Relativiser...

Έπρεπε να το είχα φανταστεί ότι έτσι θα πήγαιναν τα πράγματα.
Άργησα πολύ να περπατήσω. Κάθε μου βήμα το ζύγιαζα πολύ πριν το κάνω. Και προτιμούσα να πηγαίνω με τον κώλο παρά να φάω τα μούτρα μου.
Άργησα πολύ και να μιλήσω. Αλλά όταν το έκανα τα είπα όλα. «Νερό παρακαλώ», και με τα ρ μου και με τους τρόπους μου.
Αργώ πολύ να προχωρήσω, να πάρω αποφάσεις. Όλο κοιτάζω πίσω μη τυχόν κι αφήνω κάτι που δεν πρέπει, μήπως και το μπροστά πονάει περισσότερο.

«Ο τολμών» που νικά δεν μου έχει μιλήσει ποτέ.
Η “spontanéité” μου κρατάει μούτρα γιατί την έβρισα μετά από κάτι λάθος κινήσεις που έκανα.

Ο «φόβος του άγνωστου» είναι ο καλύτερός μου φίλος.

Στα μεγάλα διλήμματα που απαιτούν άμεση δράση και αποφασιστικότητα κάνω πίσω και συσκέπτομαι με τον εαυτό μου μέχρι να μπερδευτώ τόσο πολύ που οι επιλογές μου να κρύβονται πίσω από το κουβάρι που επιμελώς δημιούργησα.
Προσπαθώ να ακολουθήσω τους πρακτικούς τρόπους, «Πρόβλημα - Αποτίμηση-Επιχειρήματα - Προτεινόμενες Λύσεις». Δυστυχώς, εμπλέκω παντού το συναίσθημα(που το'χω και σε αφθονία..) .

Παράδειγμα:
Α) Πρόβλημα: Πωωωωπω ένα πρόβλημααα!! Πώωωπω τι έπαθα η καψερή;; (η ψυχραιμία με διακρίνει πάντοτε)
Β) Αποτίμηση: Τη βάψαμε. Δύσκολα τα πράγματα. Πως θα τα καταφέρω άραγες;; (και η αισιοδοξία είναι βασικό χαρακτηριστικό μου)
Γ) Επιχειρήματα: Αν κάνω αυτό, θα γίνει αυτό. Μαλακία. Αν δεν το κάνω, θα γίνει το άλλο και θα στεναχωρηθώ. Μάλλον θα στεναχωρηθεί και ο γείτονας. Απαπαπααα!! Πρόβλημαααα!!! (το συναίσθημα που λέγαμε;; Α! Έχω και μαντικές ικανότητες!)
Δ) Προτεινόμενες λύσεις: Καμία δεν μου κάνει. Τι θέλω κι ασχολούμαι; Αφού δεν τα καταφέρνω σ’ αυτά και το ξέρω. Τσάμπα κάθομαι και στεναχωριέμαι… Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει( εδώ φαίνεται πεντακάθαρα η αυτοεκτίμηση και η αποφασιστικότητά μου, μαζί με λίγο σάλτσα πίστης στο πεπρωμένο)

Η διαδικασία διεργασίας και επίλυσης του κάθε προβλήματος με κερδίζει στα σημεία.
Η συνήθης επιλογή είναι να αφήσω τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους.

Χρειάζομαι coach.
Κάποιον που να έρθει και να κάνει το ρημάδι το κουβάρι μια λεπτή κλωστή με αρχή και τέλος. Να κάνει το απαραίτητο relativisation (διαβάζεται ρελατιβιζασιόν, γιατί είμαστε της γαλλικής σχολής). Να δει τα πράγματα στα πραγματικά τους μεγέθη και να μου τα εξηγήσει.

Η άλλη λύση είναι να εκπλήξω τον εαυτό μου. Να τον πιάσω στον ύπνο και να πάρω αποφάσεις πριν προλάβει να τις επεξεργαστεί.
Κι όπου βγει.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΓΕΙ Η ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!
Μόνο αυτή την ευκαιρία ζητάω, τίποτις άλλο!

Περί κακίας...

Έλεγε ο καλός μας ο Σωκράτης :«Ουδείς εκών κακός» δηλαδή κανείς δεν είναι από τη φύση του κακός, αλλά από άγνοια ή αδυναμία διάκρισης του καλού και του κακού μπορεί να παρασυρθεί στο κακό.

Ένα παιδάκι που έχει τραβήξει τα πάνδεινα μέσα σε μια οικογένεια όπου δεν υπάρχει αγάπη, σεβασμός, ειλικρίνεια και όλα τα καλά, πιθανότατα δεν έχει μάθει να ξεχωρίζει το καλό και το κακό. Ένα παιδάκι που έχει μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια, είναι πιθανό να έχει αναπτύξει μέσα του τις άμυνες εκείνες που του επιβάλλουν το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Ποιος μπορεί να πει ότι το γυφτάκι στα φανάρια που σου έφτυσε το τζάμι επειδή δεν το άφησες να το καθαρίσει, είναι συνειδητά «κακό»;

Αλλά και η καθημερινότητά μας, ο ρυθμός μας, η παντελής απουσία εσωτερικού διαλόγου και επαναδιαπραγμάτευσης των «πιστεύω» και των «θέλω» μας, μας οδηγούν συχνά σε «κακιασμένα» σφάλματα. Ο 50άρης, κουρασμένος και απηυδισμένος εργαζόμενος, που βλέπει όλη μέρα στο γραφείο την καινούργια γραμματέα με τα μίνια της και τα σκέρτσα της και που ξέρει ότι ποτέ δεν θα του κάτσει, όταν γυρίσει σπίτι και τον ρωτήσει η γυναίκα του αν θέλει να του βάλει ρεβύθια να φάει, έχει πάρα πολλές πιθανότητες να της απαντήσει «Πάλι μαλακίες μαγείρεψες;; Δεν σου’χω πει ότι τα ρεβύθια μου προκαλούν αέρια;; Ζωντόβολο είσαι;» Αν ο συγκεκριμένος 50άρης ήξερε ότι δεν του φταίνε τα ρεβύθια ούτε η γυναίκα του, αλλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων για το ότι γερνάει και δεν μπορεί να έχει όποια γυναίκα θέλει, σίγουρα δεν θα πλήγωνε και τον εαυτό του και τη γυναίκα του με τόσο βάναυσο τρόπο.

Καλώς ή κακώς, καλούμαστε να συνυπάρξουμε με όλων των ειδών τους ανθρώπους. Και αναπόφευκτα, κάποια στιγμή θα γίνουμε ο στόχος της κακίας τους. Είτε στο δρόμο με φράσεις του τύπου «άντε πάγαινε μαρή σπίτι να πλύνεις κάνα πιάτο» είτε στη δουλειά με συναδέλφους που μας σκάβουν διακριτικά τον λάκκο, ακόμα και μέσα στην blogoσφαιρα, όπου τα κρούσματα λεκτικής βίας είναι πλέον καθημερινά.

Πως θα αντιδρούσαμε πραγματικά σε τέτοιες καταστάσεις αν κατανοούσαμε ότι στο 95% των περιπτώσεων, ο αποδέκτης της κακίας του άλλου δεν είμαστε πραγματικά εμείς; Αν αποδεχόμασταν το απλό γεγονός ότι ο λόγος που ο άλλος ξεσπάει πάνω μας δεν έχει να κάνει σχεδόν ποτέ με το πρόσωπό μας.
Είναι εξαιρετικά απελευθερωτικό σαν ιδέα και σαν τρόπος ζωής.

Να κάνουμε ένα τεστ:

Έρχεται τώρα κάποιος (γνωστός ή άγνωστος) και μου αφήνει comment που λέει:

«Blogaki! Είσαι μεγάλη ηλίθια!».
Ποια είναι η σωστή απάντησή μου;
Πως πρέπει να αντιδράσω και κυρίως, πως πρέπει να νιώσω;

Πείτε εσείς και τα ξαναλέμε.

To know us better..

- Ρε συ, που είναι το ραντεβού;
- Έξω από το ΝΕΟΝ.
- Είναι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ παρέα εδω! Σίγουρα είναι αυτοί;
- Ναι ρε παιδί μου, πήγαινε κι έρχομαι!

"Πφφφ..Υπερβολές του theo", σκέφτηκα! "Πόσο τεράστια μπορεί να είναι μια παρέα 6 ατόμων;;"
Think twice… Οι φίλτατες Julia και Debby είχαν καλέσει από καμιά δεκαπενταριά άτομα έκαστη (έτσι! για να μάθετε να μην εμπιστεύεστε γυναίκες με ξενικά ονόματα!!)
Και γίναμε πολλοί….

Ήταν μια «απαιτητική» συνάντηση. Έφυγα και ένιωθα εξουθενωμένη. Περισσότερο socializing απ’ ό,τι μου επιτρέπει η μάλλον επίπεδη ψυχολογία που έχω τον τελευταίο καιρό. Συζητήσεις τύπου «Εσύ ποιος είσαι;;» (με την ευγένεια που με διακρίνει πάντα.. μόνο το ανακριτικό φως δεν άναβα πάνω απ’ τους ατυχείς που κάθισαν γύρω μου) και μετά η συνήθης απάντηση «Δεν σε ξέρω..» (Μετά που είδα τα άγρια βλέμματα που συνόδευαν αυτή η απάντηση το γύρισα στο «Κάπου σ’ έχω πετύχει, αλλά δε μου’ ρχεται τώρα..». Με κάποιες λίγες εξαιρέσεις δηλαδή, έλειπε το «σε διαβάζω και ήθελα τόσο πολύ να σε γνωρίσω!».
Έπρεπε να τα κάνεις όλα από την αρχή.
Τελικά καλά βγήκε. Με τους ανθρώπους που κάθισαν γύρω μου μιλήσαμε αρκετά, άκουσα διαφορετικές απόψεις περί blogging, για να φτάσω τελικά στη διαπίστωση ότι το μόνο σχεδόν πράγμα που συνδέει τους bloggers είναι η κατάληξη blogspot.com (άντε και wordpress).

Και αυτό είναι που το κάνει ενδιαφέρον υποθέτω.

Πήρα δουλειά για το σπίτι πάντως, θέλω να μπω να τσεκάρω κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες περσόνες (όπως πολύ ορθά τις χαρακτήρισε ο zouri).

Α! Τσίμπησα κι ένα 20ευρω φεύγοντας...!
Την καλημέρα μου σε όλους! It was a pleasure..

Ps. Julia! Σ'ευχαρίστησα για την πρόσκληση;; Ευχαριστώ πολύ!!:)

Του διαβόλου πράγματα!!!!

«Να δεις κουκλίτσα μου που σε λίγο καιρό θα έχουν όλοι κινητό και θα μπορούμε να μιλάμε στα διαλείμματα του σχολείου σου!!!»
«Σιγά βρε μπαμπά! Αυτό θα γίνει σε πολλά χρόνια, θα το έχω τελειώσει το σχολείο και θα πηγαίνουν και τα δικά μου παιδιά!!!»

