελες (της έδειχνες τη φωτογραφία του Ozzy την εποχή του Paranoid και ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες σου..!) και έφευγες. Μετά άρχισαν να με κοιτάνε περίεργα οι υπόλοιποι πελάτες και το γύρισα στα γυναικεία…

Στα γυναικεία κομμωτήρια οι κανόνες είναι διαφορετικοί…
Κλείνεις ραντεβού. Η κοπέλα που απαντάει το τηλέφωνο νιαουρίζει : «Τι θα κάνουμε στα μαλλάκια μας καλή μου;;;» «Κούρεμα-βάψιμο» λες και κλείνεις.
Φτάνεις και όλοι σε αναγνωρίζουν με έναν τρόπο μαγικό… Ακόμα κι όταν δεν έχεις ξαναπατήσει το πόδι σου εκεί μέσα…
Η αναμονή κυμαίνεται από 20 έως 45 λεπτά, τουτέστιν, ποτέ δεν πρέπει να κανονίζεις κάτι για αμέσως μετά το κομμωτήριο.. ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι αυτό το μετά…(έχω κλείσει πεντάωρο σε κομμωτήριο. Στις 4 ώρες και κάτι, έκλαιγα με αναφιλητά … η εφηβεία θα έφταιγε..)
Αρχίζουν. Σ ’αυτή τη φάση, πρέπει να γίνεις αντικοινωνική και να απαντάς με μουγκρητά σε κάθε προσπάθεια για συζήτηση μπας και γλυτώσεις.
Σου τυλίγουν τα μαλλιά με αλουμινόχαρτα, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και μοιάζεις με Klingon. Γυρνάς από την άλλη μόνο και μόνο για να παρατηρήσεις ότι το κομμωτήριο είναι πάνω στο δρόμο, όλο τζάμι, κοινή θέα για τους περαστικούς.
Σ’ αυτή την ευάλωτη φάση, οι κομμώτριες αποφασίζουν μόνες τους να σου κάνουν «αυτό το χρωματάκι που είναι πολύ στη μόδα και ξέρεις πόσο θα σου πάει;;;;!!!! Να τα κόψουμε και λίγο ε;;; Θα σου κάνω ένα που είδα στην τηλεόραση! Το είχε μία..πώς τη λένε…που παίζει σ ’αυτό με τους γύφτους;; Ξέρεις! Εγώ δεν το βλέπω… αλλά το πέτυχα τις προάλλες..κι αυτή η κοπέλα πολύ νόστιμη! Κάτσε να στο κάνω και θα μου πεις μετά!!!!» Μετά βέβαια είναι λίιιιγο αργά..
Σε αποτελειώνουν και λένε: «Ουάαααου!!!!Σας πάνε πάααααρα πολύυυυυ!!!!» Ακόμα κι αν τα μαλλιά σου έχουν ροζ και πράσινες αποχρώσεις… Και κοιτάζεσαι εσύ σαν τη χαζή στον καθρέφτη και λες, «να την κοπανήσω ή να της ζητήσω να μου τα πάρει με την ψιλή να τελειώνουμε;;»
Δεν κάνεις τίποτα από τα δύο και κατευθύνεσαι προς το ταμείο. Λάθος! Η τιμή που ακούς είναι ικανή διαλύσει ακόμα και το πιο δυνατό κράτημα του ενός κιλού λακ που έχουν ρίξει πριν από λίγο στο κεφάλι σου.
Φεύγεις τρέχοντας και αποφασίζεις ότι δεν θα ξαναπατήσεις το πόδι για ένα τουλάχιστον εξάμηνο.
Μέχρι που να τα πατάς τα μαλλιά σου!

Υγ. Μην θεωρήσετε ότι έχω κάτι με τον κλάδο της κομμωτικής. Απλά από χτες είμαι λίγο διαφορετική…Κι όταν αντί για καλημέρα άκουσα «Well, Hello there you kinky Blondie!!!» μου γύρισε λίγο ανάποδα!
Και για να συνεννοούμαστε, εφόσον είμαι πλέον επισήμως newly blonde, ουδεμία ευθύνη φέρω πλέον για τις όποιες βλακείες γράψω στο Blogaki!

Strawberry Fields

Τραγούδι από εκείνα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί δεν το ρίχνεις στα ναρκωτικά! Μια χαρά φαίνονται να περνάνε αυτοί που τα παίρνουν… Τέλος πάντων, τώρα στα γεράματα, χαίρομαι που επιτέλους το έχω σε mp3 (μόλις χτες το τσίμπησα!) για να με συνοδεύει όλες τις ώρες στο αυτοκίνητο…
Στιχοί και πληροφορίες για το τραγούδι και μια συνέντευξη του John Lennon σχετικά με αυτό.
Σόρρυ για τα αγγλικά αλλά… πολλή δουλειά σήμερα!
Enjoy!