Ο μπαμπάς μου έπεσε έξω κατά μόλις ένα εξάμηνο. Το πρώτο μου κινητό το πήρα στα χέρια μου με το που ξεκίνησα τη σχολή.
Και το κράτησα για περίπου 2 λεπτά… «Αυτό θα το πάρω εγώ!» είπε ο αδερφός μου και μου βούτηξε την πανέμορφη γαλάζια παντόφλα-Alcatel που μόλις είχα βγάλει από το κουτί της…
«Τώρα που θα πάω φαντάρος το χρειάζομαι, ενώ εσύ τι να το κάνεις;;;». Η μαμά μου μου έκανε νόημα να μη μιλήσω (τεντωμένα σχοινιά τα νεύρα του αδερφού μου τότε, μόλις είχαμε φύγει από το σπίτι..) και κάθισα ήσυχη αλλά με τ’ αυτιά πεσμένα κι ένα βλέμμα όλο παράπονο. Είδε η μητέρα μου ότι η νεοφερμένη τεχνολογία πάει ύπουλα να διχάσει μια ήδη εύθραυστη οικογένεια και πήγε και πήρε άλλο κινητό στον αδερφό μου ο οποίος μου επέστρεψε το «παντοφλάκι» λέγοντας «Πάρε εσύ τη μπακατέλα, εγώ έχω καλύτερο» (μιλάμε για πολλά νεύρα τότε, έτσι;).
Πολύ το αγάπησα αυτό το κινητό. Τεράστιο, φασαριόζικο αλλά πάνω απ’ όλα γαλάζιο!!! Και το κράτησα πολύ παραπάνω απ’ ό,τι κράτησε ο περισσότερος κόσμος το πρώτο του κινητό. Κάποια στιγμή τα σχόλια τύπου «Πότε θα την πετάξεις την κουμούτσα;;», «Δε σου πέφτει η μέση να το κουβαλάς;;», με έπεισαν να το αφήσω στην άκρη και να δεχτώ να χρησιμοποιήσω το παλιό κινητό του τότε καλού μου.

Κανένα κινητό δεν αγάπησα έκτοτε. Γενικώς, πέρα από τη χαρά που μου είχε δώσει το γεγονός ότι πήρα κάτι «καινούργιο», το να έχω κινητό δεν με ενθουσίαζε ως ιδέα. Ρουφιάνο το ανέβαζα, ρουφιάνο το κατεβάζω. Στη Γαλλία δεν είχα κινητό και καθόλου δεν μου έλειπε. Όταν όμως γύρισα….κατέληξα με ΔΥΟ!

Έπιασα δουλειά που λέτε στο «ΑΘΗΝΑ 2004» και κάποια στιγμή μου έδωσαν εταιρικό κινητό…τον αριθμό του οποίου έδωσαν και στους 2.500 εθελοντές που διαχειριζόμουν…οι οποίοι πίστευαν ότι όλες οι ώρες της ημέρας και της νύχας είναι καλές για να μου πούνε ότι «Θα προτιμούσα στη βάρδιά μου να με βάλετε με την κυρία Σούλα, που ήμασταν μαζί και στα Test Events! Αυτή πότε έχει βάρδιες, θυμάστε;;;» ή ακόμα καλύτερα «Και τώρα που κανονίσαμε τις βάρδιές μου, πες μου! Τι ώρα σχολάς;;;»
Αποτέλεσμα; Έμπαινα να κάνω μπάνιο και έβρισκα μετά στο κινητό μου 32 κλήσεις και 14 μηνύματα στον τηλεφωνητή…
Το σιχάθηκα το κινητό. Δεν ήθελα να το βλέπω. Και η επιθυμία μου εισακούστηκε…
Ένα βράδυ, γύρω στις 11, που γυρνούσα από τη δουλειά και περπατούσα μιλώντας στο κινητό (πάλι για δουλειά), άκουσα ποδοβολητό από πίσω μου. Με χολυγουντιανό τρόπο, ένας τυπάκος περνάει τρέχοντας από δίπλα μου και μου αρπάζει το κινητό από το αυτί!!!! Αρχίζω εγώ τα μπινελίκια, ξεκινάω να τον κυνηγήσω κιόλας αλλά σκέφτομαι «Σιγά μη πάω να πλακωθώ για το κινητό! Πάει το εταιρικό κινητό….Δεν έχω εταιρικό κινητό!!!». Πέρα από τη τρομάρα που είχα πάρει, μάλλον το χάρηκα το συγκεκριμένο περιστατικό.
Η λύση βέβαια ήταν άμεση. Όλοι οι εθελοντές πήραν το προσωπικό μου κινητό….

Μετά τους αγώνες ηρέμησαν τα πράγματα, ηρέμησα κι εγώ και απέκτησα μια φυσιολογική σχέση με αυτές τις συσκευές.
Φευ! Δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ…
Μόλις πέρσι στα γενέθλιά μου, συνέβη κάτι ανάμεσά μας που με λάβωσε για πάντα...
Έχουμε βγει που λέτε για να το γιορτάσουμε, όλη η παρέα έχουμε πιει τον πάτο μας και καταλήγουμε σ’ ένα παρακμιακό αποκριάτικο πάρτυ...Και εκεί όλοι τύφλα…
Κι εκεί που καθόμαστε και λέμε μπουρδίτσες και η ώρα έχει πάει 5.30, ακούμε φωνές από το μπαλκόνι!! Φωνέεεες!!!Καβγάς μεγάλος!!
Και κάνει μια τσακ και μπαίνει από τη μπαλκονόπορτα κάποιος, ενώ συνεχίζει να φωνάζει και βγάζει μια κραυγή τύπου «Αντε και γ…σου!!!» και μετά γίνονται όλα μαύρα…
Ο τύπος έχει εκσφενδονίσει το κινητό του και έχει βρει το στόχο του…Δόξα Πατρί! Έχετε δει τα καρτούν που κάποιος χτυπάει και βλέπει αστράκια, ανθρωπάκια να χορεύουν πάνω από το κεφάλι του κτλ;; Αυτό, αλλά στο πιο πονεμένο του…
Πανικός! Πέφτουν όλοι από πάνω μου (όλοι οι μεθυσμένοι!) και αρχίζουν : «Χτύπησες;», «Θέλει νοσοκομείο», «Θα τον γ...σω τον μ..κα!!», «Τι έκανες ρε π....η στην κοπέλα», «Κάποιος να φέρει πάγο!» «Πωπω αίματα!!»κτλ. Μιλάμε για τον απόλυτο χαμό!!
Και μέσα στο χαμό, κι ενώ προσπαθώ απεγνωσμένα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου (δεν έκλαψα, μπορείτε να είστε περήφανοι για μένα!), να γίνονται του κόσμου τα κουλά! Ήταν ένας τύπος όταν φτάσαμε στο πάρτυ που είχε αποκοιμηθεί και δεν ξυπνούσε με τίποτα, κουνουπίδι κι αυτός. Μέσα στο χάος που δημιουργήθηκε ξύπνησε, ήρθε και κάθισε δίπλα μου για συμπαράσταση. Μιλάμε για κανονική συμπαράσταση όμως. Είχε πέσει όλος πάνω μου, με έχει πάρει αγκαλιά και με χάιδευε… Κάποια στιγμή δεν άντεξα.. Μπαταρισμένη με χαρτιά και πάγους και με το ένα μάτι κλειστό του λέω «Εσύ μανίτσα μου ποιος είσαι;; Εμένα με ξέρεις;; Γιατί με χουφτώνεις;;» και με πιάνει νευρικό γέλιο!!! Να μην τα πολυλογώ, μαζέψαμε όπως όπως όλους τους τρεκλίζοντες συνοδούς μας και πήγαμε με τα χίλια βάσανα στο νοσοκομείο. Ο γιατρός απόρησε… «Μα κινητό;; Δεν μου’χει ξανατύχει!!» Αποτέλεσμα;; 4 ράμματα και ένα blogaki σημαδεμένο.
Και επειδή ξέρω ότι και εσείς όπως ΟΛΟΙ θα ρωτήσετε το χαριτωμένο «Τι κινητό ήταν;;», η απάντηση είναι: «NOKIA».

Χτες το βράδυ χάλασε το κινητό μου. Δυστυχώς η κοινωνία μας, δεν μου επιτρέπει να το αφήσω αναντικατάστατο, αλλά σας λέω ότι με μεγάλη ευχαρίστηση θα το έκανα!!!

Καλό Σαββατοκύριακο!!!

Η ώρα της κρίσης...

"Στην εποχή του μεταμοντερνισμού, όπου δεν υπάρχουν στιβαρές δομές και καλούπια που να υπαγορεύουν μοντέλα ηθικής και συμπεριφορών και ο εκάστοτε προβληματισμός αντιμετωπίζεται περιστασιακά, κάθε προσωπική ηθική πρέπει να γίνεται σεβαστή αρκεί κανείς να παραμένει συνεπής στις πράξεις και τις αρχές του." Τι καταλάβατε από αυτό;;

Ας γίνω πιο σαφής. Όλοι μας κουβαλάμε ένα εσωτερικό δίκτυο αρχών και αξιών που καθορίζουν τον τρόπο που σκεπτόμαστε και πράττουμε. Αυτές οι αρχές διαμορφώνονται μέσα μας από τόσα δα παιδάκια. Έλεγε η μαμά «μην πειράζεις την Ελενίτσα!» και γραφόταν μέσα σου ότι είναι κακό να πειράζεις τους άλλους. Έλεγε ο μπαμπάς «όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες τα αίματα» (εξαιρετικά σιχαμένο αλλά αληθές ως παράδειγμα) και το ψέμα μαύριζε ως έννοια. Λίγο η οικογένεια, λίγο το σχολείο, λίγο η εκκλησία, έτοιμο το σετάκι το οποίο θα κουβαλάμε μια ζωή..

Τα χρόνια περνούν και κάποιοι από εμάς αρχίζουμε να διαμορφώνουμε σιγά σιγά πιο ανεκτικά πλαίσια, τα οποία να εφαρμόζουν γάντι στη ζωή μας. Μπορούμε για παράδειγμα να δεχτούμε πλέον ότι ίσως να μην είναι τόσο κακό να πειράξουμε την Ελενίτσα γιατί κατά βάση είναι μεγάλη σκρόφα. Ή ότι δεν έγινε και τίποτα να πούμε ένα τόσο δα ψεματάκι για να πετύχουμε το σκοπό μας. Κατά βάση όμως, μπορούμε να πούμε με κάποια άλφα σιγουριά «αυτό είναι καλό κι αυτό είναι κακό!». Ακόμα κι αν είναι τεντωμένο σαν λάστιχο και χωράει τα πάντα μέσα, είναι ένα σύστημα σταθερό.