Strawberry Fields
(John Lennon/Paul McCartney)
Let me take you down, 'cos I'm going to Strawberry Fields
Nothing is real, and nothing to get hungabout
Strawberry Fields forever
Living is easy with eyes closed, misunderstanding all you see
It's getting hard to be someone but it all works out, it doesn't matter much to me
Let me take you down, 'cos I'm going to
Strawberry Fields Nothing is real, and nothing to get hungabout
Strawberry Fields forever
No one I think is in my tree,
I mean it must be high or low
That is you can't you know tune in but it's all right, that is I think it's not too bad
Let me take you down, 'cos I'm going to
Strawberry Fields Nothing is real, and nothing to get hungabout
Strawberry Fields forever
Always, no sometimes, think it's me, but you know I know when it's a dream I think I know I mean a "Yes" but it's all wrong, that is I think I disagree
Let me take you down, 'cos I'm going to
Strawberry Fields Nothing is real, and nothing to get hungabout
Strawberry Fields forever
Strawberry Fields forever
Strawberry Fields forever


Composition and recording (από το site της Wikipedia)

Lennon began writing the song in late 1966, while in Almeria, Spain filming Richard Lester's How I Won The War, though he can be seen and heard playing the introductory notes on a melodica in a hotel room in the film "The Beatles: The First U.S. Visit" which was filmed in February 1964.
Lennon and McCartney's songs shared a similar theme of nostalgia for their childhood in Liverpool and both referred to actual locations there, but they also had strong surrealistic and psychedelic overtones. Strawberry Field was a Salvation Army orphanage just around the corner from Lennon's boyhood home in Woolton. Lennon and his childhood friends Pete Shotton and Ivan Vaughan used to play in the trees behind the orphanage. One of Lennon's childhood treats was the garden party that took place each summer in the grounds of Strawberry Field. Lennon's Aunt Mimi recalled: "As soon as we could hear the Salvation Army band starting, John would jump up and down shouting, 'Mimi, come on. We're going to be late.'"[1]
The period of its composition was one of momentous change and dislocation for Lennon: The Beatles had just retired from touring after one of the most difficult periods of their career, including the infamous "more popular than Jesus" controversy and their disastrous tour of the Philippines; Lennon's marriage was failing; perhaps most significant of all, he was using increasing quantities of drugs, especially the powerful hallucinogen LSD. Although there are no obvious references to drugs, the song's style and tone and oblique, stream of consciousness lyrics often are thought to have been influenced by his LSD experiences.
The song's groundbreaking production by recording engineer Geoff Emerick and complex arrangement gave clear evidence of the band's near-total mastery in the studio and their increasingly avant-garde approach to their music. It featured extensive overdubbing, the prominent use of reverse tape effects and tape loops, and extensive audio compression and equalisation. As well as the standard guitar-bass-drums backing, the arrangement also included piano, Mellotron (played by McCartney), slide guitar, trumpets, cellos and some unusual instruments including the swarmandel, an Indian stringed instrument which provided the sitar-like sound at the end of each chorus.

Ακολουθεί η συνέντευξη του Lennon στο περιοδικό Playboy:

“Strawberry Fields is a real place. After I stopped living at Penny Lane, I moved in with my auntie who lived in the suburbs in a nice semidetached place with a small garden and doctors and lawyers and that ilk living around - - not the poor slummy kind of image that was projected in all the Beatles stories. In the class system, it was about half a class higher than Paul, George and Ringo, who lived in government-subsidized housing. We owned our house and had a garden. They didn't have anything like that. Near that home was Strawberry Fields, a house near a boys' reformatory where I used to go to garden parties as a kid with my friends Nigel and Pete. We would go there and hang out and sell lemonade bottles for a penny. We always had fun at Strawberry Fields. So that's where I got the name. But I used it as an image. Strawberry Fields forever. [Singing] "(Living is easy) With eyes closed. Misunderstanding all you see." It still goes, doesn't it? Aren't I saying exactly the same thing now? The awareness apparently trying to be expressed is -- let's say in one way I was always hip. I was hip in kindergarten. I was different from the others. I was different all my life. The second verse goes, "No one I think is in my tree." Well, I was too shy and self-doubting. Nobody seems to be as hip as me is what I was saying. Therefore, I must be crazy or a genius -- "I mean it must be high or low," the next line. There was something wrong with me, I thought, because I seemed to see things other people didn't see. I thought I was crazy or an egomaniac for claiming to see things other people didn't see. As a child, I would say, "But this is going on!" and everybody would look at me as if I was crazy. I always was so psychic or intuitive or poetic or whatever you want to call it, that I was always seeing things in a hallucinatory way. It was scary as a child, because there was nobody to relate to. Neither my auntie nor my friends nor anybody could ever see what I did. It was very, very scary and the only contact I had was reading about an Oscar Wilde or a Dylan Thomas or a Vincent van Gogh -- all those books that my auntie had that talked about their suffering because of their visions. Because of what they saw, they were tortured by society for trying to express what they were. I saw loneliness." - John Lennon, Playboy, 1980

Safe mode days

Ως τέτοιες ορίζονται οι ημέρες κατά τις οποίες απλά δεν ξυπνάω. Οι όποιες ποσότητες καφέ καταναλώνονται δεν επιφέρουν κανένα αποτέλεσμα.
Οι μέρες αυτές συνοδεύονται από συμπτώματα μελαγχολίας, βαρεμάρας, έλλειψης παραγωγικότητας και αδιόρθωτων μούτρων.
Αντιμετωπίζονται στωικά…απλά περιμένεις να τελειώσουν.

Μια τέτοια μέρα ζω σήμερα. Κι αυτός ο καιρός δεν βοηθάει.
Ούτε τα μύρια προβλήματα, οικονομικής φύσεως, που έχουν προκύψει στο blogoσπιτο και τα οποία στέκονται εμπόδιο στα σχέδιά μου. Και αισθάνομαι και άσχημα που σκέφτομαι την πάρτη μου σ’ αυτή τη φάση, ενώ στο σπίτι μου είναι και οι δύο στα πρόθυρα εγκεφαλικού.

Ελπίζω ότι κι αυτό θα περάσει. Ελπίζω ότι τα προβλήματα παρουσιάζονται κι από τους δυο τους με τρόπο υπερβολικό (το συνηθίζουν άλλωστε) και ότι σύντομα θα βρεθεί λύση. Ελπίζω γενικώς…

Έχω αρχίσει να βαριέμαι αυτή την κατάσταση αναμονής. Δεν πάω ούτε μπρος ούτε πίσω.

Ας περάσει αυτή η μέρα!

Προσωπαγνωσία ή "Συγνώμη κύριε! Ποιος είστε;;"

Διάβασα ένα άρθρο τις προάλλες σχετικά με μια διαταραχή γνωστή και ως "Προσωπαγνωσία".
Έκανα μια σχετική έρευνα στο διαδίκτυο, λίγο μετάφραση και λίγο copy-paste και σας παρουσιάζω τα παρακάτω πολύ ενδιαφέροντα:

Οι άνθρωποι που υποφέρουν από προσωπαγνωσία δυσκολεύονται να αναγωρίσουν άτομα τα οποία έχουν συναντήσει πολλές φορές. Σε ακραίες περιπτώσεις, δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τα άτομα με τα οποία περνάνε τον περισσότερό τους χρόνο όπως τους συζύγους και τα παιδιά τους, ακόμα και τον εαυτό τους στον καθρέπτη.
Η προσωπαγνωσία δεν σχετίζεται με δυσλειτουργία ή απώλεια μνήμης, προβλήματα όρασης ή μαθησιακές δυσκολίες. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι το αποτέλεσμα ανωμαλίας ή βλάβης στη δεξία ατρακτοειδή έλικα, μια πτυχή του εγκεφάλου που φέρεται να συντονίζει τα νευρικά συστήματα που ελέγχουν την αντίληψη και την μνήμη μας για τα πρόσωπα. Η προσωπαγνωσία μπορεί να είναι το αποτέλεσμα εγκεφαλικού, εγκεφαλικής κάκωσης ή κάποιων νευροεκφυλιστικών ασθενειών. Σε κάποιες περιπτώσεις, αποτελεί σύμφυτη διαταραχή, παρούσα από τη γέννηση. Η σύμφυτη προσωπαγνωσία φαίνεται να είναι εμφανίζεται σε μέλη της ίδιας οικογένειας, γεγονός που κάνει τους επιστήμονες να πιστεύουν ότι οφείλεται σε κάποια γενετική μετάλλαξη ή εξάλειψη.
Τα άτομα με σύμφυτη προσωπαγνωσία συχνά δεν συνειδητοποιούν ότι είναι ανίκανοι να αναγνωρίζουν πρόσωπα τόσο καλά όσο ο υπόλοιπος κόσμος. Αυτό οφείλεται στο ότι ποτέ τους δεν αναγνώριζαν πρόσωπο με τον φυσιολογικό τρόπο και έτσι η δυσλειτουργία αυτή δεν τους είναι τόσο εμφανής. Κατά συνέπεια, υπάρχουν πολλοί που δεν αντελήφθησαν την προσωπαγνωσία τους μέχρι την ενηλικίωσή τους.

Μπορείτε εύκολα να καταλάβετε τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αυτοί στην καθημερινή τους ζωή. Ιστορίες ανθρώπων που δεν αναγνωρίζουν συναδέλφους, φίλους και συγγενείς με αποτέλεσμα να απομονώνονται από τον κοινωνικό τους περίγυρο ή να χρησιμοποιούν πολύ συγκεκριμένες τεχνικές για αναγνώριση από άλλα στοιχεία (πχ. ο χώρος που μπορείς να δείς έναν άνθρωπο, χτένισμα, φωνή κτλ).

Στη σελίδα αυτή μπορείτε να βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την προσωπαγνωσία και τρόπους αντιμετώπισής της.

Στη σελίδα αυτή μπορείτε να δείτε πως εξηγεί την πάθησή της και περιγράφει την καθημερινή της ζωή η Cecilia.

Κάνει νύστα ή εγώ νυστάζω...;

Είπα να μην ασχοληθώ το ΣΚ με το φλέγον θέμα των ημερών για να ξελαμπικάρω λίγο και ήρθα κι έπηξα στην κούραση.
Πήγα να βοηθήσω έναν φίλο φίλης στην Έκθεση Ψηφιακής Τεχνολογίας που έγινε το τριήμερο που μας πέρασε.
Πολλή ορθοστασία, πολλή βαβούρα, πολύ μπλα μπλα αλλά χαλάλι τους γιατί ζω σε ρυθμούς έντονης αποταμίευσης και το κάθε ευρουδάκι έχει ξεχωριστή σημασία.