Οι αξίες στη ζωή μας λειτουργούν είτε ανασταλτικά είτε ως προτροπή. Είναι δηλαδή οι προτάσεις που θα ηχήσουν στο κεφάλι μας όταν βρεθούμε σε ένα σταυροδρόμι. Κι όταν τις παρακάμψουμε και κάνουμε κάτι έξω από τα δικά μας δεδομένα , θα αρχίσουν οι καμπάνες (γνωστές και ως τύψεις, ενοχές κτλ.).

Γενικώς, οι αξίες έχουν μια τάση να θέλουν να κάνουν κουμάντο και να μην σε αφήνουν να πράξεις το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό. Πχ. Μου έκανε λαδιά ο πρώην, θέλω να στείλω την παρέα από Κολωνό να τον σαπακιάσει ΑΛΛΑ η ηθική μου δεν το επιτρέπει, γιατί η βία δεν είναι λύση, ποια είμαι εγώ που θα κρίνω ποιος πρέπει να τιμωρείται και ποιος όχι κτλ. (αυτά βέβαια αν τα κρίνουμε ψυχαναλυτικά, θα διακρίνουμε ψήγματα συμπλεγμάτων κατωτερότητας, μειωμένης αυτοεκτίμησης κτλ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας και πλατιάζω, somebody stop me) . Αν ωστόσο, την απόφασή μου να μην το σαπακιάσω την έχω λάβει επειδή θα καταλάβει ο πρώην ότι τους έστειλα εγώ και θα στείλει τη μάνα του την κατίνα να με ξεμπροστιάσει σ’ όλη τη γειτονιά φωνάζοντας κάτω από το σπίτι τι κακούργα γυναίκα είμαι, τότε η απόφασή μου δεν έχει ληφθεί βάσει των ηθικών αρχών μου αλλά από φόβο, κάτι το οποίο είναι τελείως διαφορετικό.

Τέλος πάντων, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι όλοι μα όλοι κινούμαστε βάσει των αρχών αυτών και το κυριότερο ΚΡΙΝΟΥΜΕ τους άλλους με γνώμονα αυτό που θεωρούμε εμείς «Αγαθό» και «Κακό».

Κι εδώ ακριβώς τίθεται ο αποψινός φιλοσοφικός προβληματισμός.
Εστω ότι εγώ έχω ένα σύστημα Χ, το οποίο κρίνω ικανό να με οδηγήσει με ορθό τρόπο στη ζωή μου. Κι έχω κι έναν φίλο ο οποίος έχει ένα σύστημα Ψ, το οποίο είναι εντελώς διαφορετικό από το δικό μου. Βάσει της πρότασης «κάθε προσωπική ηθική πρέπει να γίνεται σεβαστή αρκεί κανείς να παραμένει συνεπής στις πράξεις και τις αρχές του» την οποία δεν λέω εγώ αλλά ο Καντ, τι ακριβώς πρέπει να πράξουμε σε μια δύσκολη στιγμή; Ως δύσκολη στιγμή ορίζεται: «Η πράξη ή παράλειψη κάποιου ανθρώπου που αγαπάμε σε δεδομένη στιγμή η οποία αντιβαίνει με τρόπο τρανταχτό σε αυτό που θεωρούμε εμείς σωστό». Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, το σύστημά μας τραντάζεται, ανάβουν όλα τα λαμπάκια, χτυπάνε όλα τα κουδούνια και η εσωτερική μας φωνούλα φωνάζει «κακό!κακό!». Κι έρχεται από την άλλη το συναίσθημα και λέει «μα ο φίλος μου, καλό!» (η συγκεκριμένη φωνούλα δεν είναι υποχρεωτικό ότι μπορεί να αρθρώνει συντακτικά ορθές προτάσεις).

Πείτε μου εσείς φίλοι αναγνώστες. Τι πρέπει να πράξουμε ως φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί άνθρωποι; Σίγουρα το να πιάσουμε τον φίλο μας και να του πούμε «Αυτό που κάνεις είναι λάθος» είναι τουλάχιστον ματαιόδοξο (από την άποψη του ποιος είμαι εγώ που θα κρίνει το σωστό και το λάθος;) Μπορείς βέβαια να χρησιμοποιήσεις το «κατά την άποψή μου…», αλλά και πάλι δεν εξυπηρετεί σε κάτι.

Ο βασικός προβληματισμός που προκύπτει είναι: Έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τους φίλους μας σύμφωνα με ένα σύστημα αξιών, το οποίο είναι κατά βάση υποκειμενικό; Υπάρχει απόλυτα ορθή ηθική, κάθε παρέκκλιση από την οποία είναι κατακριτέα;

Κάτι έννοιες που έχω κι εγώ πρωί πρωί...

Πάρ'το αλλιώς...

Η πραγματικότητα με ξεπέρασε άλλη μια φορά. Ένα τηλέφωνο χρειάστηκε όλο κι όλο για να μείνω με βλέμμα απορίας και ένα ερωτηματικό να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι μου για όλη την υπόλοιπη ημέρα…
Για να μην γίνω τελείως ρεζίλι μπαίνοντας σε λεπτομέρειες που σοκάρουν, θα αρκεστώ να δηλώσω το εξής:
Τι ατομάρες είναι οι άντρες;;;; Δεν καταλαβαίνω τίποτις…
Καλά έκανα και το έκλεισα πάλι το μαγαζί!

Earth calling...

Διάβαζα το κείμενο της pieta. Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές που έχει χρειαστεί να βάλει το καπέλο του Ντ’Αρντανιάν και να τραβήξει το σπαθί της είναι για να ξελασπώσει εμένα. Αλλά όχι γιατί όλο το μαγαζί μου την πέφτει…Είπαμε, μισό μέτρο blogaki μη θέλουμε και πολλά! Η αλήθεια είναι ότι έχω κακομάθει. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να της πω «Διώξ’τον» παρά να τον αντιμετωπίσω. Και μετά από τόσα χρόνια που βγαίνουμε μαζί, θα έλεγα ότι πλέον δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίζω αυτούς που με πλησιάζουν.
Την Παρασκευή βγήκαμε. Για άλλη μια φορά έπιασα τον εαυτό μου να κοκκινίζει επειδή κάποιος με κοιτούσε. Κάποιος που εγώ δεν είδα, γιατί ντρεπόμουν να κοιτάξω. Μιλάμε για τον ορισμό της Καπάτσας-Γυναίκας!!!!

Τα ερωτήματα που πετάγονται στο κεφάλι μου κάθε φορά που βγαίνω με φιλενάδα σε μπαρο-κλαμπάκι είναι τα εξής:
1) Πως μπορείς να κάνεις κάποιον που σε κοιτάζει να ΜΗΝ σε κοιτάζει (δεδομένου ότι δεν σου αρέσει)
2) Πως μπορείς να κάνεις κάποιος που ΔΕΝ σε κοιτάζει, να σε κοιτάζει (δεδομένου ότι σου αρέσει και δεν σε έχει δει γιατί δεν εμπίπτεις στο οπτικό του πεδίο (Κοίτα λίγο πιο χαμηλά καμάρι μου!!!)
3) Και πες ότι τελικά σε κοιτάζει…Τι πρέπει να κάνεις;;; Περιμένεις;; Χαμογελάς;;;Πίνεις το ποτό σου με νόημα;;;Αρχίζεις να λικνίζεσαι μαγευτικά στο ρυθμό του «Κρίση, περνάω κρίση;;» Γιατί εγώ αυτό που κάνω συνήθως είναι να πανικοβάλλομαι και να γυρνάω ολόκληρη από την άλλη μεριά!

Στην προηγούμενη ζωή μου, πρέπει να ήμουν κάποιου είδους αυτοπαραγώμενο παράσιτο. Τα έκανα όλα μόνη μου και δεν έδινα σημασία σε κανέναν!
Δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι αδυνατώ να αντιληφθώ τα σήματα που εκπέμπει το αντίθετο φύλο και να πράξω ανάλογα.
Για να μη μιλήσουμε για τα σήματα που εκπέμπω εγώ και που τα πιάνουν μόνο οι παράνομες κεραίες στην Πάρνηθα…
Αλοίμονο…εγώ πότε θα αρχίσω να συνεννοούμαι με τους υπόλοιπους κατοίκους αυτού του κόσμου;;;

Bye Bye..

Και πάνω που είπα να αλυφρύνω πάλι τη διάθεση και να γράψω κανένα κειμενάκι χαρούμενο να έρθουμε πάλι στο τσακίρ κέφι, μαθαίνω ότι ο αγαπητός μας gelial το κλείνει το μαγαζί του…
Τι να κάτσω να γράψω;;Ξενέρωσα.

Σαββατοκύριακο αποκαθήλωσης της οικογένειας.
Ένας χωρισμός που έγινε πριν από 10 χρόνια και μας επηρεάζει ακόμα.
4 μονάδες που ήταν κάποτε οικογένεια και τώρα πια δεν το θυμούνται.
Μια πικρή κουβέντα από τον αδερφό μου αρκεί για να νιώσεις όλο τον πόνο από την αρχή.
Τον αδερφό μου που με κοιτάζει και νιώθω την αποδοκιμασία του.
Επειδή είμαι η χαϊδεμένη.
Επειδή εμένα πήρε μαζί της όταν έφυγε.
Της έχει χρεώσει τα πάντα και όσα περίσσευαν σε μένα.
Φωνάζει στον τρόπο που μιλάει γι’ αυτή.
Φαίνεται στον τρόπο που υπερασπίζεται τον άλλον.
Μπορεί πραγματικά να πιστεύει ότι φταίει μόνο ο ένας;
Μπορεί να αισθάνεται τόση κακία;

Ήταν λάθος που μας χώρισαν.
Ζευγάρια χωρίζουν, αδέρφια όχι.
Ήταν λάθος και είχα αποφασίσει να μη το δω. Να συνεχίσω σαν να μην συνέβη ποτέ.
Αλλά το Σάββατο θυμήθηκα πως ήμασταν με τον αδερφό μου, όταν μπορούσαμε να αγκαλιαζόμαστε και να γελάμε και να μαλώνουμε.
Όχι δυο ξένοι. Δυο αδέρφια.
Δέκα χρόνια μετά και με πειράζει τώρα. Όλη η πίκρα ήρθε και άστραψε μπροστά μας και κοιταχτήκαμε με απορία.Κι όλο κλαίω.
Όσο δεν έκλαψα τότε, μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο.
Τους έχω θυμώσει τόσο πολύ.
Και στους 3 τους.

The beautiful people!!