Τώρα βέβαια κοιμάμαι ολόρθη και δεν μπορώ να κάνω ούτε τα βασικά στο γραφείο μου.

Ουδέν νεότερον λοιπόν. Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγω διακριτικά να κοιτάξω πάλι αγγελίες. Μόλις ανοίγω το site της Χρυσής Ευκαιρίας με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό, ανεβάζω σφυγμούς και νιώθω το άγχος να τρώει τα σωθικά μου. Ευτυχώς που υπάρχουν οι φίλοι που ψάχνουν για μένα και δεν με αφήνουν σε χλωρό κλαρί…

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Gkrmffff...!

Οι άνθρωποι που νοικιάζουν σπίτια πρέπει μάλλον να απευθύνονται σε ανέργους, αργόσχολους ή διευθυντές που μπορούν να φεύγουν ό,τι ώρα θέλουν από το γραφείο τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν είναι λογικό να παίρνεις τηλέφωνο και να σου λένε «12-4 θα είμαι εδώ κι όποιος προλάβει!»
Προλαβαίνεις να πας στο διάολο πρωινιάτικα;;;
Αι σιχτίρ!

Damn it! That was close!

-"Το σπίτι είναι πολύ ωραίο! Μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο;" (Βγάζω το κινητό από την τσάντα για να πάρω τον Π. (τον πιστό μου συμβουλάτορα), να το δει, να συμφωνήσει μαζί μου ότι είναι τέλειο, στον 4ο όροφο, με μπαλκονάρα, μεγάλους χώρους, άνετο πάρκιν και λίγα κοινόχρηστα, και να το κλείσω!!!! Μετακομίζω αύριο σκέφτομαι...)

- Για το τυπογραφικό λάθος στην αγγελία σας είπαμε; 450 είναι το νοίκι, όχι 350..."

Άντε! Περαστικά μου...

House hunting

Μετά τα δύο απανωτά εγκεφαλικά που έπαθα το Σάββατο, όταν επισκέφθηκα υποψήφια διαμερίσματα, σήμερα κατηφορίζω προς Χαλάνδρι για να δω ένα σπιτάκι.

«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερη» σ’ αυτό το θέμα γιατί ξεκίνησα με πολλή φόρα κι έφαγα τα μούτρα όταν είδα τις τρύπες που νοικιάζουν προς €350 χωρίς να ντρέπονται….

«Εδώ έμενε ο αδερφός μου, αλλά πνίγηκε πριν από δύο χρόνια…οι κακοήθεις οι γείτονες είπαν πως κρεμάστηκε…!!» μας είπε η μισότρελη κυριούλα που μας έδειχνε την πρώτη γκαρσονιέρα που επισκεφθήκαμε με την Όλγα. Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο στην ιδέα ότι θα μένω στο σπίτι του κρεμασμένου αλλά στην κυριολεξία!!! Το οποίο ήταν απίστευτα μικρό, σκοτεινό και παλιό. Και με μισότρελη σπιτονοικοκυρά, το τονίζω!

«Δεν έχει κοινόχρηστα το σπίτι!». «Καλή φάση» σκέφτομαι κι εγώ αλλά κάτσε να ρωτήσω γιατί. «Γιατί ο καυστήρας, (που βρίσκεται μέσα στην κουζίνα σας αλλά δεν σας ενοχλεί!) λειτουργεί μόνο 9-5 το πρωί…!» . Όταν πιάσω δουλειά νυχτοφύλακας, θα σκεφτώ να μετακομίσω στην υπόγα που νοικιάζεται ως «ισόγειο, ανεξάρτητο, σε κήπο» όπου χώραγα μόνο εγώ και σε πολύ συγκεκριμένη θέση!

Συνεχίζω ακάθεκτη. Σήμερα πάω να δω σπίτι, μονοκατοικία 65τμ, στο Χαλάνδρι, με θέρμανση (βασικό!) το οποίο όμως νοικιάζεται προς € 350 μόνο…
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…
Stay tuned!

Και συνεχίζουμε...