Υπάρχουν κάποια πλάσματα ευλογημένα από το Θεό.. (Εντοπίζω λογικό σφάλμα στην παραπάνω πρόταση, αλλά αφήνω στην άκρη τις αθεϊστικές μου αντιλήψεις γιατί δεν βοηθούν στην αφήγηση..). Πλάσματα που τα βλέπεις και όλα τα άλλα γύρω τους εξαφανίζονται. Όμορφα.
Είδα δυο τέτοια πλάσματα χτες. Δυο κοριτσάκια, το πολύ 16 χρονών, όμορφα σαν άγγελοι, με πρόσωπα λες και ζωγραφισμένα από καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Αιθέριες υπάρξεις που μπήκαν μέσα στο internet café (πάλι με χώσανε για να αντικαταστήσω τον ασθενή αδερφό μου) και ο χρόνος σταμάτησε, τα στόματα άνοιξαν και χάσκανε, μέχρι και τα πιτσιρίκια που ουρλιάζανε έκαναν μια μικρή παύση χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνουν το γιατί.
Δεν ήταν από τις γυναίκες που πρέπει να βάλουν πάνω τους την Άρτα και τα Γιάννενα για να τραβήξουν τα βλέμματα. Ούτε από εκείνες που είναι μάλλον μέτριες αλλά έχουν φοβερή ιδέα για τον εαυτό τους και κάνουν τους άντρες να ψαρώνουν. Όχι!

Ήταν ό,τι πιο κοντινό στην απόλυτη Ομορφιά έχω δει.
Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορείς να ζηλέψεις. Μπορείς απλά να κουνήσεις το κεφάλι και να πεις «Αυτά είναι…».
Τα δυο αυτά κορίτσια μπήκαν στο μαγαζί και το έκαναν δικό τους. Μ’ ένα χαμόγελο κι ένα νάζι έβαλαν τον Γιάννη να τους κρατήσει τους υπολογιστές ανοιχτούς μισή ώρα παραπάνω χωρίς να πληρώσουν. Και πες ο Γιάννης, ε, άντρας είναι, μάσησε. Το θέμα είναι ότι και σε μένα να το ζητούσαν (που δεν παρεκκλίνω στις προτιμήσεις μου,μην παρεξηγηθούμε κιόλας!!), πάλι ναι θα έλεγα, μη σου πω ότι θα τους πρότεινα να πάω και μέχρι το σπίτι τους να βάλω καμιά σκούπα, να πλύνω κανένα πιάτο, να μην κουράζονται! Ήταν πραγματικοί άγγελοι!
Είναι δύναμη η ομορφιά. Κακά τα ψέματα. Δε πα να χτυπιόμαστε εμείς οι υπόλοιπες που δεν ανήκουμε σ’ αυτή την κατηγορία ότι «η ψυχική ομορφιά είναι που μετράει», «μπορεί να είναι όμορφη αλλά κατά πάσα πιθανότητα είναι χαζή», «ναι αλλά εγώ έχω πιο ωραία μύτη» και άλλες τέτοιες αηδίες; Τα κοριτσάκια αυτά θα βρούνε όλες τις πόρτες ανοιχτές. Και καλά θα κάνουν, γιατί κάποιος είχε κέφια όταν γεννιόντουσαν!!

Αυτούς που πραγματικά λυπάμαι είναι τους άντρες που θα βρεθούν στο δρόμο τους!
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!!

Ps. Να ευχαριστήσω κι από εδώ τον κύριο Πάνο. Αλλά αυτά τα πράγματα τα λένε πριν τα κάνουν! Χαμός γίνεται εδώ μέσα, η γυναίκα που μου καθαρίζει έρχεται αύριο και δεν έχω να τρατάρω και τίποτα όλον αυτό τον κόσμο που μου στείλατε!!! ; )

Ο θαυμαστός κόσμος των κοριτσιών...

Παράπονο το έχουν και οι δυο τους. Ποτέ μα ποτέ δεν κάνω τη σωστή ερώτηση. Όσο κι αν είναι έτοιμη, στρωμένη η συζήτηση και το λαβράκι σου κλείνει το μάτι φωνάζοντας «φτου και βγαίνω», κάποια βλακεία θα πω και θα χαθεί η ροή της κουβέντας. Για παράδειγμα, σου λέει η μια κολλητή με βλέμμα όλο νόημα: «Θα πάω εκεί το Σάββατο το βράδυ!» και περιμένει την λογική ερώτηση «Με ποιον θα πας;». Αμ δε! Η δική μου η ερώτηση είναι, «Α! Καλά! Θέλεις το απόγευμα να πάμε για καφεδάκι;;». Έχοντας ως υπόθεση εργασίας το ότι «αν κάποιος θέλει να σου πει κάτι θα σ’ το πει οπότε μη ρωτάς» καταφέρνω πάντοτε και να τις εκνευρίζω και να μαθαίνω πάντοτε τελευταία τα juicy news της μικρής μας παρέας.

Τέλος πάντων, το παίρνουν απόφαση ότι εγώ από μόνη μου ποτέ δεν θα καταφέρω να εκμαιεύσω τις πληροφορίες, διαπίστωση που συνοδεύεται από τη φράση «Κάτσε να στα πω γιατί εσύ είσαι χαζή και θα ξημερωθούμε» και αρχίζουν να εξιστορούν τα γεγονότα από μόνες τους. (αυτό που οι γυναίκες θέλουν να τις ρωτάς όλες τις λεπτομέρειες αντί να κάτσουν να σου τα πουν να τελειώνουμε, δεν θα το καταλάβω ποτέ!!!)

Και σε αυτή την περίπτωση πρόβλημα…γιατί αν στην κουβέντα αναφερθούν περισσότερα από δύο ονόματα, την έχασα τη μπάλα… Διηγήσεις τύπου «Αυτός! Τον θυμάσαι ρε! Που τα είχε μ’ αυτή την ξινή, που τους είχα συναντήσει στα γενέθλια του άλλου που με είχε συνοδέψει ο τάδε!! Καλά χαζή είσαι;; (Να΄το πάλι!!)» Εκεί κάπου εξανίσταμαι και λέω «Ναι! Αυτός ο κάποιος τέλος πάντων! Τι;;;;» «Τίποτα! Με πήρε τηλέφωνο να μου ζητήσει το email της τάδε…» Ενδιαφέρον…
Γενικά οι φίλες μου θεωρούν ότι καταρχάς οφείλω να θυμάμαι τα ονόματα όλων των γνωστών και φίλων τους, καθώς και τα ονόματα του οικογενειακού και φιλικού κύκλου αυτών, ενώ παράλληλα να γνωρίζω και τις κάθε είδους μπαγαποντιές τους (ποιος κεράτωσε ποια, πόσους έχει αρπάξει η τάδε κτλ) αλλά να κρύβω ότι τα ξέρω όταν βρίσκεται μπροστά ο ένας ή ο άλλος ενδιαφερόμενος…Μπέρδεμα σκέτο δηλαδή.

Επίσης ελάττωμα μου θεωρείται η παντελής έλλειψη «στυλιστικών προβληματισμών».Είναι μια διαδικασία την οποία βρίσκω ιδιαίτερα χαριτωμένη αλλά στην οποία δεν μπορώ να συμμετάσχω. Δίνω παράδειγμα.

Εγώ και η Χ.έχουμε βρεθεί για dvd night στο σπίτι μου ενώ η τρίτη της παρέας ετοιμάζεται για «έξοδο θανάτου» (ορίζεται ως η έξοδος στην οποία θα συναντήσεις πρώην, νυν και πιθανότατα μελλοντικούς γκόμενους, μετά των συνοδών τους και γενικά κατάσταση στην οποία παίζει πολύ Θέμα). Τα τηλέφωνα έχουν πάρει φωτιά και παρακολουθώ εγώ τη Χ.που μιλάει με την ενδιαφερόμενη:
«Έλα! Έτοιμη είσαι;; Τι φόρεσες; Ποιο; Δεν το θυμάμαι…Α! Με τι παπούτσια; Δεν πιστεύω να έβαλες ξώφτερνο; Α!Ωραία! Και η μπλούζα;;Ααααα…Μμμμ…Δεν είναι κακό…Ναι..Να σου πω!! Να τα βγάλεις τα βραχιόλια!! Σε θέλω λιτή!!!» Είμαι κι εγώ από δίπλα και τραβάω το μανίκι της Χ.και της λέω «Θέλω κι εγώ να της μιλήσω». «Σταμάτα μωρέ;; Τι θες να της πεις πια;;; Όλα τα ρώτησα!» «Πως αισθάνεσαι;;;» της φωνάζω στο τηλέφωνο!! «Είναι ούφο ρε γαμώτο!! Πως αισθάνεται ρωτάει!!» Βλέπω ότι δεν θα βγάλω άκρη και της παίρνω το τηλέφωνο από τα χέρια. «Έλα!! Πως είσαι;; Έχεις αγωνία;;;» «Πως θες να’μαι;;; Σκατά!!» Να’το!!! σκέφτομαι κι εγώ, ορίστε που η μικρή μου φίλη ήθελε ψυχολογική υποστήριξη και όχι στυλιστικές επεμβάσεις!!! «Γιατί καλή μου είσαι σκατά;;» «Πώς να μην είμαι;;; ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ!!!!» Το ακούει αυτό η Χ., μου αρπάζει το τηλέφωνο από το χέρι και απομακρύνεται για να εμψυχώσει την παθούσα με το χάλια μαλλί…

(Για να εξηγούμαι, εγώ, όταν έχω να βγω πηγαίνω κατευθείαν στη Χ.να με ντύσει και να με σουλουπώσει χωρίς πολλές κουβέντες!!!!)
Φαίνεται ότι υπάρχουν ειδικές γυναικείες δεξιότητες τις οποίες δεν έχω αναπτύξει σωστά. Λίγο που ήμουν αγοροκόριτσο λόγω του αδερφού μου, λίγο το ότι δεν επιτρεπόντουσαν τα κουτσομπολιά στο σπίτι μου, λίγο το ότι δεν με νοιάζει καθόλου τι κάνει ο ένας και ο άλλος και μου φαίνεται σχεδόν απίθανο να ασχολείται κάποιος μαζί μου, αυτό που μένει είναι το εξής : «Τελικά είσαι πολύ χαζή ρε παιδί μου!!!»
Τι να πεις;;;

Οι δύσκολες αποφάσεις-Part II

Ξεκίνησε την πρότασή της λέγοντας: «Αυτό που έζησα ήταν το πιο φριχτό πράγμα που μπορεί να ζήσει κάποιος». Κοιτώντας την, άθελά μου γέλασα ειρωνικά. Πάντα πίστευα ότι οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν την τάση να υπερβάλουν και να μεγαλοποιούν τις εμπειρίες τους, σαν τους κυνηγούς.

Ήταν γύρω στα 62-63, πάντοτε όμως περιποιημένη. Ερχόταν στο μάθημα λίγο νωρίτερα, και έπιανε το θρανίο δίπλα στο παράθυρο, άνοιγε την κασετίνα της και το τετράδιό της και διάβαζε τις σημειώσεις της προηγούμενης παράδοσης.