Τα πράγματα πηγαίνουν όπως τα είχα προβλέψει. Το Σάββατο το πρωί η μαμά μου σηκώθηκε με ιδιαίτερα κέφια, ήθελε μάλιστα να την πάω να αγοράσει κι ένα μπλουζάκι. Όταν της είπα ότι θα πρέπει να γυρίσουμε μέχρι τη 1 γιατί μετά θα πήγαινα να δω ένα σπίτι, το σκηνικό άλλαξε.
Πάμε πάλι!
Επί μία ώρα με είχε και μου μίλαγε, μου μίλαγε, μου μίλαγε…δεν μπορώ να θυμηθώ τι μου έλεγε. Ξέρω μόνο ότι ψάρωσα. Πολύ.
Άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις. Ότι μπορεί να κάνω λάθος κίνηση. Ότι ίσως να ήταν όντως καλύτερα να έμενα μαζί τους και να βάζω λεφτά στην άκρη για να αγοράσω ένα σπίτι αντί να τα δίνω στο νοίκι.
Όλα τα επιχειρήματά της ευσταθούσαν. Όντως το καλύτερο θα ήταν να κάνω κάτι που θα το βρω μπροστά μου από το να πάω να μείνω σε μια τρύπα (γιατί το budget δεν επιτρέπει περισσότερα) από την οποία δεν θα μπορώ καν να βγω.
Και μου προτείνει να μου φτιάξουν το ισόγειο του σπιτιού που μένουμε τώρα, πάλι στη Ν.Μάκρη.
Εκεί μου λέει θα είσαι ανεξάρτητη, κανείς δεν θα σε ενοχλεί. "Εκτός αν δεν θέλεις να ξέρουμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει…αν ακόμα κι αυτό σ'ενοχλεί πια"
Τη μαύρη μου την αλήθεια να πω…δεν θέλω. Δεν θέλω να ξέρει αν γύρισα, πότε γύρισα, με ποιον γύρισα και πώς γύρισα.
Κι όταν της απάντησα ότι δεν θέλω να μένω στη Μάκρη και δη από κάτω τους, ξαναρχίσαμε τα ίδια. Φωνές, αντάρες και για αποκορύφωμα «Εσύ κορίτσι μου θέλεις να είσαι ξέφραγο αμπέλι. Όταν παντρευτείς θυμήσου να μου στείλεις προσκλητήριο».

Είμαι κακομαθημένη; Είμαι υπερβολική; Είμαι «επαναστάτρια χωρίς αιτία» όπως πολύ εύλογα το έθεσε;
Μπορεί και να’ μαι. Ξέρω μόνο ότι πραγματικά θέλω να φύγω μακριά. Απλά δεν ξέρω τελικά αν αυτό είναι δείγμα ωριμότητας ή ανωριμότητας.

Κόλλησα πάλι.
Και το χειρότερο είναι ότι ο μόνος άνθρωπος που πραγματικά εμπιστεύομαι είναι η μάνα μου.
Κι αυτήν δεν μπορώ να την συμβουλευτώ.

Νιώθω ότι την απογοητεύω κάθε μέρα και περισσότερο.
Θα ήθελα να γύριζα πίσω, τότε που οι γονείς μου αποφάσιζαν για μένα και ένιωθα σιγουριά γιατί ήξερα ότι αφού με αγαπάνε θα διαλέξουν το σωστό. Τώρα υποψιάζομαι ότι η μητέρα μου θέλει το καλό μου αλλά μου δείχνει το λάθος δρόμο. Αν όχι τον λάθος, σίγουρα τον «δικό» της δρόμο.
Εγώ πως σκατά θα τον βρω τον δικό μου;;;

Θα ήθελα να κοιμόμουν μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα μ’ ένα μαγικό τρόπο χωρίς να χρειαστεί να πληγωθεί κανείς.

Πόσα θες να μας τρελάνεις;

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της πρόζας που διαδραματίζεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο blogoσπιτο.
Το σκηνικό γνωστό: μετά από κάθε σύρραξη, η μαμά Μαίρη κρεβατώνεται… έχουν επιστρατευτεί όλων των ειδών οι ασθένειες μετά από τους ομηρικούς καβγάδες μας, καρδιά, ίλιγγοι κτλ. Χτες είχε πρόβλημα με το πόδι της και δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Η δύναμη της αυθυποβολής σε όλο της το μεγαλείο! Αυτή είναι ικανή να πάθει και τίποτα σοβαρό στα καλά καθούμενα και να το’ χω τύψεις για πάντα!
Το προσπερνώ!
Γυρίζοντας λοιπόν σπίτι μετά από καφεδάκι με τις κολλητές, όλα στο σπίτι μια χαρά!
Κέφια η μαμά μου (στο μέτρο του δυνατού δηλαδή καθώς σερνόταν και με το πόδι), κέφια ο άντρας της (ο Θεός να τον έχει καλά που υπάρχει κι αυτός), ε! λέω κι εγώ, ας το ρίξω στην τρελή να δούμε που θα πάει αυτή η κατάσταση! Όλα καλά λοιπόν, γέλια γύρω από το οικογενειακό τραπέζι, όλοι μαζί κοινωνικό σχολιασμό και λίγη τηλεόραση.
Όταν καληνύχτισα, είπα να μην πιέσω την τύχη μου και το έκανα από μακριά, χωρίς φιλιά και τέτοια.
Και μου λέει: «Δεν έχει φιλί; Τσακωμένες είμαστε;»
ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ!!!!!!!!!!!!!
Τη φιλάω λοιπόν για να μην έχουμε άλλα και πάω ντουγρού και κουκουλώνομαι. Και μπαίνει από πίσω μου στο δωμάτιο για να μου εξηγήσει ότι «μπορεί να την πίκρανα πολύ αλλά δεν μου κρατάει κακία γιατί είναι μάνα και μ’αγαπάει όπως πάντα! Απλά πονάει και όταν μεγαλώσω κι εγώ και ωριμάσω θα καταλάβω τι της έκανα…»
Μάλιστα, ό,τι πείτε!

Έτσι θα μας πάει από δω και πέρα.. Μία πάνω μία κάτω.

Φτάνει να το κάνει ανά 24ωρα και όχι σε μικρότερα διαστήματα γιατί σε λίγο δεν θα ψάχνω για σπίτι αλλά για κρεβάτι στο Δρομοκαϊτειο…

False Alarm...

Χαρήκαμε ε;;
Εντάξει, ένα 24ωρο δεν είναι και λίγο! Ήρθε όμως η ώρα της συνειδητοποίησης και όλα γύρισαν στο φυσιολογικό…
Δράματα χτες το βράδυ λοιπόν στο blogoσπιτο!
Κλάματα, λυγμοί και οδυρμοί as expected….

Όχι γιατί φεύγω! Όοοοχι!

Αλλά γιατί «είμαι πλέον μια ξένη!», «ο άνθρωπος που την πλήγωσε πιο πολύ απ’ όλους στη ζωή της», «που την άδειασε χωρίς λόγο και αιτία» και που «μέχρι να πεθάνει θα αναρωτιέται τι μου έκανε».
Όπου φύγει φύγει το blogaki, πήρα το αυτοκίνητό μου κι έτρεχα μέσα στις ερημιές γιατί αν καθόμουν δύο λεπτά παραπάνω να την βλέπω να κλαίει, θα είχαμε και βιαιότητες..

Όσο το σκέφτομαι με πιάνει πονοκέφαλος.

Πρέπει να βιαστώ.

Πάει κι αυτό...

Θα έπρεπε να νιώθω ανακουφισμένη...Μίλησα χτες το απόγευμα με την μητέρα μου σχετικά με την πρόθεσή μου να φύγω από το σπίτι μέσα στους επόμενους μήνες.

Είχα φανταστεί πολλά σχετικά μ'αυτή μας την κουβέντα. Κλάματα, λυγμούς, οδυρμούς, απειλές, βρισιές. Και η μαμά Μαίρη έκανε την ανατροπή.

Δεν βούρκωσε καν. Σαν να το περίμενε από καιρό. Η μόνη της ένσταση ήταν η καινούργια μου γειτονιά. Δεν θέλει να κατέβω κέντρο. Προτιμά τα προάστεια γιατί είναι πιο όμορφα.

Εν ολίγοις...μας κούφανε!

Δεν έχω ησυχάσει όμως. Έχω την αμυδρή εντύπωση ότι τα καλύτερα έρχονται...

Ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω...
Κάθομαι και βρίζω και ειρωνεύομαι και βγάζω κακία και μέσα σε πέντε λεπτά το μετανιώνω.

Το Post "εξηγήσεις" όπου εξηγούσα προς τι τα νεύρα και οι φωνές χτες, προσβάλοντας όμως παράλληλα κι αυτόν που τα προκάλεσε, σβήστηκε από το blogaki γιατί μου θυμίζει κάποια που δεν θέλω να είμαι.

Ουστ ρε!!!

Αι σιχτίρι!!!! Τα'χω πάρει!!!
ΆΝΤΡΕΣ!!! Αυτοί σκέφτονται και η τύχη μου δουλεύει!!!!!
Γκρμφφφφφφ!!!!!!!!!!!
Όξω!!!

ΣΚ Report

Ήρεμα πράγματα....
Πούλησα πολύ εύκολα ένα «σεμινάριο ανάδειξης ηγετικών δεξιοτήτων» που είχα υποσχεθεί στον πατέρα μου ότι θα πάω. Καμία όρεξη για κοινωνικοποίηση στις 9 το πρωί του Σαββάτου, πόσο μάλλον για να αναδείξω τις ηγετικές ικανότητες που δεν έχω. Επιπλέον, το γεγονός ότι ήμουν home alone είναι κάτι που δεν συμβαίνει πολύ συχνά και είπα να επωφεληθώ στο έπακρο. Τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά να απολαύσω την μοναξιά μου. Να αράζω στο κρεβάτι μου, να κοιτάζω το ταβάνι, ν’ ακούω μουσική και να γουστάρω που μπορώ.
Και είδα και πολλές ταινίες. Ξεχώρισα την «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Καθώς όμως, όπως προείπα, δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο τα τελευταία εικοσιτετράωρα, καθόμου και σκεφτόμουν μπουρδίτσες και κατέληξα στο εξής:
Τελικά , έπρεπε να έχω γεννηθεί άντρας. Αλλά όχι άντρας ό,τι να’ ναι.. άντρας γκομενιάρης!
Από αυτούς που αποφεύγουν τη δέσμευση και το μόνο που τους νοιάζει είναι πώς να τους κάτσει το πιπίνι και μετά να φύγουν τρέχοντας.
Έχω την εντύπωση ότι αυτοί οι τύποι έχουν λυμένα όλα τους τα υπαρξιακά προβλήματα, η πλειονότητα των οποίων προκύπτει από τις προβληματικές σχέσεις.
Θα μπορούσα βέβαια να γίνω το αντίστοιχο του «γκομενιάρη» στο θηλυκό του. Αλλά δεν μπορώ. Πρέπει να έχεις γεννηθεί με κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία και δεν διαθέτω. Άσε τον κοινωνικό στιγματισμό…για τέτοια είμαστε τώρα;

Τελικά όταν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο, σκέφτεσαι ό,τι βλακεία μπορείς να φανταστείς!

Καλή μας εβδομάδα!