Το μάθημά μας ήταν «Ηθική Φιλοσοφία και Σύγχρονοι Προβληματισμοί». Βαρύ το θέμα, λιγοστοί οι συμμετέχοντες, δηλαδή εγώ και άλλες τρεις κυρίες άνω των 55, κάθε μια από τις οποίες τραβούσε κάποιο ζόρι και είχε αποφασίσει να το αντιμετωπίσει λίγο πιο επιστημονικά.
Στα πλαίσια του μαθήματος λοιπόν είχαμε ξεκινήσει την συζήτηση για την Ηθική της Ευθανασίας και της Αυτοκτονίας.

Συζητήσεις επί συζητήσεων σχετικά με το αν η ζωή είναι δικαίωμα ή υποχρέωση. Για τον Δυτικό κόσμο η ανθρώπινη ζωή αποτελεί την απόλυτη αξία. Το να έρθουμε στη ζωή δεν το επιλέγουμε. Τον χρόνο και τον τρόπο θανάτου όμως;

Και τότε πήρε τον λόγο η κυρία Μ. Και μας εξήγησε την εμπειρία της και το κακιασμένο χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου. «Πριν από λίγα χρόνια έχασα τον γιο μου από καρκίνο. Από εκείνη την ημέρα είχα πάντοτε στο συρτάρι μου υπνωτικά χάπια. Ήθελα να΄ χω την σιγουριά ότι αν κάποια στιγμή δεν αντέξω, θα έχω τη δυνατότητα να αυτοκτονήσω.»

Είχε αντέξει. Είχε αποφασίσει να ζήσει για το άλλο της παιδί και για τον άντρα της.
Είχε όμως άδικο που σκεφτόταν έτσι; Θα μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει αν αποφάσιζε να τερματίσει τη ζωή της;
Εγώ λέω όχι. Εσείς τι λέτε;


(Σβήσαμε και πρακτικώς τη μαυρίλα, αφαιρώντας το χθεσινό τρισάθλιο ποστάκι που ξεχείλιζε κατάθλιψη και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
Και θέλω να δηλώσω ότι δεν συνηθίζω να σβήνω τα κείμενά μου κι ας είναι απαίσια, αλλά το συγκεκριμένο δεν ήταν δικό μου δημιούργημα.
Τσου! Ήταν αποτέλεσμα της ξαφνικής ορμονολογικής διαταραχής που προκλήθηκε από τη λήψη αντισυλληπτικών χαπιών και με πήρε και με σήκωσε αλλά τώρα που το κατάλαβα, δεν θα επιτρέψω να ξανασυμβεί..)

Πρόγραμμα Επιμόρφωσης Ενηλίκων Κολλεγίου Αθηνών

Τώρα που το θυμήθηκα, να σας ενημερώσω ότι σήμερα ξεκινούν οι εγγραφές για τα μαθήματα του Β’ Εξαμήνου του Προγράμματος Επιμόρφωσης Ενηλίκων του Κολλεγίου Αθηνών.
Εξαιρετικό επίπεδο, τομείς που καλύπτουν κάθε ενδιαφέρον (ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ, ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ, ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ) και λογικό κόστος.
Για πληροφορίες κλικ εδώ

ps. Έχω βρει το τέλειο μάθημα!:)

Seriously pissed off!!!!

"Να πάει στο διάολο!! Ναι!! Τα’χω πάρει στο κρανίο!! Εεεε…Ναι! Να τον πιάσω και να του κοπανήσω το κεφάλι στον τοίχο!!Μμμμ…Και να του καεί το βίντεο!!!» Πόσες λέξεις είναι αυτό; 1,2,3 μμμμ… φτάνουν 30; Τόσες δεν εμφανίζονται στην παραγραφούλα του RSS;; Κάτσε να βρίσω λίγο ακόμα… «Άμα τον πετύχω τον κερατά, θα του κάνω τα μούτρα κιμά!!!» Γιαχ!! Τι το’ θελα τώρα αυτό πρωινιάτικα; Τέλος πάντων φτάνει τώρα.

Λοιπόν! Αυτό το post είναι ένα πείραμα. Ο theodore λέει ότι αν γράψεις έναν πιασάρικο τίτλο και αρχίσεις και τα χώνεις σε κάποιον κακομοίρη και βάλεις και λίγο κακία και κανένα μπινελίκι, τότε εκτινάσσονται στα ύψη οι μετρήσεις σου…Το κοινό λέει θέλει «αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα». Το’χα υποψιαστεί αλλά νόμιζα ότι έπαιζε μόνο με το σεξ αυτό…Λογικά λοιπόν αυτοί τη στιγμή μας διαβάζουν και τυχαίοι περιστατικοί που είδαν φως και μπήκαν…

Να συστηθώ;; Blogaki με λένε, για περισσότερες πληροφορίες βλ.profile.

Από Δευτέρα θα σας ενημερώσω και για τα αποτελέσματα του πειράματος…ελπίζω να είναι αρνητικά γιατί όσο να το πεις, θα είναι μάλλον απογοητευτικό να έχει δίκιο ο Theodore!!!

Οι παλιοί γνωστοί και πιστοί αναγνώστες (ναι! Σε σας τους 5 εκεί πίσω μιλάω!) θα περιμένουν να ακούσουν το «Ιστορικό της Συνάντησης»!!!
We proudly present you λοιπόν, το πρώτο επεισόδιο της σειράς

«Τα παιδιά του Blogger και ένας άσχετος από το Wordpress-Tσου ρε Λάκη!»

Το ραντεβού ήταν στις 5.30 στο σταθμό του μετρό. Έφτασα λίγο νωρίτερα, μ’ είχε φάει το άγχος βλέπετε μην τους στήσω, τσίμπησα την pietoula που την αναγνωρίζω γιατί είναι κολλητή μου 7 χρόνια τώρα και περιμέναμε με αγωνία τους άλλους δύο. O Theodore ήταν στην ώρα του. «Που είσαι;;» τον ρωτάω στο τηλέφωνο. «Δίπλα σ’ ένα πάγκο με πορτοκάλια» μου λέει… «Τέλεια…θα συνεννοηθούμε μια χαρά με δαύτον…» σκέφτηκα. Τέλος πάντων, βρεθήκαμε, γνωριστήκαμε, μπήκαμε στη Miss Λευκή και περιμέναμε τη Georgia.

Και περιμέναμε…και περιμέναμε…και η βρόχα έπεφτε…Ναι κυρίες και κύριοι! Μας έστησε! (Το ξέρω ότι υποσχέθηκα ότι δεν θα το πω, αλλά τι να κάνω; Αφού είμαι κωλόπαιδο!!) Ήρθε τέλος πάντων και η μικρή μας, περιεργαστήκαμε ο ένας τους άλλους μέσα από τους καθρέφτες και ξεκινήσαμε όλοι μαζί να πάμε για καφεδάκι.

Συνοπτικά θα πω τα εξής:
Η Georgia είναι απίστευτα γλυκό κοριτσάκι, όπως ακριβώς το περίμενα. Έχει ένα τεράστιο χαμόγελο, και μια ήρεμη, απαλή φωνή που σε αναγκάζει να σκύψεις από πάνω της για να ακούσεις τι λέει. Αλλά ούτως ή άλλως αυτό θέλεις να κάνεις. Να την έχεις από κοντά και να της λες, «μην ανησυχείς!» ή «ναι! Κι εγώ έτσι νιώθω!!». Αναλύσαμε και το θέμα «Άντρες-Αυτοί οι άγνωστοι» και με την ευγενική προσφορά του Theodore καταλήξαμε στο πουθενά.

Την Pieta την ξέρω χρόνια και της έχω υποσχεθεί ολόκληρο post οπότε δεν θα αναφερθώ σήμερα.

Για τον Theodore από την άλλη, δεν είχα σχηματίσει εικόνα. Τo blog του φιλοξενεί πολύ λίγα post γιατί συνήθως σβήνει ό,τι γράφει. Είναι αυτό που λέμε «σταθερός χαρακτήρας». Ό,τι είχα καταλάβει για εκείνον ήταν από τα comments του σε μένα και κανα δυο δικά του post που επέζησαν. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που είχα αγχωθεί χτες. Γιατί ουσιαστικά ο theo ήταν σχεδόν άγνωστος και δεν μου πολυάρεσε σαν concept.

Ευτυχώς, και ο theo μας βγήκε συμπαθητικός. Όχι σαν τη Georgia που θες να την αρπάξεις και ν’ αρχίσεις να την ζουμπάς. Είναι και μεγάλος άνθρωπος (Ναι, το ξέρω, είμαι κωλόπαιδο!). Από τη συζήτηση φάνηκε ιδιαίτερα καλλιεργημένος και διαβασμένος. Έχει χιούμορ και λέει φανταστικές ιστορίες!!

Το γεγονός ωστόσο ότι πολύ λίγα πράγματα ξέραμε γι’ αυτόν, του έδινε το αβαντάζ να δημιουργήσει την εικόνα του όπως αυτός θα ήθελε. (Αυτό είναι δική μου προσωπική παρατήρηση, από αυτά τα ψαγμένα που κάθομαι και σκέφτομαι όταν γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους).

Και λέω αβαντάζ, γιατί έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι «Μα πόσο περίεργο είναι να ξέρουν τόσα πολλά για μένα;; Που στηρίζεται αυτή η οικειότητα με ανθρώπους που γνώρισα πριν από μισή ώρα;;» Αυτό ήταν το feeling που μου έμεινε από τη συνάντηση. Να είμαι με ανθρώπους που δεν ξέρω κι όμως ξέρω. Που δεν με ξέρουν κι όμως έχουν πληροφορίες για πρώην γκόμενους, για την οικογένειά μου, για τη φοιτητική μου ζωή.

Και από την άλλη, αυτή η ανυπόστατη οικειότητα σου δίνει το ελεύθερο να είσαι ακριβώς ο εαυτός σου. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Είμαι χαρούμενη λοιπόν που έγινε αυτή η συνάντηση. Ικανοποίησα την περιέργειά μου, γέλασα πάρα πολύ, κουτσομπόλεψα άλλους bloggers (σιγά μη σας αφήναμε!) και γνώρισα δύο νέους ανθρώπους (νέους όπως καινούργιους, μη χαίρεσαι theo!).

Και εις άλλα με υγεία!

Αγωνία..αγωνία...

Σήμερα λέω, έτσι για αλλαγή να δουλέψω λίγο.

Έχω αφήσει άπειρες εκκρεμότητες που σε λίγο θα με πνίξουν..

Να δηλώσω απλά ότι μ'εχει πιάσει ένα κάποιο άγχος γιατί σήμερα το απόγευμα θα γνωρίσω από κοντά 2 φίλους-bloggers..

Θα τους συμπαθήσω; Θα με συμπαθήσουν; Ουφ!

Ήταν καλή ιδέα τώρα αυτή;

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό, οπότε αφού το κανονίσαμε, ας πάμε να δούμε τι θα βγει.

Wish us luck!!

Όσο για το travel blog, κάποια στιγμή που θα βρω λίγο χρόνο, θα μιλήσουμε μ'αυτούς που εξέφρασαν διάθεση να συμμετάσχουν ν'αρχίσουμε να το στήνουμε σιγά σιγά! Κι αν θέλει και κάποιος ακόμα, ξέρετε που να με βρείτε!