Friday's Game!

Παρασκευή σήμερα και για να πάμε με φόρα για ΣΚ, πάρτε ένα παιχνιδάκι!

Σκοπός είναι να φύγετε από το σπίτι!
(Κάνω κι εγώ προπόνηση για τη δική μου ηρωική έξοδο..!)

http://users.ntua.gr/ge01033/games/submachine.swf

Η καλή μέρα...

Ένα κουδούνισμα ακούγεται στο βάθος…δεν κολλάει πουθενά μ’ αυτό που ζω εκείνη τη στιγμή και το αγνοώ επιδεικτικά. Στο όνειρό μου η αγωνία κορυφώνεται καθώς το μυστήριο στο ξενοδοχείο είναι έτοιμο να βρει τη λύση του. Το κουδούνισμα επιμένει..απλώνω το χέρι και σηκώνω το κινητό μου..από μέσα ακούγεται η φωνή της μαμάς μου να λέει «Παιδί μου έχεις τρελαθεί τελείως; Είναι 9 και δέκα!»… «Τώωωωρα…» μουγκρίζω εγώ και κατρακυλάω από το κρεβάτι μου στην προσπάθειά μου να ξυπνήσω…

Βάζω ό,τι βρω μπροστά μου και φεύγω παραπατώντας χωρίς να φτιάξω καφέ για το δρόμο. Λάθος κίνηση αν σκεφτείς ότι μένω στη Νέα Μάκρη και η δουλειά μου είναι στο Μαρούσι. Έχουμε μπροστά μας το λιγότερο 45 λεπτά μέσα στο αυτοκίνητο.

Ενημερώνω τους συναδέλφους ότι θα καθυστερήσω, «τρελή ταλαιπωρία αυτό το ΙΚΑ!», εξάρσεις πρωινής φαντασίας…

Καμία μουσική δεν καταφέρνει να με ξυπνήσει ενώ η κουτσομπολίστικη διάθεση των πρωινών εκπομπών με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. Το γυρίζω στις ειδήσεις αλλά δεν καταφέρνω να παρακολουθήσω. Μπαίνοντας στην Αττική Οδό, η κίνηση με απορροφά αν και η έλλειψη καφεΐνης γίνεται εμφανής καθώς τα αντανακλαστικά μου είναι στο μισό και στο τσακ γλιτώνω μίνι επίσκεψη για γλυκάκι και κους κους στον μπροστινό που φρενάρει απότομα.

Βγαίνω Κηφισίας, χαλαρή κίνηση, καλός οιωνός, θα είμαι στο γραφείο σε 10 λεπτά σκέφτομαι…
Φευ! Στρίβοντας στο δρόμο μπροστά από το γραφείο, έρχομαι αντιμέτωπη με τριαξονική νταλίκα που προσπαθεί να στρίψει και σιγά μην τα καταφέρνει…Χώνομαι στα στενά και αρχίζω να τραβάω τα μαλλιά μου αλλά στην κυριολεξία..
Βρίσκομαι πίσω από ένα μικρότερο αυτή τη φορά φορτηγάκι για μετακομίσεις, που δυσκολεύεται να περάσει και κολλάμε για άλλο ένα δεκάλεπτο σ’ένα STOP..
Κι εκεί που λέω ότι πρέπει να το πάρω απόφαση κάποια στιγμή ότι είναι η μοίρα μου σακατεμένη και ποτέ δεν πρόκειται να φτάσω στη δουλειά μου (η ώρα είναι πλέον 10.20, η σύμβαση εργασίας μου μιλάει ξεκάθαρα για ωράριο 9-5…) τσουπ! Ξεπετάγεται ο πραγματικός λόγος που σήμερα μου συμβαίνουν όλα αυτά..
Ο Π., που έχω να τον δω ενάμιση χρόνο, τελευταία φορά που του μίλησα ήταν κάπου χωμένος στο Ντουμπάι, αμαρτωλή σχέση από το παρελθόν, περνάει μπροστά από το αμάξι μου…
«Για σένα τα τραβάω όλα αυτά;;» ήταν η πρώτη κουβέντα που του είπα.
«Γύρισα πριν από 4 μέρες, μένω εδώ κοντά, να τα πούμε».
Θα τα πούμε…

Ασκήσεις φαντασίας ή πώς να γράψετε το σωστό βιογραφικό

Εκτός από σπίτι, σκέφτομαι να αλλάξω και δουλειά. Δεν έχω παράπονο με την εταιρεία μου, τους συναδέλφους μου τους θεωρώ οικογένειά μου και το αφεντικό μου, μεγάλο μου αδερφό.
Αλλά, οι προοπτικές μου να κάνω κάτι σημαντικό εδώ μέσα είναι μικρές έως ανύπαρκτες, ενώ με το μισθό μου ακόμα και με την αύξηση, δεν βγαίνω μάνα μου, δεν βγαίνω!

Οπότε κάθομαι τώρα στα μουλωχτά και φτιάχνω το βιογραφικό μου.
Καλό είναι, δεν έχω παράπονο αλλά θέλει και τη φαντασία του το πράγμα…
Ανάλογα με την θέση που κυνηγάω αυξομειώνονται και τα προσόντα μου.
Τις τελευταίες μέρες το έχω παίξει PR Manager, Marketing Assistant και δεν συμμαζεύεται..

Ας ελπίσουμε ότι μέχρι την συνέντευξη, αν και εφόσον με καλέσουν, θα μάθω και τι κάνουν σ’ αυτές τις θέσεις! : )

Μια Δευτέρα σαν όλες τις άλλες..που ξεκινάει με τις καλύτερες προοπτικές (στο μέτρο του δυνατού φυσικά, αφού μιλάμε για Δευτέρα) αλλά η διάθεση είναι αρκετά καλή γιατί ο ήλιος λάμπει και φοράω το αγαπημένο μου πουκάμισο.. πράγματα αρκετά για να δώσουν έναν τόνο αισιοδοξίας στην εβδομάδα που ξεκινά..

Η κολλητή μου όμως είχε διαφορετική άποψη..! (εδώ μπαίνει η μουσική από τα «Σαγόνια του Καρχαρία» και το σασπένς κορυφώνεται!)

Στις τάδε λέει του Νοέμβρη θα δώσει διαγωνισμό για μια θέση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες.
Αν σκεφτούμε τώρα ότι την τελευταία φορά που είχε δώσει και μάλιστα στα Γαλλικά (αν δεν απατώμαι) δεν είχε περάσει για ελάχιστα μόρια, τώρα που θα δώσει στα Ελληνικά the chances are ότι την χάνουμε τη μανταμίτσα…!

Ηθικό Δίλημμα: Δεν τίθεται!
Για τον πολύ απλό λόγο ότι θέλω ό,τι είναι καλύτερο για αυτή. Σωστά; Σωστά..
Πως θα το δείξω είναι το θέμα;
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μάλλον υστερική (αλλά δικαιολογούμαι γιατί είμαι και πρώτη μέρα αδιάθετη.. λέω εγώ τώρα!)

Από την άλλο λέω, πως είναι δυνατόν να φύγει μακριά μου και αυτό να είναι καλό γι’αυτήν…;;;(να θυμηθώ να τον κοιτάξω κι αυτόν τον εγωκεντρισμό..) Κι όχι μόνο μακριά από μένα αλλά κι από γκόμενο και λοιπούς φίλους και συγγενείς..Επειδή δηλαδή θα της δίνουν κάποιες χιλιάδες ευρώ παραπάνω πρέπει να ξενιτευτεί;; Είναι λογικά αυτά τα πράγματα;;
Άρα! Στα λόγια μου έρχομαι (και μόνο εγώ μπορώ να το κάνω αυτό!)
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ή καλύτερα, ΑΜΑ ΦΥΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΣΑΜΕ… : (

ps. Υποστηρίξτε κι εσείς τον Δίκαιο Αγώνα της Κολλητής! Πείτε μου τη γνώμη σας μόνο αν ταυτίζεται με τη δική μου..!

Saturday night fever...

Δύσκολες ώρες..αυτά τα βράδια του Σαββάτου, που μόλις έχεις επιστρέψει από την όποια έξοδο, με τους όποιους φίλους, έχοντας κατά παράδοση πιει παραπάνω απ' όσο σου επιτρέπει το υπερευαίσθητο (για κάποιο μυστήριο λόγο..) στομάχι σου.

Εκείνες τις ώρες που λες θα κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο και θα πάω να ξεραθώ και ζεις στιγμές αγωνίας μη τυχόν και αποκοιμηθείς και κάνεις το σπίτι φωτιά και μπούρμπερι...

Εκείνα λοιπόν τα λεπτά, κι ενώ κοιτάς το ταβάνι περιμένωντας της Θεία Φώτιση, περνάνε από το μυαλό σου οι πιο άβολες σκέψεις.

Και το παίρνεις απόφαση και λες: "Εντάξει λοιπόν! Καλά το απέφευγα τόσο καιρό αλλά αφού ήρθε η ώρα, θα σε αντιμετωπίσω!" και κάθεσαι μπροστά στον εαυτό σου και του λες προκλητικά : "Show me what you've got, you bastard!!!" Κι αυτός, ο άλλος εαυτός σε κοιτάει με μισόκλειστα μάτια, ειρωνικά, κοροϊδευτικά και σου λέει¨: "Ρε εσύ δεν μπορείς να σταθείς όρθια από τα κρασιά...τώρα θα βρεις το κουράγιο να μου μιλήσεις κιόλας;;;".

Και τι να γυρίσεις να του πεις;; Άδικο έχει;

Και συνεχίζει να σε γρονθοκοπάει με τις ίδιες και χειρότερες σκέψεις..

Αυτό που θυμάμαι από χθες το βράδυ, είναι η εικόνα μου στον καθρέφτη και η σκέψη : "Αυτό ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω;"

Ακούγεται πολύ ενοχικό και μάλλον είναι, αλλά ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ...

Γι'αυτό και αποφάσισω να κοιμηθώ τελικά.

Αναβάλεται για άλλη μια φορά η "Μάχη των Κόσμων"!

Stay tuned!

ps. Καλώς όρισες στο φτωχικό μου δάσκαλε! Σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου και όχι δεν πρόκειται να αλλάξω τ'όνομα σου! Μάκια!