Στα ίχνη των Ίνκας!

Το αφιέρωμα στο ψέμα αναβάλλεται.
Ο «daddy-blogaki» επέστρεψε από τη Λατινική Αμερική και εγώ έχω πάθει υπερφόρτιση από τις νέες πληροφορίες!
Συναντηθήκαμε χτες το απόγευμα. Εφόσον βγήκε στη σύνταξη, επέστρεψε το εταιρικό αυτοκίνητο και πλέον η οδηγός είμαι εγώ. Πήγα και τον παρέλαβα λοιπόν και κάτσαμε για καφεδάκι.
Ο μπαμπάς μου που λέτε πήγε ένα εορταστικό ταξίδι 17 ημέρων σε Χιλή, Περού και Βολιβία.
Και ενώ κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα έκανε μια συνοπτική παρουσίαση του ταξιδιού, ο μπαμπάκος μου ξεκίνησε μια λεπτομερή αφήγηση της κάθε ημέρας.
Για να σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα:
«Τη δεύτερη μέρα που λες ψυχούλα μου, πήραμε το καραβάκι από τις ακτές της Χιλής και βγήκαμε στα ανοιχτά του Ειρηνικού. Κάλμα, νηνεμία, ανοιχτήκαμε στα 10 περίπου ναυτικά μίλια για να συναντήσουμε το νησάκι «μπλα μπλα μπλα» (δεν θυμάμαι, είναι προφανές) δίπλα στα νησιά του Πάσχα. Σ’ αυτό το νησάκι δε μπορεί να πιάσει το καραβάκι γιατί είναι όλο βράχια ενώ τα κύματα είναι ύψους πολλών μέτρων. Αυτό που είναι σημαντικό σ’ αυτό το νησάκι είναι το εξής: Από εκεί ξεκινάει το περίφημο ρεύμα του Περού, γνωστό και ως ρεύμα του Habolt (or something…), το κάνατε στο σχολείο το ρεύμα του Habolt? (Η απάντηση ήταν αρνητική και συνέχισε). Το θερμό λοιπόν αυτό ρεύμα φεύγει από το Περού, ταξιδεύει μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας και ξανακατεβαίνει στην Ανταρκτική όπου ξαναψύχεται και ξανανεβαίνει. Με το ρεύμα αυτό ταξιδεύουν και πολλά ζώα όπως θαλάσσιοι ελέφαντες, πιγκουΐνοι αλλά και πολλά ψάρια. Και όπου υπάρχουν ψάρια, υπάρχουν και θαλασσοπούλια. Άκου λοιπόν κουκλίτσα μου τι γίνεται! Οι κουτσουλιές από τα πουλιά αυτά που τρώνε τα ψάρια και συγκεκριμένα τις αντζούγιες (!!!) που συχνάζουν στο συγκεκριμένο νησί, έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε νιτρικό νάτριο. Για το νάτριο των κουτσουλιών λοιπόν έγιναν πόλεμοι για το συγκεκριμένο νησί και τελικά κέρδισε την εκμετάλλευσή τους η Χιλή. Δεν κάνατε στο σχολείο για το νίτρο της Χιλής;; (η απάντηση και πάλι αρνητική με συνεπαγόμενη μουρμούρα τύπου «τίποτα δεν σας μαθαίνουν στο σχολείο» κτλ). Τέλος πάντων, είναι πολύ σπουδαίο αυτό το νιτρικό νάτριο γιατί χρησιμεύει για όπλα (νιτρογλυκερίνη) και πολλά άλλα!»

Έτσι λοιπόν, αντί σαν φυσιολογικός άνθρωπος να μου πει ότι πήγε σ’ ένα νησί που είδε πιγκουΐνους και θαλάσσιους ελέφαντες, κάναμε λίγο γεωγραφία και λίγο χημεία.

Λογικό λοιπόν να κρατήσει 2,5 ώρες η διήγηση!!
Έπινα λοιπόν εγώ μπύρες, μασούλαγα πατατάκια και τον ακολουθούσα στο μαγικό του ταξίδι.

Μαγικό πραγματικά. Πήγε σε μέρη απίστευτα, ανέβηκε στα οροπέδια των Άνδεων, επισκέφτηκε τους ναούς των Ίνκας, περπάτησε στη ζούγκλα του Αμαζονίου, ήπιε κούπες με αφέψημα κόκας!!! (άμα λέω εγώ ότι υπάρχει γενετική προδιάθεση δεν με ακούτε!!!) και γύρισε πλήρως ανανεωμένος.

Και μου’φερε και δώρα! Ο μπαμπάς μου και τα δώρα του είναι πασίγνωστα. Αν ήταν τουρίστας στην Ελλάδα είμαι σίγουρη ότι θα μου’ φερνε αναμνηστικά τσαρούχια και μπουκάλια με πώμα τον Παρθενώνα !Παράπονο δεν έχω όμως! Του κόσμου τα πράγματα έφερε, τσάντα, πουλοβεράκι, κασκόλ, σκουφί, μπανάνα για τη μέση, (όλα στα διακριτικά χρώματα των ινδιάνων της Βολιβίας!!!) καθώς επίσης και σκουλαρίκια με ένα από τα σχήματα της πόλης Nazca (πατήστε εδώ ! έχει πολύ ενδιαφέρον).

Όλες αυτές οι πληροφορίες για τις εξωτικές αυτές χώρες είχαν απίστευτο ενδιαφέρον.
Καθόμουν και σκεφτόμουν λοιπόν, μήπως θέλετε να φτιάξουμε όλοι μαζί ένα blog γεωγραφικού ενδιαφέροντος, όπου θα γράφουμε για χώρες ή πόλεις που έχουμε επισκεφτεί ή θέλουμε να επισκεφτούμε, μαζί με ιστορίες για τα μέρη αυτά!
Τι λέτε κι εσείς;;

Η ψεύτρα

Και μετά το, ακατάλληλο για ανηλίκους, χθεσινό μας ποστ, ας περάσουμε σε πιο ανάλαφρα θέματα…
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή!
Ο αδερφός μου στο λύκειο τα είχε φτιάξει με μια κοπέλα πανέμορφη, κουκλίτσα σκέτη, αφού το συζητάγαμε με τη μητέρα μου πώς του είχε κάτσει τέτοιο πλάσμα του δικού μας! Και γλυκιά και ευγενέστατη…Ξύναμε το κεφάλι μας με απορία όλη η οικογένεια…Βρε τι κουσούρι να΄χει, βρε τι του λείπει του κοριτσιού και τέτοια! Κι όχι γιατί ο αδερφός μου είναι άσχημος, αλλά τότε πέρναγε (και μαζί του κι εγώ) την metal φάση της ζωής του και ήταν σαν κινητή τριχόμπαλα, μαλλιά δυο μέτρα, μούσια, αλυσίδες, μαυρίλα από πάνω μέχρι κάτω (έτσι κι εγώ, χωρίς τα μούσια) Είχαν αρχίσει οι γονείς μου να φουσκώνουν από περηφάνεια «Καλά ο γιος μας! Και γαμώ τα παιδιά! Κοίτα τι κορίτσαρο χτύπησε!»
Όλα καλά πήγαιναν λοιπόν μέχρι που άρχισε ο αδερφός μου να μας αμολάει κάτι ιστορίες που μας έκαναν να σαστίσουμε λίγο…

Η Χριστίνα που λέτε (φανταστικό το όνομα) ήταν πλάσμα με ιδιαίτερα έντονη καθημερινότητα. Κάθε φορά που τη συναντούσες, είχε να σου διηγηθεί και μια απίστευτη ιστορία που της είχε συμβεί. Το αποκορύφωμα ήταν η εξής διήγηση:
«Μωρό μου δεν θα το πιστέψεις. Ήμουν στη στάση και περίμενα το τρόλεϊ για να έρθω να σε βρω. Με πλησίασε ένα πρεζάκι και μου ζήτησε λεφτά. Δεν είχα να του δώσω κι άρχισε να χτυπιέται, σα να έπαθε κρίση. Τότε, επειδή νόμιζα ότι θα πεθάνει, όρμησα στο φαρμακείο που βρισκόταν δίπλα στη στάση, το έσπασα, βρήκα μεθαδόνη, και του χτύπησα την ένεση!»
Ο αδερφός μου, χτυπημένος από έρωτα, καθόταν και κοκορευόταν για τα κατορθώματα της καλής του που σε κάθε περίπτωση μεταμορφωνόταν σε Super Woman και κατατρόπωνε τσαντάκηδες, κλέφτες, εν δυνάμει βιαστές και έσωζε τον φτωχό πλην τίμιο λαουτζίκο. Χαμογελούσαμε κι εμείς με συγκαταβατικότητα στον κακόμοιρο τον αδερφό που λίγο η γλύκα της Χριστίνας, λίγο το headbanging με μουσική υπόκρουση Helloween (εκεί δίπλα του χτυπιόμουν κι εγώ ρυθμικά) , είχε γίνει σούπα ο εγκέφαλός του.

Ο κόσμος είναι μικρός ωστόσο και ένας φίλος φίλης είχε υπάρξει και αυτός γκόμενος της καλής μας Χριστίνας.
«Έξι μήνες με είχε φλομώσει στο ψέμα. Η κοπέλα είναι μυθομανής!»
Σώπα καλέ!

Τέλος πάντων, το lovestory τους δεν κράτησε πολύ. Εκείνη ζούσε στη σφαίρα του φανταστικού και ο αδερφός μου άρχισε να νιώθει μοναξιά στην πεζή πραγματικότητα.

Επειδή τώρα έχω πολλή δουλειά (κι αν συνεχίσω έτσι σε λίγο καιρό δεν θα έχω καθόλου), στο επόμενό μας post θα μελετήσουμε τις αιτίες που μας οδηγούν στο ψέμα καθώς και το φαινόμενο των παθολογικών ψευτών.

Έχω κάνει τη σχετική έρευνα, don't worry!

Ο ακατανόμαστος...

Χτες είδα στον ύπνο μου τον τρισκατάρατο…Ναι, το ξέρω ότι σας έχω κουράσει με τα post που ξεκινάνε «χτες είδα στον ύπνο μου…» αλλά αν συνέβαινε κάτι αξιοπρόσεχτο στην πρωινή μου ζωή, να είστε σίγουροι ότι θα ήσασταν οι πρώτοι που θα το μαθαίνατε.

Ο τρισκατάρατος που λέτε, γνωστός επίσης και ως «ακατανόμαστος», είναι ένας πρώην. Αλλά πρώην από αυτούς που καλύτερα να μην τους είχες γνωρίσει ποτέ.

Με τον Κώστα που λέτε, (το όνομα είναι τυχαίο αλλά και ο δικός μας δεν είχε και κανένα πρωτότυπο όνομα) γνωριστήκαμε όταν δούλευα στο 2004. Συνάδελφος από διαφορετική διεύθυνση, αλλά γειτονάκι στα γραφεία. Ένα κόντρα πλακέ χώριζε τις εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητές μας…
Όταν πρωτοήρθε στο γραφείο, δεν έλεγε ούτε καλημέρα. Πνιγμένη μέχρι τα μπούνια κι εγώ, δεν είχα καταλάβει καν ότι είχε έρθει νέος συνάδελφος. Τότε προσλάμβαναν με τις εικοσάδες το προσωπικό.
Δεν θυμάμαι πότε μιλήσαμε πρώτη φορά. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι είχε πολύ έξυπνο, σχεδόν ραδιούργο βλέμμα. Και ωραία φωνή. Στις συζητήσεις μας περί ανέμων και υδάτων τα βρίσκαμε πολύ καλά, κυρίως στο καυστικό χιούμορ. Κι άρχισε σιγά σιγά να με τρώει…

Έτσι, όταν μου αποκάλυψε ότι πριν από πολύ λίγους μήνες είχε σταματήσει τα ψυχοφάρμακα που του είχε χορηγήσει η ψυχίατρός του για να ξεπεράσει το δραματικό χωρισμό με την πρώην του που τον είχε κερατώσει, αντί να το βάλω στα πόδια, έκατσα να δω τι θα γίνει στη συνέχεια…

Με τα πολλά τα φτιάξαμε. Ο ακατανόμαστος ωστόσο είχε βαλθεί να εκδικηθεί ολόκληρο το γυναικείο φύλλο για την πρόσφατη προδοσία. Φερόταν τόσο άσχημα που έμενα άναυδη. Συμπεριφερόταν τόσο σκληρά που ένιωθα σκουπίδι. Ένα σκουπίδι που δεν μπορούσε να φύγει όμως. Ούρλιαζα για να βρω το δίκιο μου, έκλαιγα, ταπεινωνόμουν αλλά έμενα εκεί.

Είχα βρει τον σαδιστή που έψαχνα… (εδώ κορυφώνεται το δράμα, τα τύμπανα χτυπάνε ρυθμικά για να αποδώσουν το απαιτούμενο σασπένς και συνεχίζει να ακούγεται μια φωνή που τρέμει…)

Ναι κυρίες και κύριοι! Σαδιστής! Κανονικός! Μόνο τα δερμάτινα παντελόνια και τα μαστίγια του έλειπαν, αλλά αν του τα’ δινες δεν θα’ λεγε και όχι…Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για τη σεξουαλική μας ζωή. Θα αρκεστώ στο να πω ότι αφού την έβγαλα καθαρή με μερικές μελανιές, μια πληγή στο χείλος και μερικά μπινελίκια, πάλι καλά να λέμε…Την πρώτη φορά έτσι;
Είχα μείνει κόκαλο. Δεν ήξερα από πού μου’ρθε…Και παρόλο που καθόλου δεν μου άρεσε το όλο concept, είχα πείσει τον εαυτό μου ότι πρέπει να προσπαθήσω για να τον ευχαριστήσω και τέλος πάντων, να απελευθερωθώ κι εγώ! Τόσοι το κάνουν! Μου’χε πει κιόλας ότι είχε και την έγκριση της ψυχιάτρου του, γιατί στο σεξ όλα επιτρέπονται λέει…ο ορθοπεδικός μου πάλι είχε άλλη άποψη, αλλά τέλος πάντων…

Με τα πολλά χωρίσαμε με τον εν λόγω. Αφού μου έκανε τα νεύρα τσατάλια, την ψυχολογία σκόνη και την αυτοπεποίθηση ανάμνηση παλιά, εξαφανίστηκε και ευτυχώς δεν έψαξα να τον βρω. Τέλειωσαν και οι Ολυμπιακοί και χώρισαν οι δρόμοι μας δια παντός.
Δια παντός; Περίπου…
Μετά από ένα χρόνο μου έστειλε μήνυμα να πάμε για καφέ.

Κι αλήθεια σας το λέω, ένιωσα ένα απίστευτο σφίξιμο στο στομάχι, όπως τότε.

Τότε που μου έλεγε "έτσι θα γίνει" κι εγώ παρέλυα.

Η απάντησή μου ήταν αρνητική. Δεν ήθελα να τον δω αλλά και δεν μπορούσα να μου εγγυηθώ ότι θα άκουγα τη λογική μου.

Μετά από αρκετό καιρό αντιλήφθηκα την πραγματικότητα. Οδυνηρή μεν, αλλά πραγματικότητα που εξηγεί τα ανεξήγητα.

Κάποιοι τείνουν στον σαδισμό και κάποιοι στον μαζοχισμό.

Κι αν συναντηθούν, δύσκολα ξεκολλάνε.

Από τότε προσπαθώ να διαλέγω εγώ κι όχι οι αυτοκαταστροφικές μου τάσεις τους συντρόφους μου.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Και μακριά από μας τέτοιοι κακιασμένοι!!

Καλή εβδομάδα!

Το εκρού του νεκρού...

Δεν είμαι πρωινός τύπος. Αδυνατώ να καταλάβω τους ανθρώπους που ξυπνάνε με κέφια και κελαηδάνε. Όταν ξυπνάω, ό,τι ώρα κι αν είναι, θέλω τουλάχιστον 45 λεπτά για να στανιάρω. Δεν μ’ αρέσει να μιλάω και δεν μπορώ ν’ ακούω άλλους να μιλάνε, ούτε να ρουφάνε τον καφέ τους, ούτε να μασουλάνε φρυγανιές. Αυτό τις εργάσιμες μέρες. Τα Σαββατοκύριακα είμαι πιο φιλική προς το περιβάλλον, μπορεί δηλαδή να χαμογελάσω σ’ αυτούς που βρίσκονται δίπλα μου, αλλά και πάλι, παίζεται..

Οι δικοί μου το ήξεραν αυτό. Και εγώ και ο αδερφός μου όταν ξυπνούσαμε για σχολείο είχαμε μούτρα μέχρι το πάτωμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να ανοίξουμε κουβέντα και όλα τα προβλήματα ήταν λυμένα. Όταν έφυγα όμως για σπουδές και χρειάστηκε να συγκατοικήσω, έπρεπε να δεχτώ και το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί.
Η συγκατοίκησή μου με την pieta μου αποκάλυψε έναν νέο, λαμπερό, πρωινό κόσμο.

Κατ’ αρχάς ανακάλυψα με έκπληξη ότι υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνάνε όταν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ντριν και πάνω! Με τη μία. Εγώ το ξυπνητήρι μου το βάζω να χτυπάει κάθε δέκα λεπτά, κάθε φορά το κλείνω και αλλάζω πλευρό και μετά εύχομαι να με θυμηθεί κάποιος και να με ξυπνήσει.
Η pietoula που λέτε σηκωνόταν κι ερχόταν πάνω από το κρεβάτι μου. «Σήκω!» πρόσταζε γλυκά με την αγριοφωνάρα της. Μετά πήγαινε να ξυπνήσει και τις κοπέλες του πάνω ορόφου. Την άκουγα, ενώ ήμουν ακόμα μέσα στο πάπλωμα, να φωνάζει στις σκάλες. «Άντε! Σήκω να μου ανοίξεις! Τον έχω δαγκώσει!!», γλυκά πάντοτε, στη Μαρία αυτή τη φορά που απαντούσε κι αυτή μέσα από το κρεβάτι της «Είναι τόσο ζεστά εδώ! Δεν θέλω να σηκωθώ!!». «Μη σώσεις!» απαντούσε η pietoula και κατέβαινε πάλι φουριόζα.
«Μου’χετε σπάσει τα νεύρα! Να πρέπει να σας σηκώνω εγώ κάθε πρωί! Σήκω κι εσύ μωρή!! Θα φύγω! Σου το λέω!!».
Κάπου εκεί έκανα κι εγώ την καρδιά μου πέτρα και σηκωνόμουν. Την πρώτη φορά που με είδε αγουροξυπνημένη μου ζήτησε να μη ξανασηκωθώ έτσι απότομα γιατί σκιάχτηκε…Το’ λεγε μετά στις από πάνω… «Ρε συ! Σαν το πτώμα είναι όταν ξυπνάει. Κάτασπρη!» Εντάξει, το παραδέχομαι. Αλλά έχω αναιμία! Είμαι γενικώς χλωμή! Δεν είναι λόγος αυτός να το κάνουμε θέμα..
Μέχρι να σηκωθώ, να αρχίσω να ντύνομαι και τα λοιπά, η pietoula είχε ήδη πιει καφέ και κατέβαζε τα pain au lait με το κιλό. Το’ βλεπα εγώ αυτό και μου’ρχόταν ναυτία… «Που τα βάζεις όλα αυτά;;» ρωτούσα εγώ που πίνω μόνο καφέ και κάνω κι ένα τσιγάρο στο καπάκι για να μου μείνει η ζαλούρα του ύπνου για κανένα τεταρτάκι ακόμα και να γίνει το στομάχι κόμπος για ξεκίνημα.
«Το πρωινό είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας! Αφού ξέρεις ότι έχω πίεση κι αν δε φάω θα σου ξεραθώ στο τραμ!». Αυτό με έπειθε, καθόμουν ήσυχη ήσυχη και κάπνιζα το τσιγαράκι μου σε μια γωνιά με το ένα μάτι ακόμα κλειστό.
Αν στο μάθημα πηγαίναμε μόνο οι δυο μας, την έπαιρνα αγκαζέ, κατεβαίναμε τα σκαλιά, με φύσαγε το πρωινό αεράκι, ξυπνούσα επιτέλους, ξαναγαπιόμασταν και ξεκινούσαμε κουβεντούλα. Αν στο μάθημα ερχόντουσαν και οι υπόλοιπες (κι ήμασταν και 6 ζωή να’ χουμε! Και μέναμε και οι 6 στο ίδιο κτίριο) τότε επέλεγα mode «μη του μιλάτε του παιδιού μέχρι το μεσημέρι» γιατί είπαμε, ξύπνησα αλλά δεν θα πιάσουμε και την πάρλα και με τις υπόλοιπες πέντε πρωινιάτικα…

Με τον καιρό συνήθισε η pietoula εμένα, συνήθισα κι εγώ εκείνη, και δεν υπήρχαν προβλήματα στο σπιτάκι μας το πρωί. Εκτός από όταν άναβε τσιγάρο την ώρα που κοιμόμουν, ιδίως τις μέρες που δεν είχαμε πρωινό μάθημα. Αυτό μπορεί να με σκοτώσει. Την έβριζα λοιπόν όταν σηκωνόμουν και μετά από λίγο καιρό, έπαιρνε το καφεδάκι της και πήγαινε στις επάνω να καπνίσει μέχρι να ξυπνήσω εγώ στις 13.00….
Όταν πλέον ανησυχούσαν ότι έχω πέσει σε κώμα, έστελναν το βαρύ πυροβολικό.
Άκουγα τις φωνές της από την ώρα που άνοιγε την πόρτα, τα βήματά της ηχούσαν βασανιστικά στις σκάλες…. «Μαρίιιιιιιιιιιναααααα!!!! Μαρινάαααααακιιιιιιιιι!!!!! Ξύπνα αγαπούλα μουουουουου!!!!!». Χωνόμουν ολόκληρη κάτω από το πάπλωμα. Οι φωνές συνεχιζόντουσαν. «Ξύπνα αγάααααααπη μουουουου!!!» τραγουδούσε κιόλας!
Με μια απότομη κίνηση άνοιγε την πόρτα (αυτοί οι καταραμένοι Γάλλοι το έβρισκαν πολύ λογικό να έχουν κανονικό χερούλι πόρτας στην εξώπορτα και να μπουκάρει μέσα όποιος θέλει). «Ξύπνα μικρούλι μου!!!» Η Σοφία στεκόταν ακριβώς από πάνω μου και προσπαθούσε να κατεβάσει το πάπλωμα από το πρόσωπό μου για να μου ξύσει τη μύτη!!!! Ναι! Το έβρισκε πολύ χαριτωμένο και διασκεδαστικό! Κι όταν βέβαια το κατέβαζε το ρημάδι το πάπλωμα έλεγε «Αμάν ρε μαλάκα! Σα πτώμα είσαι!!». Δε συνηθίζεται εύκολα το εκρού του νεκρού βλέπεις… «Άντε! Θα σηκωθείς; Λέμε να πάμε βόλτα!» έλεγε, έκανε μια στροφή, μια στάση στον ολόσωμο καθρέφτη που κρεμόταν στην εξώπορτα, «Έχω παχύνει ρε γαμώτο;;» αναρωτιόταν φωναχτά και έφευγε.


Χτες μετά από αρκετό καιρό κοιμηθήκαμε και οι 3 μαζί και μάλιστα στο ίδιο κρεβάτι, στο σπίτι μου αφού έφυγαν οι δικοί μου για εκδρομή (Yes!!!). Όταν η pietoula, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να μιμηθεί τη χαριτωμενιά της Σοφίας με το ξύσιμο της μύτης, παραλίγο να μου βγάλει το μάτι, θυμήθηκα τι όμορφα που περνούσαμε στην εκεί στην ξενιτιά….

Και τι καλά που τις έχω ακόμα κοντά μου!!!

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!!!

Imagine all the bloggers..

Απόψε είδα στον ύπνο μου τον Μίμη Ανδρουλάκη…Χωρίς μουστάκι…Στην παρουσίαση του καινούργιου του βιβλίου λέει, που ήταν ποιητική συλλογή. Και πήγα και του μίλησα και του είπα «Γεια σας κύριε Ανδρουλάκη! Είμαι το blogaki, λέγομαι «…» και χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω από κοντά!!» (γιατί λέει είχαμε επικοινωνία στο blog του και με ήξερε). Και πολύ χάρηκε που με είδε και κάτσαμε και τα λέγαμε. Μετά δεν θυμάμαι.

Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς σημαίνει αυτό το όνειρο. Τον εκτιμώ τον κύριο Ανδρουλάκη και έχω επισκεφθεί αρκετές φορές το blog του αλλά ούτε με ξέρει, ούτε ποιήματα γράφει (απ’ όσο γνωρίζω δηλαδή) και σίγουρα το έχει ακόμα το μουστάκι. Μήπως είναι κρυφός μου πόθος να τον γνωρίσω από κοντά; Ή μήπως επιθυμώ να παρατήσω το ψευδώνυμο blogaki και το πλασματάκι που το συνοδεύει και να αποκαλύψω την πραγματική μου εικόνα;

Αυτή η ιστορία με τα ψευδώνυμα των blogs με προβληματίζει κατά καιρούς.
Κατ’ αρχάς σκέφτομαι τι εικόνα έχουν οι αναγνώστες μου για μένα μ’ αυτή την στριμμένη φατσούλα που έχει επιλέξει. Δεν με πειράζει, τη βρίσκω πολύ χαριτωμένη και η αλήθεια είναι ότι όταν στραβώνω κάπως έτσι είμαι, απλά όχι μαυριδερή.

Και μετά κάθομαι και προσπαθώ να φανταστώ πως είναι διάφοροι άλλοι. Άντρες και γυναίκες.
Τι μανία κι αυτή να θέλω να βάζω ένα πρόσωπο σε κάθε όνομα.
(Όπως όταν μιλάμε στο κινητό και η πρώτη μας κουβέντα είναι «που είσαι;», για να μπορέσουμε να τοποθετήσουμε νοητικά το συνομιλητή σ’ ένα χώρο.)
Δεν τα καταφέρνω όμως και πολύ καλά. Ένα εντελώς αδιάφορο πρόσωπο, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, σκυμμένο μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή έρχεται και καλύπτει το κενό της φαντασίας μου. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να φανταστώ το γραφείο τους, το σπίτι τους, το δωμάτιό τους.
Ίσως να’ ναι και καλύτερα έτσι όμως.
Δυστυχώς , αν και θα το’ θελα πολύ, δεν καταφέρνω πάντοτε να ξεφεύγω από την εμμονή της εξωτερικής εμφάνισης.
Θα ήθελα δηλαδή αυτοί που συμπαθώ και διαβάζω πολύ, όχι να είναι όμορφοι, αλλά τουλάχιστον να μην είναι αντιπαθητικοί.
Κι αυτό είναι ένα κόλλημα που θα’ θελα κάποια στιγμή να αποβάλω.

Why blog (aki)?

Η οικογενειακή επιχείρηση χρειάστηκε για πρώτη φορά τη βοήθεια μου. Αρρώστησε ένα από τα παιδιά που κρατάνε το μαγαζί και βρέθηκα εγώ "που ξέρω από υπολογιστές" (μπορώ δηλαδή να καταλάβω τι θα πει διπλό κλικ, σε αντίθεση με τη μητέρα μου και τον άντρα της, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα! Αυτοί έβαλαν το κεφάλαιο!) να ξελασπώσω την κατάσταση. Μόλις σχόλασα λοιπόν από το Μαρούσι, ήρθα κατευθείαν, έμαθα τα βασικά του προγράμματος, ευτυχώς που τα παίρνω και γρήγορα, και βάλθηκα να αντιμετωπίσω τα τέρατα...

Παιδάκια ηλικίας 6-13, που ουρλιάζουν ενώ μάχονται σε φανταστικούς κόσμους, κυνηγιούνται με δράκους και στρατιώτες του Γ'Ράιχ, και βρίζουν όσια, ιερά και όποιον άλλον τύχει να βρεθεί στο διάβα τους...
15ωρο θα κλείσω σήμερα αλλά δεν πειράζει..το μόνο που σκέφτομαι είναι η μία περίπου ώρα που θα κάνω στις 12 για να πάω από Κουκάκι, Νέα Μάκρη...Μην κυκλοφορήσετε για λίγο στους δρόμους. Είμαι πολύ κουρασμένη...

Και μιας και βρήκα λίγο χρόνο, κι έχουν ησυχάσει λίγο και τα σκασμένα, είπα να ασχοληθώ λίγο και με το blogaki μου. Καθόλου πρωτότυπο αν σκεφτούμε ότι ασχολούμαι αρκετές ώρες την ημέρα μαζί του. Τείνει να γίνει " Η συνήθεια που έγινε λατρεία".

Μ'αρέσει το καινούργιο μου χόμπυ. Μ'αρέσει όταν το βλέπω link στα blogs ατόμων που εκτιμώ ή ακόμα καλύτερα σε ανθρώπους που έτυχε να το δουν και τους άρεσε. Μ'αρέσει να κοιτάζω τα στατιστικά του(τώρα που λείπουν όλοι για διακοπές, έχω πέσει σε βαθιά μελαγχολία..! :p...Η' μήπως δεν είναι αυτό;;Λες να μην τους αρέσω πια;;; Panick Attack τώρα!!!! και άλλα τέτοια ωραία...), να διαβάζω τα σχόλια που αφήνουν τυχαίοι περαστικοί και θαμώνες. Μ'αρέσει που έχω πιστούς αναγνώστες. Κι ας μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Αναρωτιέμαι όμως αναπόφευκτα, ποια είναι ακριβώς η ανάγκη που καλύπτει το blogaki και κατά πόσο είναι υγιής (από ψυχολογικής απόψεως πάντα, γιατί είναι γνωστό το κόλλημα μου) αυτή μου η ενασχόληση. Θα μπορούσα δηλαδή αυτά που γράφω να κάθομαι να τα λέω στους φίλους μου...
Σίγουρα δεν είναι το χειμαρρώδες συγγραφικό ταλέντο που ψάχνει να βρει διέξοδο. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Μπαμπάκη και τον Πάνο(βλέπε δίπλα για link, μη τα βάζω όλη την ώρα!!!), και πολλούς άλλους που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα, που κοσμούν τη μπλογκόσφαιρα με τις πανέμορφες ιστορίες τους.
Ούτε είναι βήμα πολιτικοκοινωνικής κριτικής και σάτιρας, όπως για παράδειγμα του Συκοφάντη.
Ούτε όμως και ημερολόγιο απλό, να γράφω κάθε μέρα τι έκανα, τι έφαγα, που πήγα.

Την αποδοχή ψάχνω. Και τη χαρά του να έχω φτιάξει κάτι που είναι "εγώ". Με τα καλά του και τα στραβά του. Στο μέτρο του δυνατού πάντοτε και όσο το επιτρέπει η αυτολογοκρισία, που δεν με αφήνει να εκτεθώ ανεπανόρθωτα..

Τέλος πάντων.
Αυτό που ήθελα μάλλον να πω είναι ότι το blogaki μου είναι ένας από τους λόγους που χαίρομαι που μπορώ να καταλάβω το διπλό κλίκ!
Αλήθεια, εσείς γιατί ανοίξατε blog?

Ένα δευτερόλεπτο

«Ένα δευτερόλεπτο σιωπής. Αυτό το δευτερόλεπτο αρκεί για να καταλάβεις την ψυχή σου. Ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και που πας. Αρκεί να βγάλεις τα πάντα από το μυαλό σου, να κάνεις τις φωνές να σωπάσουν, να αφουγκραστείς το είναι σου.»

Αυτό απεφάνθη με στόμφο ο φίλος μου ο Πάρις την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πηγαίνοντας στο γιορτινό τραπέζι που μας είχαν καλέσει. Η συζήτηση είχε ξεκινήσει από το τι περιμένει από τη νέα χρονιά και είχε καταλήξει όπως πάντα σε βαθυστόχαστη συζήτηση περί του νοήματος της μάταιης τούτης ζήσης.

Μπορεί να μην με έπεισε στο 100%.

Αλλά λέω να το προσπαθήσω.
Για φέτος, στόχος είναι να ζήσω το δικό μου ένα δευτερόλεπτο.

Καλή χρονιά σε όλους!!!